Pukkelpop 2012 review : DAG 1

Review:Festivals
  Erik Vandamme    21 augustus 2012

Pukkelpop 2011 zal voor altijd herinnerd worden als een rampjaar, op donderdag 18 augustus dat jaar sloeg het noodlot toe. Een hevige storm zorgde niet alleen voor een enorme schade maar er waren ook 5 doden te betreuren en vele honderden gewonden.  Het festival zou nooit meer zijn wat het geweest was en werd dan ook afgelast. Maar Pukkelpop vocht terug en kwam in 2012 met een affiche op te proppen die er mocht zijn. Namen als Bjork, Stone Roses, Afghan Whigs en vooral Foo Fighters waren maar enkele kleppers  op de affiche. De combi tickets waren dan ook de deur uit net als deze voor Zaterdag met Foo Fighters als afsluiter.


Pukkelpop is echter meer dan de namen op de mainstage, er zijn 8 podia en een van de bedoelingen voor de meeste festivalgangers is ontdekkingen doen. Om die reden vertoefden wij dan ook meestal aan de Club, Castello (vroegere Chateau) , Wablief?! en Marquee.

DAG 1 :

We begonnen deze eerste dag dan ook in Wablief?! stage voor Glenn Claes , deze is vooral bekend door zijn overwinning in The Voice van Vlaanderen en het opdragen van de Simon & Garfunkel klassieker Sound of Silence aan de slachtoffers van de Pukkelpop ramp van vorig jaar. De snikhete tent was redelijk goed gevuld op dit vroege uur en Glenn bracht een set met covers zoals daar zijn I Shot the sheriff en Purple Haze. Leuke versies, niet altijd even goed als het origineel, maar Claes beschikt over een geweldig mooie stem. De song sound of silence speelde hij echter niet wegens te emotioneel. Ergens wel jammer want dat was de kers op de taart waar iedereen stond op te wachten.  Nu zagen we een jongeman die  met zijn stem en uitstraling zeker en vast hoge ogen kan gooien.  Veelbelovend concert, zoals we vandaag nog hebben gezien.  3,5/5

Over naar  de Club voor Cloud Nothings waar we de mededeling kregen dat de band nog niet was gearriveerd. Ze kwamen ruim een half uur te laat aan en mochten nog een kwartier a 20min. tonen wat ze waard waren. Iets te weinig om er echt over te kunnen oordelen maar wat we hoorden was een boeiend samenspel tussen lekker snijdende gitaar met een strakke en dansbare inkleding. Een beetje jammer dat ze niet langer konden spelen want dit smaakte naar meer, veel meer!  Om te onthouden voor de toekomst, als ze op tijd zijn. 3/5

Ook voor Clouds on Elektricity was dit een zwaar beladen moment. Een van hun gitaristen Mario was nl een van de 5 slachtoffers vorig jaar. De band speelt een soort post-rock die perfect paste bij het plaatje. Niet dat ze er echt diep op in gingen, dat zou Mario ook niet hebben gewild, maar ze gaven hem de ode en eer die hij verdiende door hier gewoon hun ding te doen. Door de eenvoud alleen al kwam het veel beter over dan een overdreven emotioneel geladen set te spelen, chapeau daarvoor. Puur muzikaal klonk deze band trouwens zoals elke post-rock klinkt, lekker opbouwend naar een climax, al was de magie niet altijd voelbaar maar ze zijn nog jong, mits de nodige ervaring vooral op het podium zien we voor hen nog een mooie toekomst.  4/5

In marquee was het de buurt aan een band die door vele pers en hun gaaf optreden in AB Club in Maart dit jaar worden gezien als veelbelovend. De grote draagkracht van The Jezabels ligt bij de magisch mooie stem van zangeres Mary Hayley.  Op plaat klinkt deze band alvast heel intens, live echter komt het nogal vrij monotoon over . Weinig interacties met het publiek maar wel een heel bewegelijke Mary die de meeste aandacht naar zich toetrekt.  Mits wat werken aan de podium act  zien we nog een mooie toekomst voor deze band, nu kwam het geheel niet volledig overtuigend over.  3/5

Great Mountains Fire hadden bij  ons reeds op Nuits Botanique  een heel goede indruk nagelaten, ze waren zelfs een van de betere acts van die avonden naar mijn persoonlijke mening. Reden genoeg om ze ook in de Wablief?! nog eens te gaan aanschouwen.  De muziek van de Brusselaars houd het midden tussen Electropop en Indie. Niet alleen klinken ze lekker dansbaar, ook zorgen ze voor de nodige entertainment op het podium.  Dat was nu niet anders, de aanstekelijke muziek  bracht ons weer eens in opperste vervoering en we kregen zowaar een eerste echt hoogtepunt van de dag over ons heen, om niet te zeggen een van DE hoogtepunten van deze eerste Pukkelpop dag. Magisch mooi moment genieten. 5/5

