Voor deze tweede Puntpop dag zakten we pas rond de late namiddag / vroege avond naar de weide af. Het koude weer voor de tijd van het jaar en de regen hielden ons tegen om er reeds van de middag af rond te lopen. Het festivalterrein lag er al bij al nog redelijk goed bij op een paar strookjes modder hier en daar. Het zou vandaag vooral schipperen worden tussen de Vendetta Stage en de zogenaamde Pop Stage.
Saviours waren reeds aan hun set bezig. Ze spelen een combinatie van puur heavy metal met stoner metal invloeden. Te weinig gezien om er echt een oordeel over te hebben maar het opvallende waren de langgerekte gitaar solo's en de uitstraling van de band op het podium die heel vaag beetje deed denken aan Led Zepplin, maar dan wel in heel beperkte mate. Op zich een leuk concertje als je van lange solo's houd dus, maar ook wat teveel in dezelfde lijn om een uur lang te blijven boeien.
Over naar de pop stage (main stage) voor Little Trouble Kids. Dit Gentse duo bestaande uit Eline Adam & Thomas Werbrouck brachten ons een heel sterk op percussie gedreven set. Ze spelen een wilde combinatie van zogenaamde progressieve rock en noise rock. Er is voor dit genre wel een publiek, maar op Puntpop kwamen ze niet echt tot hun recht. De rauwe gedrevenheid die ze op hun cd 'Adventureland' naar voor brengen probeerden ze ook live ten toon te spreiden maar ze slaagden daar niet volledig in. Beetje jammer, want hun link naar bijvoorbeeld Sonic Youth is duidelijk hoorbaar, ook die uitstraling van voornoemde band bezitten ze wel. Met andere woorden, heel interessant optreden dat smaakt naar meer.
Artillery worden omschreven als 'technical thrash metal'. De thrash metal invloeden zijn inderdaad duidelijk hoorbaar in hun sound. De hoogvlieger zijn de prachtige door merg en been snijdende gitaar solo's. Puur old school zou je het kunnen noemen, vooral gedragen door de instrumentale inbreng zoals eerder aangegeven. Ook hier kwam een beetje dat 'op dezelfde lijn' gevoel opzetten en een echt hoogtepunt kon je het niet noemen. Maar wat de technische kant van de zaak betreft mogen we zeggen dat deze band verdomd goed kan omgaan met hun instrumenten. Niet slecht, ook niet super, gewoon leuk concertje.
En dan toch wel een aangename verrassing. Geppetto & The Whales bewezen reeds hun kunnen op Humo's Rock Rally. Ze hebben daar een heel goed indruk gemaakt bij zowel publiek als pers. Hun muziek kan je beschrijven als dromerig, intiem en intens in een zin. Met andere woorden kippenvel momenten creeeren . Het publiek genoot op zijn eigen manier zichtbaar van dit magisch moment, een koppeltje stond elkaar innige te kussen zonder zich van het volk rondom zich iets aan te trekken, een mooi voorbeeld hoe zeer de muziek van Geppetto & the Whales je diep in je hart raakt en verweesd achter laat. Een klein minpuntje, te wijden aan het te weinig podium ervaring, is het weinig of geen interactie naar het publiek toe. Iets meer bewegen en soms eens praten tegen uw publiek en we zullen van deze jongens nog veel moois mogen verwachten. Een hartverwarmend concertje dat de koude vlug deed vergeten.
Van intiem naar bikkelharde death metal? Dat kan alleen op een festival als Puntpop. De Zweedse band Grave greep het publiek dan ook direct stevig bij de strot. Heel diepe grunts van zanger/gitarist Ola Lindgren zijn duidelijk de draagkracht van deze band. Jammer genoeg was er een beetje te weinig interacties naar het publiek toe, vooral in het begin van de set , zodat het aanvoelde als ''een liedje spelen, iets drinken, volgende song..'' . Gelukkig kwam die interactie er naar het einde toe wel zodat we niet gingen schrijven ''eentonig concert'' want dat was het uiteindelijk dus niet. Puur muzikaal een heel strak in het pak zittende death metal concertje dat we best konden smaken. Hoogvlieger? Nee, dat nu net niet.
