Pukkelpop 2012 review : DAG 2

Review:Festivals
  Erik Vandamme    21 augustus 2012

Het beloofde een snikhete editie te worden dit jaar met temperaturen van 30 tot 35 graden op zaterdag.  Viel dat de eerste pukkelpop dag nog mee, op deze vrijdag was het al iets warmer, voor sommige al te warm.  Ander opvallend gegeven was dat er wel ruimschoots veel volk rondliep overal maar geen massale opkomst, ook dat was met de volledig uitverkochte zaterdag wel anders.

Op deze tweede dag was het vooral uitzien naar de typische britpop van The Stone Roses en de afsluiter in marquee Afghan Whigs. Daarnaast waren er nog een pak heel fijne  ontdekkingen te doen, meer nog deze vrijdag zou , voor mij persoonlijk althans, een ware topdag worden.


 

DAG 2:

In 2011 brachten ze in het voorprogramma van Customs een meer dan verdienstelijke set met intieme songs die een gevoelig snaar raakten.  Reden genoeg om The Me In You nog eens te gaan zien in Wablief?! op Pukkelpop. En ja, dat zweverig gevoel van toen was weer aanwezig.  Het mooie aan  The Me in You was dat de artiesten soms van instrumenten verwisselden, en dat er genoeg variatie in de set zat om te blijven bekoren, zo lang het maar intens over kwam. Dat was in deze broeierige hete ook het geval, een mooie opener van wat, zoals we reeds hadden aangegeven, een topdag zou worden . 4/5

In Marquee was het de beurt aan O' Brother uit Atlanta. Ze brengen een sound die dicht aanleunt bij het post-rock genre en het waren vooral de instrumentale delen die het best over kwamen. Niet dat de stem slecht was, integendeel, maar de draagkracht lag bij de prachtige gitaar riffs die het 'post rock 'gevoel nog versterkten.  We zagen ook een band die nog volop aan het groeien is, maar het mag gezien worden als een aangename ontdekking die we rijker zijn, zeker en vast voor herhaling vatbaar. 3,5/5

Alsof het nog niet warm  genoeg was gingen we weer de  hitte opzoeken in de Wablief?! voor Geppetto & the Whales die er met hun warme sfeervolle muziek in slaagden om de mainstage op Punpop in vuur en vlam te zetten met een intiem mooie set.  Je hoeft niet te vragen hoe dit zou overkomen in een kleinschalige omgeving die Wablief?! toch is. En ja hoor, de kippenvelmomenten waren weer aanwezig, en tegenover het optreden op Puntpop was er zelfs een verbetering merkbaar.  Een iets meer bewegelijke band die zowaar wat overging tot interactie met het publiek. Deze Belgische band heeft veel potentieel dat bewezen ze hier nog maar eens, in het oog houden,  dit was een van de hoogtepunten van de dag die ons verweesd achter lieten. Mooi! 4,5/5

Over naar iets heel anders in Marquee Oberhofer is eerder muziek om, laat het me zo zeggen , een klein feestje op te bouwen. De bewegelijke zanger zorgt voor een extra fijne attractie om naar te kijken. Het lijkt soms of hij een soort epilepsieaanval krijgt.  De springerige band werkt iets vrolijks in je op dat goed past bij deze zomerse toestanden en je met een glimlach achterlaat.  We kunnen er niet direct een genre opkleven maar houden het tussen lo-fi met indie invloeden en een vleugje folk zelfs. Dit allemaal mooi verpakt door een band die spelplezier uitstraalt. Of dit  een ontdekking is voor de toekomst? Overtuigend kwam het in alle geval over, in het oog houden dus. 4/5

Het leek wel of de hoogtepunten elkaar bleven opvolgen, dus staken we 'de straat' terug over. Want Wablief?! lag vlak rechtover de Marquee.  Een pluspunt omdat de muziek van beide stages vaak in hetzelfde verlengde lag.  Deze keer was het een fijne comback met Reiziger ergens de jaren 90 speelden ze op dat zelfde festival maar gingen toen uiteen. Na 10 jaar kwamen ze weer samen, het was dus een blij weerzien.  Ze noemen het genre dat ze spelen Postcore.. wij hoorden wel wat van de oorspronkelijke post-rock in hun sound, de basis als het ware. In 1998 konden ze op Pukkelpop hier alvast mee bekoren, deze keer ook al was het toch effe wennen . Echt veel interactie is er niet, maar de muziek spreekt voor zich, soms hard naar de strot grijpend, dan weer zalvend zacht.  Het geheel klinkt nog steeds even overtuigend als toen, en we kregen waar we voor ware gekomen, een potje nostalgie naar eind jaren 90. 3,5/5