De marquee stond goed gevuld tot ver buiten de tent zelfs voor een van de recente hypes van het jaar , Of Monsters and Men krijgen zowat overal lovende recensies en het was dan ook reikhalzend uitzien of ze ook hier konden overtuigen.  Nu, het dient gezegd , de band heeft zeker potentieel. Ze brengen dan ook meeslepende muziek waar je bezwaarlijk kan op stil staan. Jammer genoeg stond het grootste deel van het publiek te wachten op die ene song Little Talks want toen pas ging het dak er echt af. Toch speelde de band een heel aanstekelijke set die veel meer bevat dan die ene hit, laat ons hopen dat ze geen 'one hit wonder' blijven, want ze hebben veel meer in hun mars dan dit alleen.  Hebben ze kunnen overtuigen? Jazeker ! 4/5

Zoals eerder aangegeven zeer weinig de mainstage bezocht deze keer, maar voor Bush maakten we een uitzondering. Er kwam niet echt veel volk opdagen voor deze vooral in de jaren 90 populaire band die onlangs in TRIX een meer dan gesmaakte reunion concert kwamen afleveren. Het grote publiek liet het beetje afweten, maar niet getreurd . Bush pakte ook hier de aanwezigen in met een potje grunge uit de oude doos, zanger Gavin Rossdale weet verduiveld goed hoe zijn publiek te bespelen en kwam zelfs gewoon tussen het publiek gelopen , in de gangen voor het podium.  Het mag blijken dat niet alleen de songs nog steeds staan als een huis maar dat ze nog steeds worden gebracht met het speelplezier van toen, net als in Trix kregen we een groep te zien en horen die niet zomaar eventjes samen kwamen voor een reunion, maar dit deden met een groot hart naar hun fans toe die dan ook enthousiast reageerden.  Een van de hoogtepunten was de eigenzinnig maar mooi gebrachte cover van Come together (The Beatles) Setlist : Machinehead - The Sound of Winter - Everything Zen - The Afterlife - All My Life - Come Together - Little things - Glycerine - Comedown 4,5/5

The Horrors stonden in de late namiddag  geprogrammeerd wat nefast werkt bij hun toch wat donker aanvoelende muziek. Toch kwam er redelijk wat volk op af, niet de grote massa die we hadden verwacht, maar marquee was goed vol gelopen. Hun muziek is nu ook niet iets dat direct past op een festival daardoor kregen ze ook niet de respons die ze verdienen. De fans echter, waaronder u me gerust kan rekenen, genoten van begin tot einde. Toch blijft The Horrors een band die je vooral moet beleven in een intieme zaal zoals onlangs in AB waar hun soort muziek wel tot zijn recht komt. Horrors en festival, het zal wellicht nooit volledig werken tenzij ze geprogrammeerd staan bij het donker worden. 3,5/5

Weer over naar Club voor wederom een band die overal lovende kritieken krijgt. Django Django slaagde er onlangs in op Nuits Botanique een overdonderend indruk na te laten.  Met hun  mix van elektro en art-rock zorgen ze voor een dansende massa in de club zoals in de grote dagen, het publiek geniet tot ver buiten de tent duchtig mee. Dat alles op diezelfde lijn ligt zorgt er voor dat de meningen uit elkaar zouden kunnen liggen, maar wij genoten met volle teugen. Of hoe een eenvoudige aanzwengelende beat je aanzet tot menig danspasje, zo hoort het toch?  Niet alleen was er de instrumentale aankleding, de band weet nu reeds goed hoe hun publiek te bespelen, ze speelden dan ook verre van monotoon en er was ook de nodige interactie. Hun schreeuwerige kledij, ze hadden zowat allemaal hetzelfde aan, stoorde ons totaal niet. Zoals eerder aangegeven zal niet iedereen er mee akkoord zijn, wij echter waren meer dan overtuigd, hier zit toekomst in. 5/5

In de shelter was het de beurt aan een van onze Belgische trots. Steak Number Eight groeiden door de jaren heen, ze wonnen in 2008 Humo's Rockrally , uit tot een begrip in ons land. De strak gespeelde post-rock en de door merg en been gaande stem van Brent heeft in het verleden al gezorgd voor menig geslaagde avond. Ze kregen ook de shelter met een stevige set aan het dansen en springen. Steak Number Eight  bewees nog maar eens dat ze klaar zijn voor de ultieme sprong naar een groot publiek. Wederom heel overtuigend concert. 4/5

