Dag 1 Dunk! Festival is duidelijk aan het groeien, en toch blijven ze hun gezellige kleinschaligheid bewaren, dat bleek weer gisterenavond. Een heel goed gevulde zaal Bevergemse Vijvers te Zottegem, de dagtickets waren zo goed als uitverkocht, had er duidelijk zin in. De gemoedelijke sfeer die er nog steeds heerst, heeft daar uiteraard ook mee te maken. Het begon alvast goed, heel goed zelfs, met de jonge snaken van Stories from the lost . Ze brachten een heel strakke set die lag tussen globale post-rock en een streepje post-metal. Een band om in het oog te houden, ze hebben recent een nieuwe cd uit die we ook kunnen aanraden: 'For Clouds' heet het album. Wat we zagen is een groep jongeren die potentieel hebben om er te komen, nu nog wat meer podium ervaring en het komt wel allemaal goed.
En daar lag misschien het verschil met Mosquito met twee op het podium gingen ze als een vlijmscherp mes door je heen, gebruik maakende van snijdende gitaren, maar vooral met door merg en been bonkende drumpartijen, het was dan ook een heel groot drumstel dat ze met zich mee sleurden, zorgden ze zowaar voor een hoogtepunt van deze eerste avond. Ook zij hebben een nieuwe cd uit, die we eveneens kunnen aanraden: 'The Age of the Image'. Neem daarbij de zangpartijen van de drummer en je legt prompt de link met Steak Number Eight . strakke ervaring deze Mosquito!
Twee heel goede optredens, zou dit een gedenkwaardige top avond worden?? Jammer genoeg net niet, Omega Massif slaagden er niet volledig in de hoge verwachtingen in te lossen. Ok, de momenten dat ze in die climax terecht kwamen , zo typisch aan het post-rock genre, was wel magistraal, maar het ging een beetje teveel dezelfde lijn op en op het podium was door de donkere verlichting heel weinig te zien.
Nee, geef ons dan maar This will destroy You, ook hier dat typische langzaam opbouwen naar een hogere versnelling, het is al zoveel voorgedaan dus origineel kun je het niet noemen maar het werd gebracht met de nodige inzet en variatie zodat je je geen moment verveelde. Een typisch post-rock concertje zoals we het graag hebben, niet magistraal, wel heel leuk!
En dan was er dan toch de ultieme 'kers op de taart'. Pelican begon ook heel rustig maar ging er snel keihard tegenaan, oorverdovend hard haast,met heel scherpe gitaren en heel strakke drums zorgden ze voor een 'heavy' einde van de avond en kregen we alsnog een geslaagde afsluiter van voorgeschoteld. Dit was een post-metal concertje om ''U'' tegen te zeggen en je verweesd , en potdoof , achter te laten de koude nacht in.
Dag 2
Op deze tweede dag van Dunk! festival was het vooral uitzien naar de headliners If these Trees Could Talk en of Steak Number Eight aan de verwachtingen zou voldoen. Ondertussen was er rond half 2 nog niet echt veel volk komen opdagen, dat publiek zou pas later in de avond , late namiddag , verschijnen.
Ondertussen was The Beauty the world Makes us Hope For (wat een naam!!) reeds aan hun set begonnen. Een puur post-rock concertje kregen we voorgeschoteld, zoals er nog zouden komen vandaag, met mooie visuele effecten op de achtergrond wat de intensiteit zeker ten goede kwam. Een mooi begin van wat een geslaagde dag zou worden.
Na even pauze te hebben genomen, en daardoor twee bands te hebben gemist, was het de buurt aan de Italiaanse Lento die de mosterd hebben gehaald bij de zogenaamde sludge of post-metal. We werden dan ook vanaf het begin stevig bij de strot genomen zoals dat heet, op zich vinden we dat totaal niet erg zo iets. Maar bij Lento was het op een bepaald moment een beetje TE luid om echt van te genieten jammer want we houden wel van een potje harde post-metal, alleen moet het doenbaar blijven dat was het nu niet echt.
