Wiegedood - De Doden Hebben Het Goed

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Erik Vandamme    23 mei 2015

Levy Seynaeve (Amenra, Hessian), Wim Coppers (o.a. The Rott Childs, Rise and Fall) en Gilles Demolder (Oathbreaker) vormen samen Wiegedood. Met De Doden Hebben Het Goed brengt dit bont gezelschap hun eerste plaat op de markt. Wie de staat van dienst van deze muzikanten even bekijkt, kan zich al voorstellen aan wat we ons mogen verwachten. Dit gaat geen trip worden doorheen een pad vol rozenblaadjes, en liefelijke taferelen. Nee, dit is pure ernst. Ook verwonderd het ons dat respectievelijke artiesten, naast hun activiteiten bij genoemde bands, eigenlijk nog tijd vonden voor dit project. Maar hard werken loont altijd! Wij namen deze plaat, uitgebracht op het label Consouling Sounds stevig onder de loep.


Het eerste nummer, een kanjer van circa dertien minuten, start met een angstaanjagende schreeuw. Zo eentje waardoor de haren op je armen recht gaan staan van pure angst. Angst is ook de rode draad doorheen Svanesang. Angst, vertwijfeling tot diepe donkere gedachten, dwalen door ons hoofd bij het beluisteren van deze eerste song. Dertien minuten lang worden we ondergedompeld in zo een duister bad van diepe weemoedigheid, waarbij je een traan wegpinkt. De variatie binnenin, tussen snoeihard uithalen en traag slepend de luisteraar tot waanzin drijven. Het is een pluspunt binnen het geheel.

Bovendien blijkt die eerste song ook al aan te geven hoe de rest van De Doden hebben het goed in elkaar zit. Kwaad Bloed gaat op diezelfde elan verder. Als in een soort hypnose worden we meegezogen in een wervelwind vol donkere gedachten. Maar, en dat is wel duidelijk, nergens gaat het de satanische of religieuze weg op. Als luisteraar voelt het zelfs comfortabel vertoeven binnen deze duistere context. De titelsong snoeit ons nog wat meer de mond. Ook al klinken de riffs zonder meer dreigend, en angstaanjagend. Het is de vocale aankleding die met een zodanige diepgang naar voor wordt gebracht, waardoor we ineen krimpen en smeken om vergiffenis. De donkere hypnotiserende uitwerking van zowel deze song, en de gehele plaat eigenlijk, zorgen ervoor dat je in een trance terecht komt.

Maar , en dat gaven we al aan, het voelt echt wel comfortabel vertoeven in deze donkere, wazige velden. Onder gaan , dat circa elf minuten duurt, jaagt ons nog één keer in de gordijnen. De snoeiharde, maar ook zelfs zwevende aanpak, laat ons nog even genieten van deze duistere gelukzaligheid. Om eerlijk te zijn voelt het zelfs aan als een ultieme zuivering van de donkere kant van onze ziel. Kortom Wiegedood brengen met De Doden hebben het goed  een atmosferische, donkere plaat uit. In verlengde van wat ze al doen bij hun 'eigen' band. De donkere gedachten die door ons hoofd flitsen bij het aanschouwen van deze duistere parel, doen echter eerder deugd dan pijn. Weinig black metal gerichte band slagen erin je een soort gelukzalig gevoel te geven. Door net die donkere kant van onze ziel te omarmen, en zelfs te verwarmen, zorgt dit album zelfs voor een zekere gemoedsrust. Ook al schreeuwen de vocalen het uit van pijn en angst, en snijden die gitaren door je lijf heen. Dit album heelt alle wonden, het is alsof Wiegedood alle pijn, smart en verdriet van de luisteraar over nemen. Zowaar durven we stellen dat deze hypnotiserende trip, een psychologische invloed op ons heeft gehad. Waardoor we er weer eens tegen kunnen.

Tracklist:

1. Svanesang
2. Kwaad bloed
3. De doden hebben het goed
4. Onder gaan