Op zaterdag was het festival volledig uitverkocht en dat was niet meer dan terecht. Door een affiche te brengen met heel wat old school bands, waaronder grote legendes Judas Priest en Alice Cooper in combinatie met de meer experimentele bands zoals Slipknot, heeft de organisatie gebracht waar de huidige generatie metalfans naar op zoek is. Hieronder een korte impressie van de tweede dag op Graspop Metal Meeting:
Upon A Burning Body
De Graspop-App omschrijft Upon A Burning Body als één van de populairste metalcorebands in de VS en op de festivalweide bewezen ze deze naam zeker waard zijn. Ze brachten agressieve metalcore met sporadische invloeden van de hardcorescene naar de Jupiler Stage. Het publiek was direct wakker aangezien het er direct hevig aan toe ging tijdens de moshpits, zoals vaak tijdens een core-optreden. De afsluiter van het optreden was het absolute hoogtepunt van de hele set. De band maakte een cover van Turn Down For What voor het album Punk Goes Pop 6 en bracht dit nummer als outro tijdens hun GMM-optreden. Dat het publiek volledig uit zijn bol ging, was niet meer dan terecht. Eind goed, al goed voor Ice T, die op deze manier toch nog een goede indruk nalaat op het publiek.
Chelsea Grin
Breakdowns for breakfast was duidelijk mijn motto op zaterdag. Na Upon A Burning Body zat ik daarvoor bij Chelsea Grin zeker aan het juiste adres. De techniciteit die je kan terugvinden in de muziek van deze band is bijzonder straf, waardoor een live-optreden van Chelsea Grin van begin tot einde puur genieten is. Zo ook op Graspop, waar de band de breakdowns zonder problemen aan elkaar wisten te rijgen en de screams door merg en been lieten gaan. Met songs zoals Crewcabange, Waste Away en Clockwork op de setlist konden ze alvast ook de echt fans bekoren, die grote getalen aanwezig waren op het concert. Het eerste aantreden van Chelsea Grin op GMM, was alvast een schot in de roos. Het staat buiten kijf dat we van deze firsttimer nog meer gaan horen in de toekomst.
(Foto: Dorien Goetschalckx)
Code Orange
Een bende gestoorde muzikanten bij elkaar, dat was Code Orange op Graspop. Net zoals Upon A Burning Body en Chelsea Grin is Code Orange een firsttimer op GMM en hadden ze dus nog het één en ander te bewijzen naar het publiek toe. Het moet gezegd zijn dat ze, net zoals de twee vorige bands, alle verwachtingen hebben ingelost. Een vrouw die screamt, gitaar speelt en haar bekkende manen heen en weer zwiept terwijl ze tunes uit haar vingers tovert, is natuurlijk een absoluut pluspunt voor elke band. Daarnaast heeft Code Orange ook een indrukwekkende bassist, die als hij springt de nok van het podium zou kunnen raken. De sound zat dus lekker, maar het was vooral het enthousiasme dat de band uitstraalde, dat het concert zou uniek maakte.
Korpiklaani
Een band die het publiek altijd een vet feestje bezorgd, is Korpiklaani. Terwijl Sonata Artica een matig show gaf op de mainstage, zette Korpiklaani met verve de hele Marquee in brand. Eén van de hoogtepunten bereikte de band tijdens het nummer Wodka. Het publiek werd volledig uitzinnig en zong elke letter van de song mee. Dat ze een publiek aan het dansen krijgen dat weet iedereen, maar het ook elke keer opnieuw klaarspelen, blijft enorm sterk. Korpiklaani is dus niet meer dan terecht een vaste waarde op de affiche van Graspop Metal Meeting.
(foto: Elsie Roymans)
Alice Cooper
Als we spreken over Old School Hardrock bands dan komen we al snel bij Alice Cooper terecht. Cooper was één van de eerste - in de metalscene - die van een optreden een theatherspektakel probeerde te maken. Ook op deze editie van Graspop was het theatrale aspect van het optreden niet weg te denken. Cooper kroop in zijn traditionele dwangbuis, werd onthoofd door een guillotine en veranderde bij elk nummer dat hij zong van typetje. De menigte had zich verzameld voor de mainstage, tot grote ergernis van Every Time I Die, en al snel bleek waarom. De klassiekers zoals Poison werden luidkeels meegebruld en het publiek genoot met volle teugen van de act. Cooper sloot zijn show op sublieme wijze af met een mengelmoes van School’s Out en een cover van Pink Floyd’s Another Brick In The Wall.
