Pukkelpop - Kiewit - 15/8/13 - Een verstrengde set of feestje in Brussel?

Review:Festivals
  Erik Vandamme    20 augustus 2013

Pukkelpop 2013 - DAG 1 :

De affiche van Pukkelpop 2013 zag er met headliners als Eminem, Eels, Nine Inch Nails en vooral toch de levende legende Neil Young & the Crazy Horses meer dan schitterend uit. Helaas cancelt deze laatste op de valreep zijn aantreden op het festival. Echter staat of valt Pukkelpop niet door zijn headliner, met acht podia zijn er voldoende alternatieven aanwezig. Het festival was volledig uitverkocht en wij stelden vast dat er een vooral gemoedelijke drukte heerste over de festivalweide, drie dagen lang. Zoals elk jaar is het ook steeds keuzes maken, wij hebben ons om allerlei omstandigheden beperkt tot een tiental bands per dag. De eerste dag was het vooral uitzien naar de comeback van Nine Inch Nails en eindelijk ook Eminem op Pukkelpop, derde keer goede keer.


Surfer Blood :

Het optreden van Surfer Blood kan je bestempelen als gaande van meeslepend naar stevig en strak uithalen. Het feit dat alles wat op diezelfde lijn lag stoorde niet, dit kwam vooral door de charismatische zanger die zelfs even het publiek in dook. De band gaf ons een smakelijk indie pop show zonder daar echt iets aan toe te voegen, we zouden kunnen stellen dat er ook een beetje een dertien in dozijn gevoel aanwezig was, maar die stelling is naderhand wat overdreven te noemen. We stellen wel vast dat wij, op muzikaal vlak, vooral die stevige uithalen nog het best konden smaken. Een bandje om in het oog te houden maar dan vooral door de podiumact van hun frontman, hoopvol voor de toekomst maar nog net niet volledig overtuigend.

Zebrahead :

Punkrock met een vleugje humor, dat is in het kort hoe je Zebrahead zou kunnen omschrijven. De energie en uitstraling op het podium zorgt er telkens opnieuw voor een feestje met uiteraard de nodige clichés zo eigen aan het genre. Maar daar hebben de band en hun fans geen boodschap aan. Het belangrijkste is je rot amuseren en dat werd ook gedaan. Een zanger die het publiek opjut om tot een potje crowdsurfen of mosh over te gaan, meer hebben we niet nodig om hier een stevig punkrock feestje te bouwen. Tot zelfs met een roeibootje gingen de fans over de hoofden heen. Technisch hoogstaand is het allemaal niet en persoonlijk vinden we dat er in het genre zelfs betere zijn maar als je een goed gevulde tent in vuur en vlam kan zetten hoor je ons hierover ook niet klagen.

Villagers:

We herinneren ons het verzengde mooie en intimistische concert nog van Villagers op Les Nuits Botanique waar ze een gehele tent stil konden krijgen met songs die vooral je ziel diep raken. Op hun nieuwste album {Awayland} gingen ze een iets meer experimentele weg op. De intieme momenten waren er ook in de Marquee op pukkelpop voldoende aanwezig, al kregen die helaas niet het effect van die keer in Brussel. Mede door het geroezemoes in de tent zelf, en we vrezen ook een beetje het optreden op de Main Stage van Deftones, ging de magie wat verloren. Jammer, maar Villagers hebben ook voldoende strakke nummers, in de zin van het woord, om de aandacht aan te houden. Er zat dus voldoende variatie en tempowisseling in de set en hoewel we niet dat beklemmende gevoel kregen als toen kunnen we toch spreken van een geslaagde doortocht van Villagers op pukkelpop.

Phosphorescent :

Phosphorescent is het geesteskind van Matthew Houck, de muziekstijl die ze brengen kan je omschrijven als folk/ singer-songwriter met vooral dus de vocale inbreng die de meeste aandacht naar zich toetrekt. In de Club zorgt dit vooral voor hartverwarmende en aanstekelijke muziek. Vooral in het begin van de set slaagden ze er in menig hart sneller te laten slaan. Dit is vooral de verdienste van die toch wel heel tot de verbeelding sprekende stem van Houck. Naarmate de set vorderde verslapte de aandacht wel een beetje, maar er zat ook voldoende tempowisseling in om niet saai beginnen te te gaan klinken. De finale echter liet ons weer verweesd achter en we stellen vast dat we hier een band met toekomst aan het werk hebben gezien. Voor zij die er niet genoeg van kunnen krijgen, we kunnen het album Muchacho op basis van dit toch wel heel aangenaam concert ten zeerste aanraden.

