Dus kunnen we diezelfde vraag stellen bij Road Salt Two. Het antwoord is voor mij klaarblijklijk niet af te wegen want langs de ene kan heeft het er wel wat van weg maar langs de andere kant heeft de groep ervoor gekozen om in dit album veel meer afwisseling te steken in vergelijking met het vorige. Dit tiende studioalbum is een mix tussen metal, rock en soft rock. Tevens heeft de band ervoor gekozen om er progressieve hard rock in te verwerken uit de ‘jonge jaren’.
Als we het geheel van naderbij bekijken dan kan ik zeggen dat het album een mooi geheel vormt. Zowel van de zachte opener tot het mooie einde. Alles is mooi op elkaar afgestemd. Je hoort wel dat Daniel Gildenlöw een belangrijke speler is binnen de band maar dit stoort helemaal niet. De groep heeft met dit album tevens duidelijk gemaakt dat het mogelijk is om elk bandlid wel eventjes in de kijker te plaatsen waardoor dit een stevige meerwaarde geeft aan het album.
Voor de mens die geniet van een album waarin zowel metal, rock, soft rock, hard rock voorkomt is Road Salt Two een absolute aanrader. Solo’s komen echter in minieme mate voor maar dit is zeker geen domper op het geheel. Hoe meer je het album draait, hoe meer je alle facetten van het verhaal erin ontdekt.
Tijdens mijn intro liet ik al schijnen dat we te maken hadden met eigenzinnige Zweden. Dat gaat zowel van cover (de bedeesde cover) tot en met de inhoud ervan. Ze gaan hun eigen gangetje tijdens de opnames en het resultaat mag er beslist wezen. Een echte aanrader op muzikaal gebied deze plaat!
