Review: Graspop Metal Meeting 2009

Review:Festivals
 Jan Claus    4 februari 2011

Graspop 2009, het is al een tijdje geleden maar dat wil niet zeggen dat we er niet meer mogen over praten, typen of chatten. Hieronder volgt een graspop verslag van DMH.


 

Dag 0: Donderdag

4 dagen zijn echt te lang! Ik weet het, het zijn maar drie dagen festival maar je hebt de mogelijkheid om de dag voordien je tent al op te zetten in de campplaats wat mijn vrienden en ik dus gedaan hebben. Na 3 à 4 uur eindeloos op de trein te zitten wachten en uiteindelijk onze tent te hebben opgezet konden we eindelijk een voorproefje krijgen van wat ons de komende 3 dagen te wachten stond.

Er waren nog geen bands maar de organisatoren van het festival waren zo vriendelijk geweest om een metal-dj uit te nodigen. Die speelde natuurlijk de bekendste nummers van groepen die kwamen alsook de metal-standaarden van Metallica, Slayer en Megadeth. Hoewel ik me op den duur begon af te vragen wanneer hij nu eindelijk “Angel of Death” van Slayer zou draaien. De sfeer was onmiddellijk gezet toen hij de dood van Michael Jackson aankondigde. Geparafraseerd: “Guys, I just got off the phone with my connection in London, he told me that Michael Jackson is dead! He died from a heart attack or something.” Onmiddellijk waren al onze harten broederlijk vervuld van liefde en vreugd toen hij die woorden sprak, bevestigd en versterkt door de euforische kreten en de corna in de lucht. Hoewel ik aanvankelijk dacht dat hij een grapje maakte om ons in de stemming te krijgen. Daarna ging hij laconiek verder met het spelen van een stukje “Smooth Criminal”… tot ieders jolijt. “Zijn we eindelijk van dat gezaag af..”, dachten de meesten waarschijnlijk. Toen onderbrak hij het muziekje abrupt. “Okay, enough of that. Here’s some Slayer for ya!” “Yes,” dacht ik, "en een pluim voor het ironisch afwisselen van wel zeer verschillende stukken.” Het maniakale van dat stuk is gewoon prachtig, die gil in het begin alleen al en de tekst die de meesten luidkeels wisten mee te roepen.

/ Auswitch / The meaning of pain / The way that I want you to die… geniaal. Het moment dat de solo’s begonnen ben ik in de moshpit geraasd. 10 seconden in die chaos en ik lag al onmiddellijk op de grond. Gelukkig is iedereen heel behulpzaam en wordt iedereen direct recht geholpen na een valpartij om vertrappeling te voorkomen. Toen ik eruit kwam was ik even mijn evenwicht kwijt en al direct kort van adem. Het was inmiddels ook immens warm wat het niet echt gemakkelijker maakte. Na nog wat bekende nummers besloten we uiteindelijk te gaan slapen…

Dag 1: Vrijdag

De voormiddag verliep wat traag, we hadden geen echt tijdverdrijf. Mijn vriend en ik waren er wel constant over aan het discussiëren welke band de beste is. Mijn favoriete band Opeth of de zijne Hatebreed. Twee heel verschillende genres weliswaar. We besloten dan maar de kwaliteit van die bands gelijk te stellen aan de populariteit, waarschijnlijk wel een verdacht motief, en het aantal t-shirts te tellen van Hatebreed- en Opeth-fans. Uiteindelijk heb ik wel het onderspit moeten delven. Tja, Hatebreed kwàm. Maar toch voor een band die niet kwam waren er toch aanzienlijk veel mensen met een Opeth-t-shirt.