We zagen ze nog in het voorprogramma van Mercury Rev. op Nuits Botanique deze The Walkmen waar ze echter niet geheel konden overtuigen, tijd om hen nog een tweede kans te geven. En deze keer was die 'klik' er wel. Of toch in zekere mate. The National versus Elbow maar dan een iets minder intense versie, zo zou je The Walkmen kunnen omschrijven. Ergens raakte het deze keer wel de snaar waar dat niet lukte op Nuits, maar echt top concert was het nog niet.  Ik zeg dit omdat er groeimogelijkheden zijn, dat was te horen en te zien, wat ons hoopvol doet uitzien naar de toekomst. Een positieve evolutie dus tegenover het vorige concert, daarom goed bevonden! 3,5/5

Uiteindelijk toch eens naar de mainstage afgezakt voor Two Door Cinema Club een tijdje geleden speelden ze nog een van de tenten op Pukkelpop plat, tijd om ze ook hier op het grote podium een kans te geven, of ze weer zouden slagen in hun opzet was maar de vraag. Maar wat we zagen was een  heel sterk op elkaar ingespeelde band die zelfvertrouwen en charisma uitstraalde. Puur muzikaal klinkt het trouwens heel meeslepend en vaak lekker strak, wat op zich reeds een pluspunt is. En ja hoor, ook de mainstage moest er aan geloven.  Vernieuwend klonk het niet, maar dat hoeft ook niet echt.  In die tijd zijn ze uitgegroeid tot een band die gemakkelijk de massa aankan op een groot podia, dat zag je aan de reacties van het publiek die ver voorbij de PA duchtig mee dansten en sprongen. En dat in die hitte, chapeau. Two Door Cinema Club komen ook naar Botanique in November, dit optreden is ondertussen uitverkocht. Een hoogtepunt in de namiddag, jazeker! 5/5

Een paar degelijke optredens en een paar hoogtepunten, deze dag ging de goede weg op. Zo houden dan maar? Friends in Club vielen vooral op door hun frivole zangeres met een wel heel eigenaardige haartooi. Het spring-in-het-veld trok al de aandacht niet alleen door haar kledij naar haar toe maar was ook heel bewegelijk en beschikt over een wondermooie stem. Echter hadden we niet het gevoel iets unieks mee te maken doordat de aandacht naarmate de set vorderde wat verslapte. Laten we het houden bij 'gewoon leuk' maar niets meer of niets minder. 3/5

Op naar een feestje, en wat voor een! De Wablief?! was zelfs volzet voor deze Hip-hop formatie , hoewel er veel meer kwam bij kijken dan puur dat genre, Merdan Taplak De opzwepende sound en de manier waarop alles werd gebracht zorgde voor een kolkende massa dansende  medemensen. De vloer van de tent ging er zowaar van bewegen, als een wervelwind ging het over ons heen om ons badend in het zweet achter te laten, heel goed voor de conditie zo een optreden van Merdan Taplak.  Muzikaal hoogstaande standjes moet je hier niet verwachten, maar ze weten verdomd goed hoe een feestje te bouwen, hou je daarvan dan is deze Merdan Taplak een aanrader. 4/5

Kwam het door de feestroes, maar plots klonk Band of skulls net iets te rustig.  Nochtans brachten ze een gesmaakte set met puur rock om het zo te zeggen. Veel meer hadden ze ook niet nodig om de eerste rijen, tot aan de pa , te bekoren en aan te zetten tot een dansje.  Band of Skulls bracht een potje gewoon puur onversneden hard rock naar voor dat je eerst doet raar doet opkijken tussen al die beats en dergelijke meer op de andere podia, maar je uiteindelijk toch stevig doet headbangen, en daar komen we toch voor? Niet vernieuwend, wel heel mooi gepolijste rock'n'roll! 3,5/5