Nee, geef ons dan maar The Allstar Project wondermooi en magisch gebrachte post-rock met heel sterk tot de verbeelding sprekende beelden op de achtergrond. Er werd een heel intens sfeertje gecreëerd waardoor je telkens opnieuw verweesd achter bleef. Dat typische opbouwen naar een climax was er uiteraard ook bij, maar het werd zodanig gebracht dat het doorheen je hart en ziel ging. Magistraal mooi om het zo te zeggen , hun cd 'Into the Ivory Tower' ging na het concert dan ook als zoete broodjes over de toonbank . Het hoogtepunt van het weekend tot nu toe, dit niveau zou niet meer worden herhaald vandaag.
Waren de andere concerten dan zoveel minder? Nee, dat niet. Alleen diezelfde magie kon zelfs bijvoorbeeld Vessels niet bereiken. Deze band uit Engeland bracht een zeer gevarieerd set van post-rock met naast de klassieke gitaar/drum ook gebruik makend van Keyboards o.a. waardoor het geheel wel heel origineel overkwam. Het kwam een beetje 'traag' op gang , maar gaandeweg kregen we toch een heel strak optreden voorgeschoteld dat eindigde in een sublieme climax. Al bij al dus toch een geslaagd optreden en zeker een van de betere van deze tweede festivaldag.
Bij Beware of Safety was het dan net het omgekeerde, het begon subliem met die typische post-rock ''opbouwen naar.." en dat liet het beste vermoeden, echter zakte het na 2 prachtige nummers een beetje in elkaar, om niet te zeggen ging het wat de eentonige kant op. Gelukkig herpakten ze zich in een meer dan magistrale finale waardoor ook dit concert nog in de goede lijn werd getrokken.
Over het optreden van If these Trees could Talk zullen de meningen wellicht verschillen. Wat mij persoonlijk betreft was dit echter een uiterst geslaagd, puur post-rock optreden zoals we dat graag hebben. Ok, het ging allemaal een beetje 'dezelfde lijn op' maar werd gebracht met hart , ziel en de nodige spelplezier, er was zowaar zelfs interactie naar het publiek toe.. d.w.z. we werden bedankt voor onze aanwezigheid en zo, wat niet zoveel voorkomt bij bands in dit genre die doorgaans hun ding doen en je bedanken met een 'vriendelijke knik'. Het enige wat we wat misten was de visuele effecten op de achtergrond om het geheel iets magischer te maken, maar de muziek sprak voor zichzelf, dus een geslaagde doortocht van If Thes Trees Could talk.
Over de Headliner stek van Steak Number Eight waren de meningen sterk verdeeld. Persoonlijk heb ik ze al paar keer aan het werk gezien en verdienen ze die plaats op de affiche. Of ze een typisch post-rock/post-metal publiek zouden kunnen bekoren? Wat we zagen was alvast een set die mooi paste in het plaatje van deze beide genres, al overstijgen ze het wel een beetje. Vooral de door merg en been snijdende stem van zanger Brent blijft je verweesd achter laten, en daar draait het toch om? Ze slaagden er dan ook in het publiek volledig naar hun hand te zetten en bewezen dat de criticasters het niet bij het rechte eind hadden. Een waardige afsluiter van een meer dan geslaagde tweede Dunk! dag. Op dag drie is het vooral uitzien naar het wonderbaarlijke 65daysofstatic
Dag 3
De derde dag van Dunk! Festival stond duidelijk in het teken van de komst van 65daysofstatic, en ging in tegenstelling tot de andere dagen toch iets meer de pure post-rock toer op.
En toch begonnen we keihard en naar de strot grijpend met San Diablo die ons brutaal wakker schudde. Met een heel strak gespeelde set maar nog niet veel volk in de zaal zetten ze een oorverdovend harde set op en zou later een van de luidste concerten van de dag zijn.
Het contrast met My Empty Phantom was dan ook groot. Dit eenmansproject , jawel de man stond helemaal alleen op het podium, viel best in de smaak. Hij maakte niet alleen gebruik van een computer/keyboard maar bracht ook een streepje gitaar er boven op. En tussendoor bespeelde hij ook nog eens de drums, vooral dat dan toch. Om maar te zeggen, chapeau om op je eentje zo een show op te zetten puur instrumentaal en met zoveel instrumenten. Een mooie , intieme belevenis die enkel werd ''verstoord'' (is niet het juiste woord maar goed) door een stevig drumgeluid.