Eerste band gezien Firewind; een power metal ensemble die me niet echt wist te overtuigen. Next hadden we Dragonforce die op hun platen wel steviger rocken maar live wel wat veel aan de wensen overlieten. Pestilence wist me wel te roeren. Ik wou ze ook zien omdat, hoewel ik ze niet kende, ze wel één van de klassieke death metal bands zijn. Ik luisterde even en had iets van: “Ja da’s nog redelijk… niet mis. Okay, fantastisch!” Hup, dat haar los en headbangen, dat hoofd! De drummer moest in een bepaald nummer een solo spelen en ging waarschijnlijk op in het moment wat er voor zorgde dat de andere bandleden even wegliepen naar de backstage. Toen hij uiteindelijk zijn schitterende betoog gedaan had, kwamen de andere bandleden terug en gingen ze gewoon verder met hun onvervalste muziek. Ik durf zelfs beweren dat ze klinken zoals Slayer had moeten evolueren. Nederlandse groep trouwens, merkwaardig feit. Ik denk trouwens ook dat Nederlanders een grotere metal-scene hebben dan Belgen. Het land ligt uiteindelijk ook noordelijker.

Ik had toen de keuze tussen The Gathering en Soulfly. Ik ben tegen alle verwachting in toch naar de The Gathering geweest. Ook een groep van Nederland. Hoewel ze niet meer metal zijn. In den beginne waren ze een soort van goth/death metal formatie maar over de jaren heen is hun stijl langzaam getransformeerd van die soort naar doom metal naar space rock. Ze waren in orde. Ze hebben een nieuwe zangeres die zeker niet moet onderdoen voor haar voorganger. Ze maken nu redelijk zweverige rock waar je volledig kunt in oplossen, wegdrijven als het ware. Merkwaardig feit hier was de reactie van het publiek. De meesten durfden hen (The Gathering) geen gehoornde groet meer geven -tja, ze zijn niet meer metal- en hielden het dus maar bij een vuist in de lucht, sommige zelfs een vredesteken. Hmm, hippies op Graspop? Oké, waarom niet.

Als afsluiter van deze dag ben ik gaan kijken naar Dream Theater. Ik had hun populariteit blijkbaar onderschat. Ze bestaan dan ook al een eind. De tent stond al half vol toen ik er toe kwam en het kon natuurlijk niet anders dan dat er 4 Hollanders van elk 2 meter plus voor mij moesten staan. Gelukkig gebeurden de nodige verschuivingen in het publiek en stond ik uiteindelijk naast hen in plaats van achter hen. Ze waren goed. Elk van die kerels in die band is virtuoos op zijn instrument. John Petrucci, de gitarist, heerst gewoon. Het kwam zelf tot een moment van solostrijd tussen de keyboardist Jordan Rudess, die op een keytar speelde, en John Petrucci. Wie kan het best soleren? Dit is natuurlijk het equivalent van “Wie heeft de grootste lul?” onder muzikanten.

Dag 2: Zaterdag

Black Stone Cherry gezien. Die moesten we natuurlijk zien omdat we gehoord hadden dat het een country metal band was, een eigenaardige combinatie en dat etiket zijn ze waarschijnlijk wel waardig. Blues-metal is misschien net ietsje precieser. Ze vielen nog mee. Ik ben wel aan het twijfelen of hun solo’s meeslepend of overdadig waren. Nuja, als je ze in ware Hendrix-stijl speelt; met je tanden of tong sta je natuurlijk direct in de spotlight. Sympathieke, zuiderse Amerikaanse band vond ik toch. De vocalist/gitarist zag er wat als een indiaan uit.

Van Kataklysm herinner ik me niet veel. Het enige wat ik er van over hou is dat ze nogal generische death metal brengen. Ze hebben niet echt een eigen 'sound'.

Mastodon gezien. Subliem natuurlijk. Tijdens hen heb ik wat koeling gekregen van de tuinslang waarmee ze het publiek aan besproeien waren. Moeilijk te definiëren in een genre vind ik wel. Ergens is het iets van metalcore, maar toch is het iets te melodisch en zweverig daarvoor. Sludge metal zeggen sommige bronnen. Dit doet mij eraan denken dat ik op de site ultimate-guitar.com een formulier had ingevuld voor het winnen van Gibson Flying V ter waarde van ongeveer 1000 € ter gelegenheid van het uitkomen van hun nieuwe plaat “Crack the Skye”. Het was maar nadat ik de regels gelezen had, dat ik besefte dat deze loterij alleen maar was weggelegd voor mensen van de VS. “Bende fascisten,” dacht ik toen. “Wel goeie muziek.” De groepsleden zien er echt uit als een bende oude rockers; strenge bebaarde/behaarde mannen met snorren en zonnebrillen.

