In Stekene gaat al sinds 1991 het pittoreske festival Crammerock door. In eerste instantie was dit in het centrum van Stekene zelf. Helaas konden ze door de uitbreiding van gebouwen daar niet blijven en verhuisden naar een locatie nabij de expresweg. Voor mij persoonlijk de eerste keer op deze nieuwe locatie. We stelden vast dat de gemoedelijke sfeer nog steeds overeind is gebleven. Het leuke aan Crammerock is dat je op twee dagen de crème de la crème van het Belgische muziektalent aan het werk kan zien. Daarnaast kan je ook naar de club voor een dansje en een paar ontdekkingen. Een verrassende afsluiter hadden ze op deze zaterdag ook met Sean Paul. Verder traden ook aan: The Scabs, Arno, Daan, SX en The Happy, toch geen klein bier in ons landje? En dan hebben we het nog niet over de fantastische Roland & Mauro en Flaming Lips. Alle ingrediënten voor een topdag - inclusief de zon - waren dus aanwezig. Het was dan ook niet verwonderlijk dat het festival het bordje ''UITVERKOCHT'' mocht plaatsen.
The Blues Vision
The Blues Vision wonnen op 10 augustus de 'students on stage' talentenjacht in samenwerking met KU Leuven. Zij mochten de clubstage openen op deze zaterdag. De weinige aanwezigen zagen een groep jongeren die een eigenzinnige sound brachten van die het midden hield tussenBlues en Rock'n'roll. Het feit dat ze aan deze muziekstijlen een jeugdige touch geven zorgde ervoor dat we een heel strak concert zagen, met vooral heel sterke solo's een sublieme vocale aankleding. Durven we zeggen: hier zit toekomst in? De liefhebbers van voornoemde genres zullen in The Blues Vision alvast hun ding vinden, en ook wij waren onder de indruk. We zien hen nog potten breken.
Protection Patrol Pinkerton
Over naar de grote tent voor Protection Patrol Pinkerton. Zij brengen een soort indiepop/ -rock die vooral zeer energiek overkomt. De beweeglijke bandleden ,met spring-in-het -veld zanger Jelle Dentruck op kop, slaagden erin het publiek vanaf de eerste noten te bekoren. Niet zoveel volk in de tent, maar dat kon hen niet deren. Protection Patrol Pinkerton stond te spelen alsof ze voor een volle weide van 60 000 man bezig waren. De energie en uitstraling van professionele artiesten, met een charisma en uitstraling waar menig gerenommeerd artiest een puntje aan kan zuigen, werkte aanstekelijk. Niet alleen muzikaal maar ook dankzij de interacties met het publiek, slaagden ze erin de aanwezigen aan het dansen te krijgen. Daarvoor verdienen Protection Patrol Pinkerton een extra pluim op hun hoed. Alweer een beloftevolle band waar we in de toekomst nog van zullen horen.
Delv!s
Delv!s ofwel Niels Delvaux profileert zich als Soul, Jazz, Folk, Rock en Hip Hop. Nuja: Jazz, folk en rock menen we inderdaad te herkennen in de instrumentale aankleding. Maar het grote wapen van Delv!s is toch wel de begenadigde stem van Niels die je in diepste vervoering brengt. Het instrumentale deel ontgoochelde niet, integendeel, maar je kunt toch niet voorbij aan de prachtige vocalen die op je afkomen. Ook de aanwezigen in de club genoten met volle teugen. Het hartverwarmende stemgeluid is een meerwaarde voor elk aspect van zijn muziek. Zowel de folk- als jazzelementen alsook het rockgedeelte kan hij zonder problemen aan. We zijn benieuwd naar de plaat, want vooralsnog hebben ze nog geen album uitgebracht. In het oog houden, deze Delv!s, is de boodschap.
Soldier's Heart
Met hun dromerige mix van rock en electronica gaven Soldier's Heart op Pukkelpop reeds een heel sterke indruk. Daarnaast kon hun single African fire op veel bijval rekenen. Menig kenner raadde ons aan ze te gaan zien op Crammerock. Om maar te zeggen: de verwachtingen waren redelijk hoog gespannen. Een mooie, zweverige instrumentale aankleding was inderdaad aanwezig, bijgestaan door de vocale inbreng. De zwoele stem van zangeres Sylvie Kreusch zorgt voor die extra kers op de taart. We zijn de mensen die ons deze band aanraden dankbaar, want we zagen inderdaad een schitterende groep aan het werk, en durven hier zelfs aan toevoegen: alweer hoopvol voor de toekomst!
