Toen het album The Wall van Pink Floyd uitkwam was ik een 14-jarige puber die op zoek was naar zichzelf. Muziek hielp mij in deze zoektocht en om mezelf niet te verliezen in een wirwar van problemen die de wereld in deze periode kende. The Wall was een aanklacht tegen deze problemen, de oorlogen en zijn gevallen slachtoffers en raakte verschillende mankementen van de maatschappij aan, waardoor de plaat mij absoluut intrigeerde. Op persoonlijk vlak heb ik het meeste herinneringen aan een protestlied tegen de scholenbureaucratie, want geef toe welke leeftijdsgenoot heeft niet luidkeels de tekst gezongen van Another Brick in The Wall Part 2? De aankondiging dat Roger Waters enkel nummers zou brengen van deze plaat op de festivalweide van Werchter was voor de vele aanwezigen pure nostalgie van een oude garde die snakt naar de tijd van toen. Niettegenstaande waren er ook veel jonge gegadigden op de wei te vinden die eens van dit concert kwamen proeven.
Er was een muur gebouwd voor het podium wat al direct een indruk naliet en het beste deed verhopen voor de avond. De combinatie tussen de vallende duisternis, de toch wel intense muziek van het album en de beelden op de muur geprojecteerd deden de rest. Vanaf de intro, met veel vuurwerk en vlag en wimpel, wisten we het reeds, dit gaat zo een gedenkwaardige avond worden die ons nog lang zal verheugen. Zij die ooit op diezelfde weide Pink Floyd, zonder Roger Waters, live hebben gezien, ik schrijf medio 1989, zullen het wellicht beamen. Diezelfde adembenemende samensmelting tussen visuele effecten en opzwepende muzikale arrangementen werden nu ook weer ons deel.
Hoogtepunten? Toen beelden verschenen van gevallen slachtoffers van de vele oorlogen werden menige traantjes weggepinkt. Of als bij Another Brick in The Wall Part 2 het kinderkoor mocht meezingen, was ook zo een onvergetelijk mooi moment van diepe intensiteit. Het prachtige Mother was een ode, op een wel heel speciale manier, aan alle moeders. Bij Goodbye Blue Sky dropten vliegtuigen vooral politieke of andere kentekens waarna de aarde rood kleurde. Al die beelden werden uitvergroot getoond op de muur voor het podium. Die projecties alleen al gaven ons een warm gevoel van gelukzaligheid, genot en ook diep medeleven met slachtoffers van alle oorlogen in de wereld. En dan was het nog maar het eerste deel van de show.
Na een pauze werd Set 2 ingezet met Hey You en Is there anybody out there? , waar je in en op de immense muur een klein figuurtje zag zingen/gitaar spelen, het perfecte beeld van eenzaamheid die ons soms overvalt, tijd om die muur af te breken en daar uit te stappen. Wat ook gebeurde, want het tweede deel was inderdaad gebouwd rond het afbreken van die muur, heel mooi gebracht met wederom die beelden/klanken zo eigen aan de Pink Floyd sound. In die twee uur en 30 minuten ongeveer werd ons het verhaal verteld zoals in de film, maar op een zo intense manier dat je geen moment de andere kant moest opzien. Elke vezel in je ziel werd aangesproken door wat je zag en hoorde. Roger Waters zorgde niet enkel voor een avond vol nostalgie, maar gaf ons terug dat gevoel dat we hadden als puber, toen we ook probeerden die muur van onbegrip af te breken. Een magisch avondje genieten voor jong en oud, is onze conclusie over deze zwoele avond in Werchter.
Setlist :
SET 1 :
Intro (outside the Wall)// In The Flesh? // The Thin Ice // Another Brick in The Wall Part 1 // The Happiest Days of Our Lives // Another Brick in the wall Part 2 // The Ballad of Jean Charles de Menezes // Mother // Goodbye Blue Sky // Empty Space // What Shall we do Now? //Young Lust //One of My Turns // Don't Leave Me Now // Another Brick in the Wall Part 3 // The last Few Bricks // Goodbye Cruel World //
SET 2 :
Hey You // Is There Anybody Out there? // Nobody Home // Vera // Bring the Boys Back Home // Comfortably Numb // The Show Must Go On // In the Flesh // Run Like Hell // Waiting for the Worms // Stop // The Trial // Outside the Wall