En dan natuurlijk le moment suprème voor mijn vriend -Hatebreed. Hoewel ik niet van het genre hou -eigenlijk echt totaal niet van het genre hou- kon ik wel wat respect voor ze opbrengen. Het verkocht. In hun stijl zijn ze waarschijnlijk wel goed maar mij roeren ze niet. Nuja, het is waarschijnlijk mijn probleem, ik ben uiteindelijk een muzikale snob. Ergens zie ik niet hoe de muziek die ze brengen metal is, het doet mij veel eer denken aan punk.

Gojira gezien. Die brachten mij wel in beweging maar niet lang genoeg om volledig uitsluitsel te hebben. Nu ik echter de plaat "From Mars to Sirius" van hen beluisterd heb moet ik toegeven dat ik een zwak voor ze heb. Niet omwille van de technische bekwaamheid, maar gewoon de algemene originaliteit en intense éénvoud.

Wolves In The Room wou ik zien omdat ik gehoord had dat ze beïnvloed waren door Opeth. Maar in de plaats van een progressive death metal band kreeg ik eerder een progressive black metal band voorgeschoven die moest spelen onder technische moeilijkheden. De vocalist kon het blijkbaar op geen enkele manier duidelijk maken aan de PA-man dat zijn micro veel te stil stond hoewel waarschijnlijk heel het publiek zich wel bewust was van dat probleem. Volgende keer beter, jongens.

Nu dacht ik bij mijzelf al een heel eind niet naar Korn te gaan kijken. Ik denk bij mezelf: “Ja, Korn is in feite eigenlijk geen echte muziek. Er zit geen tonaliteit in. Het is eigenlijk meer anti-muziek. Het is veel te éénvoudig geworden voor mijn o zo gesofisticeerde smaak. Maar toch wou ik ze ergens zien omdat ze uiteindelijk één van de eerste bands waren waardoor ik geïnteresseerd werd in metal. Ze hebben wel een 'sound'. Toen ze begonnen te spelen kreeg ik direct een gevoel van nostalgie over mij en voor ik het wist stond ik luidkeels mee te zingen met hun bekendste nummers; “Falling Away From Me”, “Got The Life”, “Freak On A Leash”, “Right Now”, “Blind”, “Here To Stay”… fantastisch, en ik wilde ze eerst niet zien! Foei. Zo zie je maar dat de bands die je als kind kende je bij blijven en je er toch ergens een zwak voor blijft hebben. Hoe jonger je bent, hoe minder kritisch je in het leven staat uiteindelijk. Een Nederlander die naast mij enthousiast stond mee te doen heeft mij gefilmd met zijn cameratje. Dat staat nu waarschijnlijk al lang op Youtube. Oh no! Hoe kun je eigenlijk niet van Korn houden? Het zijn echt zo’n feestnummers met hun geschreeuwde teksten. / Shut up! / Shut up! / Shut up or I’ll fuck you up! /… Lovely, nietwaar? En ideaal voor elk hormonaal angstig tienerbrein. Hun ingekorte covers van QueensWe will rock you”, Pink FloydsAnother Brick In the Wall” en Metallica'sOne” waren natuurlijk ook moodsetters. Maar eigenlijk heb ik gelijk wanneer ik zeg dat Korn anti-muziek is, het is net dat wat hen zo goed maakt. Hun gitarist kan feitelijk eigenlijk niet spelen op zijn gitaar zoals het moet. Wat hij wel kan is er speciale effecten uit schudden. Zo speelde hij bijvoorbeeld een solo op de brug! Het enige minpunt van hun voorstelling vond ik het abrupte ervan. Niet één keer hebben ze het publiek aangesproken. Ze hebben gewoon hun set gespeeld en zodra die voltooid was waren ze verdwenen. Ze waren misschien ontevreden dat ze niet de headliner waren en Slipknot wel.