Maya's Moving Castle
Deze band deed enkele jaren geleden mee aan Humo's Rock Rally en speelden ondertussen op menig festival en concertzaal de pannen van het dak. Maya's Moving Castle bracht ondertussen een debuutplaat uit die overal op goede recensies kon rekenen, en menig concert werd met lof overladen. We keken danook reikhalzend uit naar hoe Ann-Sophie Claeys en friends het er op Crammerock zouden vanaf brengen. Opvallend was hoe de groep volwassener is geworden, zonder een speelse kwinkslag te verliezen. In sommige recensies wordt het stemgeluid van Ann-Sophie met Bjork of Kate Bush vergeleken. Dat vinden wij een brug te ver, maar we menen wel aspecten van deze zangeressen te ontwaren. Ook de instrumentale aankleding mag er zijn, en de strelende keyboards en smekende gitaarpartijen worden versterkt door een lekker los drumgeluid. Een samensmelting van klanken die ons doen glimlachen, als een vader die zijn jonge dochter ziet opgroeien tot een volwassen vrouw.
Roland & Mauro
Twee buitenbeentjes in de muziekwereld die elk hun eigen stempel hebben gedrukt op de muziekwereld in België. Dat is hoe je Roland en Mauro kan omschrijven. Daarnaast nog de knappe verschijning van Naomi Sijmons (dochter van de overleden Scabs-bassist Fons Sijmons, ook gekend als Reena Riot) en je weet wat je kunt verwachten: een in Blues gedrenkte setlist met de nodige knipogen links en rechts. Een instrumentaal en vocaal genot voor de fan van het genre, waaronder ondertekende. Niet zo verwonderlijk gezien de staat van dienst van de artiesten. Maar vooral de spelvreugde die ze na al die jaren nog uitstralen (Roland is ondertussen toch een eind in de 60) is hartverwarmend mooi. Een van de meest aangrijpende momenten was toen Naomi geheel op haar eentje enkele nummers akoestisch mocht brengen, een groot kippevelmoment dat niemand zal zijn ontgaan, ook niet de mensen die het niet kunnen laten hun klepel te roeren bij zo'n intiem moment. Roland & Mauro gaven ons een lesje blues voor gevorderden dat ons nog lang zal bijblijven. Wij buigen nederig het hoofd, diep respect!
SX
Neem een potje Synthpop en overgiet het met een pikant vocaal sausje, laat goed sudderen en je krijgt... SX. Een wat rare omschrijving, maar het omschreef zowat het gevoel dat ze hadden bij het aanschouwen van deze band op het Cactus Festival eerder deze zomer. We waren toen al overtuigd van hun kunnen, maar voelden toch dat er meer mogelijkheden in deze band zitten dan er toen uitkwam. Op Crammerock zagen we een iets meer solide aankleding. De ganse zomer samen optreden heeft zijn vruchten afgeworpen. Met een goed getraind lichaam bereik je ook pas echt resultaten. Dit merkten we nu ook bij SX. Op die paar maanden tijd zagen we nu al een evolutie naar een sterker geheel. Toen schreven we reeds dat een veelbelovende toekomst voor hen is weggelegd, nu zijn we daar nog meer van overtuigd.
The Scabs
Tot op heden konden we terugkijken op een geslaagde dag. Maar het kon nog beter blijkbaar. The Scabs worden soms gezien als het Belgische antwoord op The Clash. Ze brachten ons een energiek en strak concert dat de jeugdige puber in mezelf terug liet bovenkomen. Met een droomset sloegen ze de ene genster na de andere. Het spelplezier, na al die miserie bij het overlijden van hun bassist Fons Sijmons, straalde van hen af. De beste ode die ze konden geven aan hun gestorven kompaan was er voor te zorgen dat het dak er geheel afging . Daarin slaagden ze zonder enige moeite. Ze hebben het niet nodig om ons murw te slaan, maar met klassiekers als Time, Hard Times, Nothing on my Radio kan je weinig verkeerd doen. Komt daarbij dat Swinnen heel goed bij stem was en zijn medemuzikanten strak en snedig voor de dag kwamen. Ieder lid van de band kreeg overvloedig de kans het beste van zichzelf te tonen en werd uitvoerig door Swinnen voorgesteld. Ook het publiek genoot met volle teugen van dit rock-feestje van de bovenste plank. Wat ons betreft, HET hoogtepunt van deze tweede Crammerockdag.
Daan
Het was een drukke dag voor drumster Isolde Lasoen. Eerst moest ze aantreden met The Happy, later naar de avond toe mocht ze achter de drums plaatsnemen bij Daan. Op de Lokerse Feesten had hij reeds de puntjes op de 'i' gezet door een heel strak en beklijvend concert neer te zetten. Ook op Crammerock presenteerde Daan ons een gezapig op en neer gaand optreden met de nodige interacties naar het publiek toe. Daarnaast was er voldoende plaats voor de andere bandleden, waaronder een leuk duet met Isolde. Het moet nu maar eens gedaan zijn met het gezeur over wat daar in Antwerpen is gebeurd, wie zonder fouten is werpe de eerste steen. Wij hebben tot op heden nog nooit een ontgoochelend concert gezien van Daan, ook hier op Crammerock kon hij ons weer overtuigen. Met een snedige aanpak en zijn gekende charisma deed hij het publiek moeiteloos uit zijn hand eten, meer moet dat niet zijn. Welcome back, van nooit echt weg te zijn geweest, Daan.