Korn
Het was in eerste instantie niet de bedoeling om naar Korn af te zakken, aangezien ik ze al aan het werk gezien had en het optreden samen viel met At The Gates. Toen ze echter het optreden van Korn aan het opzetten waren, werd al gauw duidelijk dat quasi integraal hun eerste album – Korn – gingen brengen. De backdrop was namelijk de cover van hun allereerste plaat – en naar mijn bescheiden mening nog steeds één van hun beste albums – waardoor het onmogelijk was om naar een ander optreden te gaan kijken. De eerste twaalf songs waren dus letterlijk en in volgorde alle nummers van op het album Korn, waardoor het publiek onder meer mocht genieten van Divine, Lies, Daddy en Fake. Als encore bracht de band Falling Away from me en Freak On a Leash, waardoor ze het publiek nog meer plezier bezorgden dan ze al hadden. Het was veruit de beste Kornshow die ik tot nog toe zag, misschien moet de band vanaf nu enkel nog maar oude nummers spelen?
(foto: Jens De Haes)
Judas Priest
Van de ene legende naar de andere. Judas Priest is al 42 jaar actief in de metalscene en heeft deze ook ten volle mee gevormd. Zo draagt Hallford quasi altijd lederen broeken en zijn de spikes een handelsmerk van de band. Een geruime tijd actief zijn in de muziekwereld, kan er voor zorgen dat je heel wat van je pluimen verliest. Het is al vaak gebleken dat Old School bands er met verve in slagen – Ozzy and Friends in 2012 –een middelmatige show af te leveren op de wei van Dessel.
Judas Priest bewees alvast het tegendeel. Hallford zijn krachtige stem klinkt nog steeds als die van een jong veulen van twintig, dat op geen enkel moment de hoogtes of de laagtes schuwt. Daarnaast is Richie Faulkner, sinds hun aantreden op Graspop in 2011, uitgegroeid tot de gitaarster van de band. Wie had gedacht dat K.K Downing moeilijk ging worden, krijgt na hun aantreden op GMM15 alvast ongelijk.
Het voordeel aan een band zoals Judas Priest, Iron Maiden of Black Sabbath is dat alle nummers beschouwd kunnen worden als klassiekers, waardoor het publiek constant mee kan zingen en er een unieke sfeer ontstaat tijdens een optreden. Als het publiek mee kan kwelen met songs als Painkiller, Breaking The Law, You’ve Got Another Thing Coming of Jawbreaker, dan is een concert direct geslaagd. Hallford reed daarnaast ook met zijn motto het podium op en verwende zijn publiek met een sublieme show en met warme woorden, zoals een echte priester zijn getrouwen toespreekt. Onvergetelijk maakte Judas Priest deze avond, die door het toedoen van de volgende band alleen nog maar legendarischer zou worden.
Slipknot
De livestream bekijken van hun concert op Rock Am Ring bleek de ideale opwarmer, want vanaf het begin van het festival was Slipknot de band waar ik het meest naar uitkeek. Slipknot is een speciale band voor mij, aangezien ik een persoon ben die tijdens een live-optreden de verschillende lagen in de muziek probeer te ontrafelen. Lagen ontrafelen bij een negenkoppige band zorgt er niet alleen voor dat je hoofd ontploft, maar geeft je ook een uniek gevoel van extase. Dit omdat er quasi geen enkele band is die het technische niveau van een negenkoppige band kan evenaren, al was het alleen al maar omdat ze met minder zijn.
Daarnaast was het ook gewoon weer een show met alles erop en eraan, pyro’s, gezellige familiale intermezzo’s met Taylor, experimentele muziektechnische specialiteiten en vooral veel harde ronkende muziek. In 2012 was de band als spectaculair, maar nu hebben ze er voor mij echt nog een schep bovenop gedaan. Slipknot is naar hogere regionen toegegroeid, waar nog weinig andere bands aankunnen. Een headliner waardig en vast en zeker een positie die ze de komende jaren op Graspop nog vaker zullen bekleden.
Dat de band naast spektakelgehalte brengen ook sterke nummers schrijft is uiteraard een pluspunt. Het publiek werd volledig uitzinning als songs zoals The Devil in I, Duality, Psychosocial en Surfacing werden aangesneden. Slipknot maakte het op alle vlakken waar en maakte van zaterdag een A day that will be remembered!
(foto: Rudy De Doncker)
(foto: Peter De Jongh)