School is Cool gaven in het verleden heel strakke optredens weg gedreven door de wilde drumpartijen , de mooie keyboard speelster en de zang/gitaar als orgelpunt om het geheel af te sluiten. Dat strakke zat er deze keer ook wel in al heb ik in het verleden hen al beter gezien. Het publiek ging er wel in mee maar het lag een beetje teveel op dezelfde lijn , vooral in het begin van de set. De heel sterk gebrachte cover 'Road to Nowhere' van Talking Heads en de schitterende finale maakten echter veel goed. Mooi optreden van School is Cool wederom maar ze kunnen beter.
Taake brengen donkere, dreigende Black Metal. Met geschilderde gezichten en scherpe gitaren dreven ze als een donderwolk over het publiek heen. Het werd dan ook een concertje zo typisch voor het genre waar je de keel werd dicht geknepen tot je niet meer kan ademen. Dat gevoel creëerden ze althans. De verdienste lag vooral bij de heel bewegelijke zanger die als een demon vervaarlijk over het podium dreef en elk moment een slachtoffer kon uit kiezen om publiekelijk te molesteren. Die dreigende uitstraling zorgde er voor dat we een uiterst leuk optreden kregen te zien en horen dat vooral fans van het genre zou moeten aanspreken. Ze slaagden alvast in hun donkere opzet.
Voor de Heideroosjes stond de mainstage het eerst vandaag bomvol. Hun set begon zoals gewoonlijk wederom met ''Oo heideroosje'' en we kregen zoals we dat van hen gewoon zijn een set vol met punkrock klassiekers, leuke grappen en grollen (zelfs iets meer interactie naar het publiek toe dan op Groezrock) en hier en daar een fijne cover. Zo kwam er een korte ode aan de overleden Adam Yauch (Beastie Boys) met een kort en krachtige 'fight for you right (to party)' en ook 'Bliezkrieg Pop' van Ramones mocht niet ontbreken. Vanaf het begin kregen ze het publiek tot ver naar achter volledig mee wat zorgde voor een heel geslaagde punk rock feestje. Met kleppers als 'Time is Ticking away', 'iedereen is gek (behalve jij)' zoveel moois bewezen ze dat het eigenlijk een beetje jammer mag genoemd worden dat ze er mee ophouden. Want live staan ze nog steeds als een huis. Er werd tradioneel afgesloten met een meer dan sublieme 'United Scum'.
Tijd voor een puur old school Death Metal concertje op de Vendetta Stage. De zweedse band Unleashed zorgde voor een uur lang puur genieten. Stevig , strak en snedige gitaar partijen maar vooral de stem en uitstraling van zanger Johnny Hedlund zorgden voor een waar hoogtepunt van de dag. Alle ingrediënten van een typisch Death Metal optreden waren aanwezig en er was meer dan voldoende interactie naar het publiek toe om je geen moment te vervelen. Het zorgde voor een wild uurtje hevige headbangen. Voor ons zaten de optredens op de 'harde stage' zoals je deze zou kunnen noemen er op, en Unleashed zorgde alvast voor de perfecte afsluiter hiervan.
Ook de set van Channel Zero zat , zoals we dat van hen gewoon zijn, heel strak in elkaar. Onze Belgische Thrash Metal trots hebben reeds menig podium in vuur en vlam gezet, jammer genoeg kregen ze het publiek buiten de voorste rijen niet volledig mee. Puur muzikaal bekeken echter was het wederom een heel sterke setlist. Maar doordat het volk niet echt mee wilde sloeg de vlam deze keer niet geheel in de pan. Jammer, want de band was heel bewegelijk en had er zin in. Naar het einde toe kwam er dan toch een beetje meer beweging in bij de aanwezigen, de vermoeidheid na twee lange koude dagen puntpop ook wel een rol hebben gespeeld. Channel Zero speelden alvast een heel sterke set , meer kunnen ze niet doen. Mooie afsluiter van een geslaagde dag/avond.
Puntpop 2012 zat er bij deze op. Er was opvallend minder volk te bespeuren dan vorig jaar, enkel bij Heidroosjes stond de mainstage echt bomvol en tekenend was dat er aan de zogenaamde Basepoint, waar DJ acts hun ding deden, steeds veel publiek aanwezig was. De weergoden waren het festival niet gunstig gezind en dat is op festivals als deze wel belangrijk, bij mooi weer krijg je namelijk ook meer 'dagjes toeristen' om het zo te zeggen, die lieten het deze keer een beetje afweten. Al bij al blijft het een interessant festival vooral door die combinatie van verschillende heel uiteenliggende stijlen op drie podia broederlijk naast elkaar. Volgend jaar de zon ook boeken zou ik zeggen!