Miles Kane :

Hij is wellicht nog het meest bekend als de frontman van The Rascals en het project samen met Alex Turner (Arctic Monkeys), namelijkTheLast Shadow Puppets . Maar Miles Kane lijkt ook solo potten te breken, zo bracht hij een meer dan behoorlijke plaat uit genaamd Don't Forget Who You Are , die zowat overal op goede recensies kon rekenen. De Marquee stond dan ook bomvol en we moeten het toegeven, vanaf de eerste noot ging het dak er geheel af. Deze keer niet door de storm die hem in 2011 verplichte zijn concert niet te laten doorgaan.

We kunnen de fans van voornoemde bands geruststellen, ook solo slaat Miles Kane gensters. Met een strakke set kon hij aan de hoge verwachtingen voldoen en bewees veel meer in zijn mars te hebben dan een onderdeel zijn van de top bands. Ook op zijn eentje, met begeleidingsband uiteraard, kon hij een gehele tent zonder moeite uit zijn hand doen eten. Niet alleen muzikaal werden gensters geslagen, ook blijkt Miles Kane zich ook nu weer zich te profileren als een klasse entertainer, zijn enthousiasme werkte als een rode lap op het publiek dat hier gretig op in ging. Een van de betere concerten van deze eerste pukkelpop dag kregen we voorgeschoteld.

The Happy:

Sommige mannen hebben toch wel geluk in het leven. Neem nu Das Pop-gitarist Reinhard Vanbergen die zich tegenwoordig elke dag mag laten omringen door niet één maar vier knappe vrouwen. The Happy stralen vooral iets vrolijk uit en hebben hun naam niet gestolen, dat blijkt nu ook weer eens in de goed gevulde maar snikhete Wablief?! Stage. Menig mannen hart begonnen wellicht sneller te slaan bij het aanschouwen van zoveel pracht. Hoewel het oog ook iets wil, mogen we niet voorbij aan de aanstekelijke muzikale omlijsting die je met een gelukzalig gevoel achterlaat. De temperaturen in de al snikhete tent gingen plots nog meer de hoogte in. Een mooi meegenomen hoogtepunt was toen Brent, (Steak Number Eight) , de broer van Janne Vanneste op de drums mocht plaatsnemen. De grote ballonnen met 'the Happy' als opschrift zorgden voor een extra visueel spektakel. We kunnen hieruit besluiten dat The Happy een warme en vreugdevolle wind doet waaien over het landschap die we in deze zwaarmoedige tijden heel goed kunnen gebruiken.

Nine Inch Nails :

120In 2009 leek het einde nabij voor Nine Inch Nails , met een paar tot de verbeelding sprekende afscheidsconcerten waaronder in Amsterdam, namen ze afscheid van het publiek. Dat ze nu een nieuwe cd op de markt gaan brengen en terug optreden was een meer dan aangename verrassing. Naar dit concert op Pukkelpop werd dan ook reikhalzend uitgekeken. Trent Renzor kwam op zijn eentje op het podium en keek dreigend over het publiek heen. Daarmee werd de toon gezet van een scherp en naar de strot grijpende set. De weinige interactie werd goedgemaakt door scherpe Industrial geluiden en diep snijdende klanken. Neem daarbij de uitstraling van Trent en je voelt als het ware de rillingen tot over het bot. Echter was het niet het verzengende concert waar we op hadden gehoopt. Na een wat trage start werden er uiteindelijk wel gensters geslagen, maar de climax kwam er niet, het concert eindigde dan ook nogal abrupt. Velen dachten dat er nog een bisnummer of zo zou volgen, maar we kregen niets meer. We hadden het gevoel dat hij het publiek, een groot deel bestaande uit Eminem fans , niet geheel mee kreeg en er daarom vroegtijdig de brui aan gaf. Een beetje jammer, want daardoor ontbrak de kers op de taart en kregen we een anticlimax te verwerken. Daardoor zagen we een vrij goed, maar zeker geen onvergetelijk concert van Nine Inch Nails zoals we in het verleden al zoveel hadden meegemaakt.

