Dr Living Dead kunnen we onderbrengen bij die aparte categorie bands die niet enkel beïnvloed zijn door grote namen uit de metalgeschiedenis, maar die tevens ondubbelzinnig de stijl van één welbepaalde band geadopteerd hebben en dat ook niet onder stoelen of banken steken. Met maskers gevormd naar het doodshoofd dat het trademark van Suicidal Tendencies is, én diezelfde tot over de ogen getrokken bandana's die we bij Mike Muir en Co zien, laat de band er geen twijfel over bestaan waar ze de mosterd vandaan hebben gehaald. Dr Living Dead is in zekere zin een ode aan Suidical Tendencies, maar tegelijk ook dat stukje meer. Zanger Dr Mania kan als hij dat wil perfect klinken als Mike Muir, maar buit dat gegeven niet uit. Hij wisselt deze gelijkenis af met een rauwer stemgeluid, waardoor de band tekent voor een eigen sound, met een knipoog naar groot voorbeeld ST.
'Crush The Sublime Gods' is het derde studio album van Dr Living Dead, dat eerder dit jaar aan het publiek werd voorgesteld op hun tour samen met Angelus Apatrida en Suidical Angels. Het is tevens het eerste album met Dr Mania achter de microfoon, in het voetspoor van Dr Ape die de eerste twee albums voor zijn rekening nam. We gooien de schijf er tegenaan en broeden op het vergelijk.
De intro 'Final Broadcast' verzamelt flarden van radioberichten zoals die zouden kunnen klinken op de laatste dag van het bestaan van de mensheid. Dat de homo sapiens daar zelf schuldig aan is, is duidelijk, en dat de media en de politiek een leugenpaleis zijn ook. Bij deze krijgen we meteen een dosis maatschappijkritiek over ons heen zoals we die tevens bij ST gewoon zijn te slikken te krijgen. Ook de lyrics van bijvoorbeeld 'Buck$' of 'Civilized to Death' spreken boekdelen en geven de boodschap recht voor de raap mee aan de luisteraar. Daartussenin vinden we tracks over het gevecht met zichzelf en bijhorende emo-dipjes. 'Eternal Darkness of the Fucked up Mind' of 'No Way Out': ze verraden de gevoelige kant van de mens en zijn falen om om te gaan met de wereld zoals hij is. Op die manier balanceert de hele plaat tussen terugvechten tegen het systeem of eruit stappen. Het zijn -alweer- ook bij Suicidal Tendencies de standaard ingrediënten voor het vullen van een album.
Muzikaal overheerst nochtans de niet aflatende thrash, met als enig rustpunt het instrumentale 'Salvation', waar de gitaren zwaar emotioneel geladen door je ziel snijden en de luisteraar tot ingetogenheid gedwongen wordt.
Het grote verschil met de eerdere albums zit hem dus in het stemgebruik van Dr Mania, die op titeltrack 'Crush The Sublime Gods' al bewijst dat hij met zijn stem even dicht bij Mike Muir kan komen als Dr Ape dat kon, maar die ervoor kiest die momenten te beperken tot highlights, eerder dan er een constante van te maken. Daarmee trekt de band zich deels los van de schatplicht aan Suidical Tendencies, en groeien ze uit tot een geweldige thrashmetal band met eerbied voor hun idolen, maar met voldoende eigenheid.
'Crush The Sublime Gods' is een sterke plaat die de fans niet zal teleurstellen. Alle tracks vormen samen een lekker geheel zodat je bij dit album niets hoeft te skippen, en dat brengt deze derde CD van Dr Living Dead meteen in de elitestal van de albums die je non stop 35 keer na elkaar kunt draaien zonder dat ze gaan vervelen. Een aanrader voor de fans van Suicidal Tendencies natuurlijk, maar ook voor de thrashliefhebber in het algemeen, die met dit album gebeiteld zit voor 13 tracks nekspiertraining én emotionele rollercoaster.