We nestelden ons knus voor het scherm van de club om een magisch mooi moment te beleven met Lianne La Havas. Haar wondermooie stem klonk als een rustmoment dat we konden gebruiken en zorgde voor een waar kippenvel moment. Het publiek vooraan aan het podium geraakte geheel in vervoering en genoot met volle teugen.  Jammer genoeg ging de magie wat verloren door het rumoer in en buiten de tent, moeilijk te vermijden in deze omstandigheden.  Er was ook niet zoveel volk als bij Django Django, en dat is echt jammer want met haar uitstraling en hemelsmooie stem verdiend ze beter. 3,5/5

Ook voor Bjork was er aan de mainstage niet echt veel volk te bespeuren. De afwezigen hadden ongelijk.  Gekleed in opvallend pak en met blauwe haren viel alvast het visuele aspect heel goed op. Muzikaal bracht ze een heel eigenzinnige set en niet zomaar een best of, ook dat is typisch aan Bjork. Ze profileerde zich echter als een ijskoningin over het podium, en bracht menig fan wederom in opperste vervoering. En daar knelt het schoentje wat, dit was een optreden dat vooral de vurige fans, waaronder ik, kon bekoren, of zij hiermee nieuwe zieltjes heeft gewonnen valt te betwijfelen. Had dit een concert in zaal geweest hadden we gesproken van een top concert, maar op een festival mag het echt wel iets minder eigenzinnig zijn niet?  Ze mocht zelfs terug komen voor een bisronde. Daarin droeg ze een song op aan Assange en Pussy Riot 'Declare Indepence en sloot zo af zoals ze was begonnen, magisch met een eigenzinnig kantje. 3,5/5

Over naar het zwaardere werk met Apocalyptica vooral bekend voor het bewerken van nummers van andere artiesten door gebruik van cello. Op hun laatste 7th Symphony bevat ook songs met stem en dat was zo wat de rode draad door dit concert op Pukkelpop. Het zorgt ervoor dat we een andere, en ook aangename, kant van de band te horen krijgen die ons ook kon bekoren al zal het naar onze mening de magistrale versie van  Metallica songs niet geheel evenaren.  De afwisseling van puur instrumentaal en gezongen songs zorgde er voor dat we een gevarieerde set kregen die geen moment verveelde en daar doen we het toch voor. Apocalyptica is en blijft een magische belevenis tussen klassiek, rock en zelfs metal en ook hier in de shelter zullen ze wellicht nieuwe zielen hebben bij gewonnen. 3,5/5

Ook Feist moet het hebben van een betoverende stemgeluid, dat bleek aanstekelijk te werken op een deel van het publiek. De wat folk aanvoelende sound raakte een gevoelige snaar die enkel overstemd werd door de dreunen uit de Boiler Room vlakbij, jammer want daardoor ging de magie ook een klein beetje verloren. Trouwens stond een groot publiek, ze wachten duidelijk op Mark Lanegan Band er ongeïnteresseerd op te kijken.  De omstandigheden ware niet echt gunstig om hier een top concert neer te zetten daardoor, en toch kon deze mooie stem en sfeer ons best bekoren. 3,5/5

Van Mark Lanegan band moet je geen wervelende show verwachten, dat bewees hij onlangs in TRIX nog maar eens, maar zijn statische houding en minimum aan bindteksten heeft hij dan ook niet nodig om zijn publiek in te pakken. Zijn grauwe stem en uitstraling alleen al zorgen er voor dat je je geen moment verveeld en geven je een verweesd gevoel achteraf. Dit was nu ook niet anders. Hij bracht ook een setlist die vooral de fans heeft kunnen bekoren. Of hij hiermee nieuwe zieltjes heeft gewonnen? Wellicht wel want de manier waarop hij zijn songs brengt laten je , ondanks de monotone houding,  nooit ongevoelig en raken een diepe snaar.  Een van die artiesten die gewoon de muziek voor zich laten spreken, maar een festival groep zal het wellicht nooit worden.  setlist : The Cravedigger's song - Sleep with me - Hit the city - Wedding Dress - One Way street - Grey Goes Black - Creeping Coastline of Lights - Black Rose Way - Ode to Sad disco - Harborview Hospital - Tiny Grain of Truth - Methamphetamine Blues 4/5