Over intimiteit creëren gesproken ,Terraformer brachten hun set niet op het podium, maar midden in het publiek. Op zich zorgde dat voor een extra intiem en ook intens sfeertje nog aangezwengeld door een subliem gebrachte gitaar partijen en heel meeslepend drumspel. Hun recente cd 'The Sea Sharper' is een sterke aanrader, maar ook live zijn ze alvast een van de hoogtepunten van dit festival geworden. Een jonge Belgische band om in het oog te houden.
Om op deze elan door te gaan, ook bij Sky Architects kregen we onze portie kippenvel momenten te verwerken, niet alleen door de mooie muzikale inbreng maar ook de prachtige stem van de zanger. Het zorgde zowaar voor een 'Doom' aanvoelende sfeer , vooral het einde was meer dan magisch mooi.
Vier sterke optredens, zou dit zo een hele dag duren? Late Night Venture deden hun uiterste best om op dat elan door te gaan maar slaagden er niet geheel in te overtuigen. Best een meeslepende set maar allemaal een beetje op dezelfde lijn om het volledige uur echt te blijven boeien. Slecht was het zeker niet, maar toch een van de mindere concerten van deze voor de rest sublieme derde Dunk! Festival dag.
The Samuel Jackson Five kwamen een beetje traag op gang, om het zo te zeggen, ook hier kwam het ''eentonig'' spook in eerste instantie opsteken, maar gaandeweg kregen we een heel intense en typische post-rock set die nog het best over kwam toen de zanger er vocalen aan begon toe te voegen, wat zorgde voor een magisch sfeertje , daarna kon het niet meer stuk en kregen we een gesmaakt concert dat eindigde in een stevige climax , dat ons het 'mindere begin' snel deed vergeten.
De Nederlandse band Atlantis combineren dan weer mooi dat iets hardere van Post-metal met het intense van post-rock met zelfs een streepje electronica. Ze hebben reeds in het verleden bewezen dat ze een sterke show kunnen opzetten en deden dat nu weer over. Niet het gehele concert gezien, maar wat we zagen was alvast veelbelovend.
Over typische post-rock gesproken, met Sleepmakewaves kregen we zo een optreden dat in die lijn ligt. De nodige variatie tussen intieme intensiteit werd gecombineerd met heel strakke drum/gitaar partijen die heel diep door je heen snijden. Een uur lang hielden ze ons in een stevige houdgreep en zorgden met een eenvoudige podium act toch voor een heel magisch moment genieten. De perfect co-headliner van een geslaagde dag!
Kon het nog beter? Jawel, in het verleden bewezen 65daysofstatic dat ze in het gerne mogen gerekend worden tot een van de grootste bands, samen met oa Mogwai, Mono of Explosions in the Sky kunnen zij gemakkelijk een groot publiek aan. Het was dan ook reikhalzend uitzien naar hun concert in een meer intieme omgeving als deze Zaal Bevergemse Vijvers. Vanaf het begin gingen ze er stevig tegenaan, de zanger sprong zelfs in het publiek vanaf het eerste nummer, en er was de nodig interactie naar het publiek toe. Met de nodig cliches als gehurkt zitten en dan opeens recht springen bewezen ze dat ze niet alleen muzikaal gensters kunnen slaan maar ook de nodige zin van entertainen bezitten . Het mooie aan 65daysofstatic is dat ze als geen ander je eerst intiem kunnen strelen om daarna je strot dicht te knijpen en verweesd achter te laten. Een uur lang stevig headbangen en dansen, en zelfs een kleine moshpit had dit tot gevolg. Als klap op de vuurpijl kregen we zelfs een bisnummer, iets wat weinig voorkomt in dit genre waar duchtig gebruik werd gemaakt van de keyboards ipv de gitaren, een gegeven dat op veel kritiek botste wat hun cd's betrof maar er live voor zorgde dat het publiek volledig uit de bol ging. Tijdens de bisronde waren er zelfs enkelingen die zich waagden aan een potje crowdsurfen. 65daysofstatic was magisch, subliem en van streel zacht naar oorverdovend mooi!!
En daarmee zat deze editie van Dunk! Festival 2012 er weer op, drie dagen puur genieten, we vullen alvast in onze agenda in : 29,30 en 31 Maart 2013 voor de volgende editie