Arno
Van een legendarische artiest gesproken. Wie kent Arno niet? Niet alleen zijn er zijn platen met TC Matic, ook solo heeft hij al zijn stempel gedrukt op de muziekwereld in ons landje. Zijn eigenzinnige optredens (verwacht je niet aan een jukebox met hits) moeten je wat liggen. En dat is ook net wat we kregen. Een typisch concert zoals we dat van Arno gewoon zijn: met het nodige gevloek tussendoor denderde hij als een trein over de hoofden heen. Helaas gingen enkel de eerste rijen hier echt in mee. Zijn bewegingen op het podium, zijn typische dialect en stemgeluid, je kan er gewoon niet omheen. Een zweem van herkenning kwam er uiteindelijk wel bij Oh La La La en Putain Putain, dat door iedereen werd meegezongen. Arno gaf ons een typisch Arno-optreden en deed wat we van hem verwachten. Eigenzinnig zijn weg verderzetten die hij al zoveel jaren volgt. Daarom houden wij van hem!
Flaming Lips
Bij de psychedelisch aanvoelende muziek van Flaming Lips is het visuele aspect heel belangrijk. Dit zorgde in het verleden voor onvergetelijke concerten, van confetti die over de hoofden werden gegooid tot de zanger die in een grote ballon over het publiek zweefde. Sommige van die trucjes werden ook nu gebruikt, de snippertjes papier vlogen in het rond, maar het is niet zo dat ze telkens opnieuw hetzelfde doen. Deze keer stond zanger Wayne Coyne bovenop een enorm glazen voetstuk en keek als een God uit over zijn publiek. We kregen een set met veel lichtshow, goed passend bij de muziekstijl, en dus de nodige visuele effecten. Bezwerend leek Wayne iedereen in een opperste vervoering te brengen, alsof elk moment iedereen ter aanbidding zou gaan neervallen voor hun God. Dit alles zorgde er inderdaad voor dat de aanwezigen extatisch stonden mee te dansen, beneveld door de muziek en de visuele effecten leken ze allen in een roes te verkeren. Om daarna wakker te worden en terug te keren naar de harde realiteit. Dat gevoel overheerste na dit optreden. Net als in het verleden slaagden Flaming Lips erin om, door gebruik te maken van alle aspecten van hun muziek, ons onder te dompelen in een bad van gelukzaligheid, meer hadden we niet nodig.
Sean Paul
Opvallend gegeven, tijdens de andere concerten stond er vaak wel voldoende volk in de tent, maar de meesten stonden gewoon buiten naar het scherm te kijken of genoten van de zon aan de eetkraampjes. Het was dan ook verwonderlijk dat er plots rond kwart voor een volksverhuizing op gang kwam. De tent stond op een mum van tijd overvol voor Sean Paul. Nu , ergens verwondert ons dit niet. Zoveel komt deze artiest, die toch een heel ruim publiek aanspreekt, niet naar ons landje. Laat staan dat hij headliner is op een toch kleinschalig festival als Crammerock. De R&B Artiest speelde al samen met supersterren en mag zelf ook tot die categorie gerekend worden. Vanaf de eerste noten kreeg hij de hele tent zonder problemen mee en werd deze herschapen tot een kolkende massa dansende lichamen. Niet alleen beschikt Sean Paul over een pak charisma, hij weet ook hoe zijn publiek te bespelen, maar het zijn vooral zijn vocale kwaliteiten waar je niet aan voorbij kan. Menig groot artiest werkt graag met hem samen, nu kon hij hier in Stekene ook iedereen bekoren, zonder enige moeite. Met songs als Like Glue, How Deep is you Love en Temperature wist hij inderdaad de temperatuur naar een kookpunt te doen stijgen. Sean Paul gaf ons een R&B dansfeestje dat alle hoge verwachtingen zonder problemen kon inlossen, en was daarom de gedroomde afsluiter van deze tweede Crammerockdag.
We kunnen besluiten dat Crammerock mag terugkijken op een geslaagde editie met, voor zover wij weten, geen echt grote problemen. Daarbovenop enkele gedenkwaardig optredens gezien en heugelijke ontdekkingen gedaan in de Club. Een hele aanwinst, dat tweede podium. Tot volgend jaar!