Waarom Slipknot eigenlijk de headliner was van deze dag weet ik niet. Het had Korn moeten zijn in mijn mening. Akkoord; Slipknot is misschien wel wat technischer en tonaler dan Korn. Maar als vergelijkbare genres (rap/nu metal) vind ik toch dat Korn de pioneers zijn. Slipknot heeft misschien 4 of 5 platen uit? Korn heeft er waarschijnlijk al 3 keer zoveel uit. Ze bestaan al langer ook. Niet dat het geen goed concert was. Ja, Slipknot bekijk je natuurlijk niet alleen voor de muziek. Grotendeels is show; maskertjes enzo. Ik had er ook voor gezorgd dat ik niet te veel van voor stond want ik had ergens gehoord dat ze op hun fans pissen. Nee, dank u! Nuja, uiteindelijk is Slipknot eigenlijk ook feestmuziek. Zoals met hun Jump-the-fuck-up-routine.

Dag 3: Zondag

Diablo Blvd. die invielen voor Flyleaf, was de eerste deze dag. Natuurlijk louter omdat het de band van Alex Agnew is… de zaligste komiek ooit! “Put your horns up for weelchair-man!” Ze brengen een soort sex, drugs, rock ‘n roll, retro-metal. Het is wel op zijn plaats vind ik. Een minpuntje wat eigenlijk bijna van alle bands zo was, maar wat vooral bij hen opviel; zet die verdomde basdrum wat zachter, alsublieft! Ik zou ook wel ééns van de muziek willen genieten zonder constant het gevoel te hebben dat ik elk moment een hartaanval kan krijgen. Het klopt gewoon op je trommelvliezen, man. En als ze dan beginnen met hun dubbele bassdrum dan wordt het toch verdomd moeilijk om dicht te blijven staan. Gelukkig had ik oordopjes bij die, enigzins verzachtend, toch de kramp uit mijn hart niet konden wegjagen.

Lamb of God beviel me. Het was een mix van death metal en metalcore die sommigen dan deathcore noemen. Hun riffs waren heel catchy, maar soms een beetje mechanisch. Ik zal ze verder nagaan.

Trivium is waarschijnlijk één van de beste metalcore bands, waarvan je er tegenwoordig nu dertien in een dozijn hebt, die ik tot nu toe gehoord heb. Waarschijnlijk omdat ze redelijk thrashy te werk gaan.

Candlemass moest even inzinken. Ik had gelezen dat ze de pioneers waren van de doom metal maar die zanger klonk verdomd power metal-achtig wat gemixte gevoelens voor mij opleverde. Na even te luisteren herkende ik het eindelijk. Ze deden mij ietwat denken aan My Dying Bride. Waarschijnlijk hebben ze die beïnvloed.

De generische metalcore band All That Remains viel vooral op omwille van hun bassiste die ook hun geschreeuwde back-up vocals deed. Anders dan dat… meh. Het viel wel op dat de frontman vlug geneigd was het publiek te laten zingen in zijn plaats. Ik had zoiets van: “Kerel, ga weg. Zo bekend ben je niet.”

Children of Bodom niet echt kunnen zien wegens opstopping in de tent; ik stond veel te ver langs achter. Dan kan ik zowel evengoed naar mijn cd’s thuis luisteren. Ze moesten hen dan ook zo nodig in een tent laten optreden.

Nightwish… zucht… is niet meer wat het geweest is. Hun nieuwe zangeres die ik dus voor de eerste keer hoorde paste er totaal niet bij. Hun vorige zangeres, Tarja, was ten minste nog gothic in die zin dat ze opera-achtig zong. Dat was krachtig. De nieuwe die ze hebben denkt waarschijnlijk dat ze in één of ander Eurovisie Songfestival-popgroep zit. Misschien zou ze meer succes hebben bij Lordi. Ze kàn zingen, hoor. Ze zit helaas misplaatst.

Marilyn Manson viel oneindig tegen. Lieve help! Waarom die man Graspop afsluit begrijp ik niet. Zijn muziek is niet eens metal. Op zijn hardst is het waarschijnlijk hardrock. Ik dacht dat hij een beetje ging rocken om af te sluiten, maar nee allemaal zagerige, saaie industriële ballades. Ik denk ook: “Marilyn Manson is ook meer show dan muziek.” Maar zelfs dat niet! Het enige wat ik gezien heb is dat er zwarte confetti uit de lucht viel en dat hij ergens opgesloten zat in een plastic kubus. Heb de volgende keer toch tenminste het lef om jezelf nog eens te kruisigen, Marilyn!