Voor de derde maal op rij bezocht ik het bijzonder gezellige en familiale cactusfestival. Het zonovergoten Minnewaterpark liep al rond 13 uur aardig vol voor de tweede dag van Brugge's mooiste festival. Voor echt rockgeweld moest je op Rock Zottegem zijn en voor het aanschouwen van een echte baas vertoefde je beter op TW Classic, maar op Cactusfestival was het echter genieten van de pure rust en in zweem wiegende muziek van verschillende sterke bands.
Het was de Belgische band Isbells die deze festivaldag mocht aftrappen. Het is een band die duidelijk doordrongen is van invloeden zoals Bon Iver en Fleet Foxes en die hun publiek probeert te bekoren met pure en eerlijke muziek. Dat deden ze dan ook met nummers zoals Stoalin,As long as it takes en Reunite en zo brachten ze het publiek direct naar hogere sferen. Het mooie aan deze rustige muziek is dat ze vele instrumenten en stemmen met elkaar weet te combineren. Dit maakt van een live-optreden een waar schouwspel om naar te kijken. De toon was alvast gezet.
Na Isbells was het de beurt aan Ghostpoet, een band die Elektropop combineert met hedendaagse experimentele poëzie. Het contrast met de voorgaande band was enorm groot waardoor het even wennen was om van het concert te proberen genieten. Het was echter een soort muziek die mij moeilijk kon bekoren. De zanger haspelde wat woorden af met wat soft elektrotunes op de achtergrond en bleef gedurende het hele concert redelijk eentonig hetzelfde werk herkauwen. Gelukkig waren er enkele momenten dat de vrouw achter de piano ook de zang overnam die het grauwe eentonige concert nog een beetje kleur gaven.
Tegen de valavond was het de beurt aan The Raveonettes, die waren gekomen om de wei te laten headbangen. Het publiek werd echter op een afstand gehouden door de gekende apathische stijl van deze Shoegazeband. Het was reeds de derde keer dat ik ze bezig zag en ze hebben mij geen enkel moment verveeld. De wei werd overspoeld door hard rocknummers waarin hevige ruis gecombineerd wordt met de twee zangstemmen van de driekoppige Deense band. Zelf kon ik het niet laten om hevig mee te headbangen op nummers zoals Lovein a trashcan en I wanna be adored, maar ik kan wel begrijpen dat sommige mensen in het publiek het hoofd stilhielden door de apathische houding van de band. Het was echter wel een zeer strakke set waardoor we op muzikaal vlak zeker niet konden klagen.
Michael Kiwanuka werd door Humo naar het vagevuur verwezen na zijn optreden op cactusfestival, dat volgens hen redelijk teleurstellend was. Het tegendeel was echter waar. Michael Kiwanuka zorgde met zijn zwoele Jazzstem en meezingbare muziek voor een ware revival van het publiek dat genegeerd werd door The Raveonettes. Vaak is het bij bands die één plaat op hun conto hebben staan wachten op dat ene nummer, bij hem was dit niet het geval. Het hele concert bleef je geboeid luisteren en meezingen met nummers zoals Home Again. Fuck Humo, Kiwanuka Jazzde cactus compleet omver!
Het summum van de avond was toch wel de Countryheldin Bonnie Raitt. Ze staat al veertig jaar op een podium en dat was duidelijk te merken. Ze combineerde op gezwinde manier het vertellen van verhalen met het spelen van steeds herkenbare klassiekers zoals Something to talk about. Tijdens het vertellen van haar levensgebeurtenissen klonk haar stem vaak schor, maar dit verdween volledig toen ze begon te zingen. Na veertig jaar is ze ook nog geen greintje professionaliteit verloren. Zo was ze de enige die het podium verliet om terug te keren voor een bisnummer. Toen ze voor de tweede keer het podium besteeg deed ze dit om het publiek compleet stil te krijgen met de enige echte versie van I can't make you love me. De versie van Adele werd hiermee rechtstreeks in een vergeethoekje gedreven.
Nog nagenietend van wat ons net was voorgeschoteld was het tijd voor iets totaal anders, Calexico. Het publiek kon gerust verder blijven dansen want deze mannen zorgden er met hun muziek voor dat we niet stil konden blijven staan. Calexico combineert op heerlijke wijze gitaren, trompetten, pianostukken en drumgeluiden met Mexicaanse toetsen en Amerikaanse Rootsrock. De salsa werd gedanst door verscheidende mensen in het publiek waardoor je een echt vakantiegevoel kreeg. De opzwepende muziek van Calexico zorgde ervoor dat je jezelf op een Spaans strand waande met een heerlijke Sangria in de hand. In het Minnewaterpark was het echter een Brugs Witbier, maar de Spaanse sfeer werd er niet minder door.
Ozark Henry mocht de wei op zaterdag afsluiten. Alle bandleden kwamen op in wit kostuum met brede broek, inclusief Amaryllis Uitterlinden, de nieuwe metgezel van de band. Ik had Ozark Henry al eerder mogen aanschouwen op Werchter 2011. Ik kan enkel maar beamen dat de toevoeging van Amaryllis een meerwaarde is voor de band. De nummers worden naar een hoger niveau getild en zijn solowerk wordt letterlijk naar de achtergrond verwezen. De vorige plaat wordt enkel nog maar als outro gespeeld en daardoor zou de vroegere Ozark Henry wel eens bedrogen kunnen uitkomen tijdens toekomstige live-optredens. Het was echter wel een terechte afsluiter die heel de wei wist te bekoren met nummers zoals Indian Summer en I'm your sacrifice.
Cactusfestival was dus wederom een waar spektakel voor elke muziekliefhebber. Het bracht een heerlijk combinatie van Belgische bands en buitenlandse bands die een verscheidenheid aan genres lieten passeren. Tot volgend jaar voor meer van dat!
