De Duitse punkrockers van Red Tape Parade brengen met The Third Rail Of Life hun tweede album uit. In hun bio, die overigens overkomt als heel anti-journalist, vergelijkt de band hun sound met die van good riddance, farside, lagwagon en boysetsfire en daar kunnen we ons wel achter scharen. Op de cd staan trouwens ook bijdragen van Joey Cape (Lagwagon), Matthew Davies-Kreye (Funeral For A Friend), Scott Freeman (Shook Ones) and Patrick Kindlon (End Of A Year).
Alhoewel ik bij een eerste luisterbeurt vreesde dat de zanger dit album voor mij ging verpesten bleek die gedachte ongegrond. In de eerste track ‘(always stubborn, sometimes hateful)’ komt frontman Wauz af met een stemgeluid dat uit zijn neus lijkt te komen. In de andere tracks komt dit euvel echter niet meer voor dus zullen we het wel houden op een verkoudheidje. De man heeft trouwens wel een lekkere stem die hij afwisselt tussen semi-schreeuwen en gewoon zingen. De band is niet meteen zo’n rauwe punkrockgroep maar eerder iets braafjes. Niet dat daar iets mis mee is. Soms kom je al dat rechtdoorzee raggen wel eens beu en heb je iets als Red Tape Parade nodig.
Interessant aan het cd boekje is dat bij elk liedje informatie over de songs word meegegeven. Hoe het tot stand is gekomen, waar de lyrics over gaan,… Persoonlijk konden we de songs ‘(always stubborn, sometimes hateful)’, ‘(hunch)back for good’, ‘Anything else is progress’, ‘This is circle two’, ‘It’s a small town “fuck you”’ het best smaken. We vinden dit album best wel te pruimen ondanks dat ondergetekende zijn muzieksmaak meestal wel wat harder is. Op het promosheet stond overigens deze rare boodschap te lezen: “We like „the third rail of life“. If you like it too– great! No problem if you don’t! But at least try to write a funny and REALLY bad review. Not the half assed shit that can usually be found in the music press nowadays!”. Spijtig dat ik dit album wel nog goed vond want geef ons eens een slecht album en wij zouden toeren kunnen uitsteken! yes indeed.