Over puur onversneden gesproken.  Wallace VanBorn weten verdomd goed hoe ze dat gevoel naar boven moeten brengen, dat bewezen ze op menig festival, kermissen en pleinen waar deze jongens uit Gent je door hun snoeiharde gitaren verweesd achter liet, dit deden ze hier in deze Wablief?! gewoon fijntjes over. De ene riff na de andere wordt op je afgeschoten, je strot keihard dicht nijpend zonder los te laten, just the way we like it! Al een tijdje  aan de weg aan timmeren, tijd om ze wat meer feedback te geven, want ze zijn live niet goed, ze zijn steengoed! 4/5

Over een blij weerzien gesproken, toen we vernamen dat Grandaddy een eenmalige reunion tournee ging doen sprongen wij een gat in de lucht. Toen ook bleek dat ze naar Pukkelpop gingen komen sprongen we nog hoger. Het was uiteraard bang afwachten of het intense vuur van toen er nog steeds inzat. Maar we werden totaal niet ontgoocheld, integendeel. Wat we kregen was een ware trip van diep gaande magische momenten die deden terug denken aan die tijd dat ze die Pukkelpop weide eind jaren 90 in vuur en vlam zetten. Het leek alsof ze nooit weg waren geweest. Een uur lang werden we in een ijzeren greep gehouden en kregen we de ene mokerslag na de andere te verwerken, wat ons deed hopen dat het niet bij deze eenmalige reunie zou blijven want Grandaddy bewees dat ze totaal nog niet versleten zijn, integendeel. Over een geslaagde comback gesproken! 5/5

Er is al veel gesproken over deze artiest, overal wordt hij opgehemeld , The Tallest Man On Earth . Deze man met gitaar en warme stem slaagde er ook in de Club volledig in vervoering te brengen , het ene kippenvel moment na het andere bezorgde hij ons en het leek vaak alsof we in een soort huiskamer concert waren terecht gekomen. Niet alleen was er de fijne muziek hij weet ook goed hoe zijn publiek te bespelen en straalde een spelplezier uit dat op het publiek werkte als een rode lap. Geweldig mooi gezongen en gespeelde songs die je rillingen bezorgden zelfs in deze verzengende hitte. Elk van de songs werd door dat publiek gewoon mee gezongen alsof het klassiekers waren die al jaren bestonden. Wees gerust sommige songs zullen dat ook daadwerkelijk worden. Hoog tijd dat het grote publiek deze grote meneer  tegen de boezem drukt. Wordt vervolgt in AB , 30 oktober. 5/5

Een van de headliners waar reikhalzend naar uitgezien werd was The Stone Roses .Het begon alvast heel veelbelovend, Ian Bronw beschikt immers over een charisma waar je niet onderdoor kan. Muzikaal klonk het ook heel fris en monter, en we gingen zelfs op weg naar een top concert. We zouden haast schrijven 'weer een hoogtepunt' maar naar mate de set vorderde verwaterde het geheel een beetje, de lang uitgesponnen gitaar/drum partijen konden in eerste instantie wel bekoren maar begonnen na een tijdje wat eentonig te klinken. Een klinkend comback is dit niet geworden, wel een gesmaakt optreden dat iets meer had mogen zijn. 3/5

Door het lang uitspinnen van hun solo's waren Stone Roses iets langer bezig aan hun set dan voorzien, dus zakten we alvast naar de Marquee af voor een andere band uit het britpop vaarwater. The Afghan Whigs slaagden reeds in Koninklijk Circus eerder dit jaar er in een overtuigende set naar voor te brengen. Ook de marquee moest er aan geloven. Gregg Dulli is  dezer dagen enorm goed op dreef, snedig en scherp liet hij en zijn kompanen de jaren 90 herleven . Net zoals dat magisch concert in Brussel bewezen ze dat ze nog niet versleten zijn en we kregen een gesmaakt concert te zien om deze top dag sfeervol af te sluiten. Setlist : Crime scene, part one- I'm her slave - Uptown Again - What Jail is like - Fountain and Fairfax - When we two partede + over my dead body (drake cover) - Gentleman - 66 - My Enemy - Son of the south  - see and don't see - lovecrimes + thinkin'bout you (frank ocean cover)  - going to towns - debonair - cite soleil - milez Iz ded - into the floor 4,5/5