Savages :

SavagesEen van de recente hypes is Savages. Deze vier dames grijpen met hun muziek terug naar de jaren 80 waarbij ze new wave vermengen met postpunk. Nu komt dat vaak soms over als een flauw afkooksel, maar niet zo met Savages. Dat bewezen ze al op cd, maar nu was het ook afwachten of ze ook op het podium dit effect konden teweegbrengen. Vanaf de eerste noten grepen ze het publiek in een stevige houdgreep, we keerden een moment terug naar onze wilde jeugdjaren, maar ook de jongeren konden dit best smaken. Het is dus vooral de manier waarop het gebracht werd dat ons het meest kon bekoren. Met een zangeres die heel bewegelijke kronkels maakte en elk moment leek op ontploffen te staan. De gierende gitaarpartijen die je bij de nek grepen en strakke drumlijnen die de nekharen omhoog lieten komen. Dansen, Dansen, Dansen was de boodschap, alsof de jaren '80 plots waren teruggekeerd. Ze worden soms gezien als de vrouwelijke Joy Division , wij wensen ons te onthouden van vergelijkingen maar de manier waarop ze hun songs brengen deed inderdaad terugdenken aan bands en artiesten als voornoemde. Een ware postpunk opleving zoals het moet zijn, de club genoot hiervan met volle teugen en we kunnen bevestigen, Savages slaan niet alleen op Cd gensters, ook live spelen ze de pannen van het dak.

 

Eminem :

Derde keer goede keer. Twee keer stond hij al op de affiche van Pukkelpop, maar in 2000 mocht hij de VS niet uit en in 2011 gooide de storm roet in het eten. De mainstage was dan ook reikhalzend aan het uitzien naar de komst van Eminem die een half uur op zich liet wachten. Na zijn twee eerste platen heb ik persoonlijk afgehaakt, maar of je nu fan bent of niet, aan zijn status van top artiest kan je niet voorbij. Het optreden kwam wat traag op gang en we kregen in eerste instantie ook niet het gevoel iets gedenkwaardig te gaan meemaken. Hij liet het publiek echter moeiteloos uit zijn hand eten, en de aandacht werd dan ook aangehouden, niet iets dat we op elk hip-hop concert meemaken en we mogen zien als een pluim op de hoed van Eminem. De hoge verwachtingen werden uiteindelijk niet echt ingelost, maar naarmate de set vorderde ging het dak er toch af met hits als My Name Is,Cleanin' Out My Closet en The Way I Am. Onze conclusie? We zagen een begenadigd en fijn hip-hop concert dat echter geen blijvende indruk heeft nagelaten, slecht was het bij deze zeker niet, het had alleen een beetje meer mogen zijn. Yo! Brussels!

Godspeed You! Black Emperor :

We sluiten af met een feestje? Dan moest je in Boiler room of Dance hall zijn of op de mainstage wachten op Chase & status live. Wij lieten ons echter onderdompelen in een bad van snijdende en oorverdovende post-rock geluiden die je koude rillingen bezorgden maar ook oor suizingen leken te gaan veroorzaken. We vrezen dat zij die dicht bij het podium stonden een nachtje doof zijn geworden. De muur van geluid die op ons afkomt, kan je vergelijken met een bulldozer die over je heen raast, maar toch voel je ook een zekere intimiteit in de muziek van Godspeed You! Black Emperor. En net door het aftasten van de grenzen van zalvende, oogstrelende prikkelingen naar overdonderende uithalen is de grote sterkte van deze band. Interacties of veel show hoef je niet te verwachten, maar je verweesd achterlaten, niet goed wetende wat er nu juist is gebeurd, dat wel. We kunnen ons best voorstellen dat dit niet voor iedereen even genietbaar is, de tent stond dan ook maar halfvol meer na een dik half uur, maar als je je durft laten onderdompelen in deze vijver van hallucinante noise geluiden, dan voel je de magie over je heen komen. Wij genoten er van met volle teugen, maar inderdaad hoorden we de dag daarna net iets minder goed bij het wakker worden.