Enige tijd geleden had ik de mogelijkheid om het nieuwe album van While Heaven Wept te reviewen. Dit album is alreeds op de markt sinds 11 Juni 2009 en heeft al diversie controverse reacties opgewekt. Sommige mensen vinden dit album echt “het van het” terwijl de andere helft van de bevolking het dan weer een zoveelste zagende CD vind. Maar laten we nu even kijken naar mijn ongezouten objectieve mening.
While Heaven Wept brengt progressieve epic doom metal. Een term die bij velen gepaard gaat met termen als “kracht”,”pit”,”traagheid”. Wel, deze CD zal aan alle 3 de termen voldoen. Daarmee is het grootste deel gezegd. Laat ik de CD eerst maar eens globaal bekijken.
De CD bevat 6 tracks waarbij track 3&4 alsook track 5&6 moeten gezien worden als één geheel. Op de CD spelen deze dan ook onmiddellijk na elkaar af om een mooi geheel te vormen. De CD op zijn geheel is best geslaagd. De teksten zijn duidelijk alsook hun doelen verwoorden ze correct. Als ik naar de disc luister heb ik het gevoel alsof ik naar het witte licht ga in dat grote duistere heelal. Nee hoor, de cd is helemaal niet om van slecht te worden, wel om je vragen bij te stellen over het leven. Jouw leven. Je wordt als het ware meegezogen in een wereld van onbegrip en gevoelens die vaak niet geplaatst kunnen worden.
Liederen als “To Wander The Void”:
A million miles from everything the emptiness is everywhere
the lone and level sands stretch as far as I can see
Nothing but the hollowed eyes of skulls and ancient bones despair
remains of those who wandered this wasteland vast before me
en “Living Sepulchre”:
Yet I never said
no when you
needed me
You never knew
or cared how
fragile I really was
zijn hier het perfecte voorbeeld van. Bovenstaand vind je enkele zinnen uit de lyrics die verwoorden wat ik eigenlijk wil bedoelen. Sommigen hebben genoeg aan de goede gitaarrifs en het prachtige drumwerk maar vaak is er meer, veel meer dan je zou denken. Heel wat metalbands brengen subtiel een boodschap naar de buitenwereld. Uit onderzoek blijkt ook dat wij dit onbewust opnemen. Vandaar dat ik er in deze review toch even de nadruk wilde opleggen.
Wie toch voor het goede gitaarwerk en prachtige slagwerk een CD koopt raad ik aan om de nummers “The Furtest Shore” & “Vessel” te gaan beluisteren. Duidelijk is wel dat men er hier werk heeft ingestoken en niet lukraak een melodie gekozen heeft. Het nummer “Vast Oceans Lachrymose”, welke tevens de titel van de CD is, start zeer voorzichtig. Net alsof ze moeten opletten dat er nies gebroken word. Ideaal om te gebruiken in één van onze Vlaamse topfilms. De lyrics (zie onderstaande) van dit lied gaan dan ook niet verder dan enkele luttele zinnen die als wonder zelfs niet hoorbaar zijn in dit lied. Helaas, want ze zagen er best interessant uit om te verwoorden.
De afsluiter van de compact disc ook wel de “Epilogue” genoemd in dit lied is één van de meest zachtste en sentimenteelste nummers van dit ganse album. Voor wie echt tot rust wil komen achter een geweldig album kan je ook dit nummer best uitluisteren. Je wordt meegesleept in een wereld van rust, romantiek en liefde. De zee op de achtergrond en de zachte gitaren op de achtergrond maken het plaatje voor dit album compleet.
Bij dit laatste nummer wordt ook de album cover verraden …
I set my heart out to sea,
hoping someday my love would return to me,
yet the years have passed like waves,
and I have fatigued with age,
in lachrymal oceans vast,
deserts of time have washed away
The passage of time implies progression,
yet I've become stone,
watching worlds dying,
negating the solace I've never known
