Vandaag had ik de mogelijkheid om het nieuwe album Emil Bulls te reviewen. Het album kreeg de titel “Phoenix” met zich mee en zal vanaf 25 September 2009 in de schappen liggen. Emil Bulls werd gevormd in de jaren 1900. Namelijk 1995 maar dan wel met een andere opstelling. Zoals bij de meeste bands zijn er hervormingen gebeurt binnen de groep. De stijl die ze oorspronkelijk hadden is nu hervormd naar hardcore/punk & nu-metal. Het vorige album van de band dateert nog van 2008 wat dus nog niet zo lang geleden is. “Rock Am Ring” heet het album. De band heeft de feeling en de mogelijkheden om groot te worden, benieuwd of ze die zullen grijpen.
Om een goed album in één zin te beschrijven : “ Snoeiharde muziek met perfecte cleane zang erin!”. Maar daar zullen jullie niet veel mij zijn dus ga ik nog wat dieper in op diverse nummers. De CD opent met het nummer “Here Comes The Fire”. Vanaf dit moment besef je al dat het de moeite zal zijn om ook naar de andere nummers te gaan luisteren. Dit nummer vertrekt keihard gevolgd door onomkeerbare riffs en prachtig drumwerk. FEAL THE HEAT! Zo schreeuwt de band door de muziek door. Als je verder luistert naar het album voel je echt de warmte, maar dan die die je zelf creëert want het is bijna onmogelijk om stil te zitten bij het aanhoren van deze muziek. Headbangen, solo-mosh, luchtgitaar, laat jezelf gaan!
Al de andere nummers zijn hetzelfde opgebouwd als nummer één, welliswaar met andere teksten en andere slagwerken, riffs en breakdowns. Zo vind je bij nummer 3 “The Architects Of My Apocalypse” heel wat zachtere momenten terug in de tekst. Deze maken het lied gewoon compleet naar eigen mening. Iedereen denkt er natuurlijk anders over. Emil Bulls bewijst met dit album dat ze het beste van zichzelf geven om hun fans tevreden te stellen. Maar ze zijn er nog niet, en ik ben ook nog niet klaar met dit album dus lees nog even door.
Laten we er nog eens nummer 6 bij nemen “Man Overboard! - The Dark Hour Of Reason”. Dit is één van mijn favoriete nummers op het album tot nog toe. Dit lied start met een zachte gitaarslag geleid door de drum. Langzaam komt het lied op gang en vanaf een gegeven moment komt de titel tot zijn recht. “ MAN OVERBOORD”. Denk maar eens dat jij op een schip zit en eraf valt, voel die gedachte erbij en hoe jij je zou voelen in de ijskoude zee. Dit nummer geeft de perfecte gevoelens weer. Eerst krijg je het ijskoud (zacht) gevolgd door rillingen over het lijf (versnelling). Daarna krijg je het besef dat je misschien nooit meer aan boord van het schip zult geraken (refrein). Het nummer eindigt ook zeer sereen. Het einde van de hartslag is er en de man is dood. Let op: ik heb nu niet gelet op de inhoud van het lied maar vooral op het slag,drumwerk.
Een positief puntje op deze CD vind ik het allerlaatste nummer “I don’t belong here”. Dit is het rustigste nummer op deze CD en blijkt voor mij de perfecte afsluiter te zijn. Na het aanhoren van al dit prachtigs brengt dit liedje de perfecte afwisseling voor mij. Het rustige wordt vaak niet in dank afgenomen maar toch kan dit bij pure inleving perfect geaccepteerd worden.
* HIT ME HARDER THAN YOU HAVE WILL EVER KNOW*
