De organisatie van Fortarock XL te Nijmegen, Nederland, had een affiche samengesteld die er op zijn minst ambitieus uitzag met namen als Rammstein, Motorhead, Volbeat, Hatebreed, etc. Op deze manier probeerden ze een groter publiek te lokken. Daarin zijn ze alvast heel goed geslaagd, op sommige momenten was het zelfs zo druk dat het leek alsof ze zoveel volk niet hadden verwacht. De toestroom naar de tent en het klein podium was soms zo groot dat je amper iets kon zien van het gebeuren, wat op zich een jammere zaak kan genoemd worden. Ook het geluid was niet altijd even zuiver maar ondanks dit beleefden we toch een geweldig leuke namiddag /avond.
Wij hopen dat de organisatie op deze manier blijft doorgaan en uit de schoonheidsfoutjes haar lessen zal trekken. De optredens varieerden van geslaagd naar uitmuntend, weinig minpunten op dat vlak. Het feit dat Fortarock XL met deze affiche een heel ruim publiek kunnen aantrekken mogen we zien als missie geslaagd. Daarbij waren de weergoden het festival in bepaalde mate gunstig gezind: droog weer met een niet direct te warme temperatuur, maar toch best draagelijk. Al bij al dus geen reden tot klagen.
Wij startten de dag met een potje Sludgemetal , of hoe je het ook kan noemen, van Amen
Ra. Ze slaagden erin een beklemmende en zelfs wat dreigende sfeer te creëren en dit met een quasi instrumentale inbreng. De vocalen waren ook aanwezig maar konden mij iets minder bekoren, niet dat ze slecht waren maar het waren vooral toch de snijdende gitaar riffs die ons diep raakten. Jammer genoeg kwam hun muziek kwam niet altijd tot zijn recht, in een kleinschalligere omgeving zou dit wellicht wel het geval zijn geweest. Niettemin kunnen we spreken van een heel geslaagde start van het festival, zoals het spreekwoord zegt: goed begonnen is half gewonnen.
Op het tweede podium hebben we nog een stukje kunnen meepikken van Audrey Horne , uit Noorwegen. Die met hun laatste album Youngblood een geluid brengen dat meer in het verlengde ligt van de zogenaamde Old school hardrock uit de jaren '70. Ook op het podium was dit het geval. Door een mix van verschillende genres zat er voldoende variatie in de set om de aandacht levendig te houden. Op zich was dit zeker geen super optreden ofzo, maar gewoon een leuk rock getint concertje zoals we er graag wat meer willen tegenkomen. Mooi meegenomen, niets meer, niets minder.
Op de Mainstage was het de beurt aan Delain. Deze groep werd in 2002 opgericht als een project van Martijn Westerholt, ex-Within Temptation lid. We krijgen dan ook een typisch geluid zo eigen aan dit genre met als sterkhouder toch de verzengende mooie stem van Charlotte Wessels. De link naar Within Temptation werd zeer snel gelegd, echt bijster origineel kan je het ook niet noemen. Helaas kwam het geheel ook niet volledig tot zijn recht op de Mainstage. Toch kunnen we zeggen dat Delain in het genre een meer dan verdienstelijke aanwinst genoemd mag worden. Dit bewezen ze reeds met hun recentste album Interlude. Ook dit optreden kunnen we dan ook bestempelen als veelbelovend naar de toekomst toe. Zeker een aanrader voor de fans van deze muziekstijl.
Het nadeel van de verschillende podia was dat er verschillende bands tegelijk aan het spelen waren en er dus keuzes dienden gemaakt te worden. Gelukkig had de organisatie de optredens zo gepland dat het mogelijk was om van elk een deel mee te pikken. Zo gingen we eerst naar de Monster Energy Stage voor Enslaved. Deze Noren draaien al mee sinds 1991 en brengen een kruising van Black metal, psychedelica en progressieve rock. Vooral instrumentaal zorgde dat voor een dreigend sfeertje dat ons niet onberoerd liet. Het feit dat deze heren over een pak speelervaring beschikken, speelt in hun voordeel. Ook de Black Metal invloeden waren niet veraf. Het combineren van deze duistere muziekgenres zorgden voor een heel intens sfeertje dat je tot diep in je ziel voelde. Kortom, zoals het moet zijn.
Het plan was om ook nog een stuk van Hacktivist mee te pikken. Helaas waren ze aan hun laatste twee songs bezig en stopten een kleine tien minuten vroeger dan voorzien. Jammer genoeg dus net iets te weinig om er een heel goed beeld van te krijgen. Persoonlijk vond ik het experimenteren en schipperen tussen hip/hop en metal wel iets hebben. Ik zal ze dan ook zeker een kans geven de volgende keer wanneer ze ergens passeren.
Normaal gezien moesten op de Mainstage Five Finger Death Punch aantreden. Deze gaven op het laatste moment echter verstek en werden vervangen door Textures. Of zij een goede vervanger waren? Wel, wij waren aangenaam verrast. Leuke interacties naar het publiek toe werden gecombineerd met een fijn potje pure hard rock. Schitterend in hun eenvoud betraden ze het podium en palmden zonder moeite de menigte in, al viel het op dat ze onder de indruk waren om voor zoveel volk te mogen spelen. Textures bewees echter dat ze daar niet echt een probleem mee hebben, integendeel, of het nu in een kleine zaal of op een grote festivalweide is, als je met deze ingesteldheid naar je fans gaat, kan er weinig mislopen. Een uiterst positieve ervaring!
Terug over naar de zij podia! Te beginnen met Heaven Shall Burn die hun nieuwste album Veto kwamen voorstellen. Deze groep is zeer sterk geëvolueerd in de positieve zin van het woord. In het hardcore/metalcore en aanverwante genre kom ik helaas regelmatig draken van bands tegen, maar Heaven Shall Burn toont ons gewoon fijn hoe het wel moet. De grunts klinken heel hoog maar niet te overdreven waardoor de muzikale omlijstingen meer kansen krijgt. Dit alles resulteert in een van de betere optredens die ik in het genre reeds heb gezien.
Entombed op het andere zij podium is dan weer geen onbekende. Deze groep heeft al veel jaren geleden zijn stempel gedrukt op het death metal genre. De albums ‘Left Hand Path’ en ‘Cladestine’ uit begin de jaren negentig mogen toch min of meer gezien worden als klassiekers in het genre. In elk geval kregen we hier dat typische sfeertje dat we vaak terugvinden bij deze muziekstijl. Dit zorgde voor een heel geslaagd en typisch Death Metal concertje.
Van de leuke optredens die we gezien hebben, zaten er jammer genoeg nog geen echte hoogtepunten tussen. We begonnen net te denken dat dit het hele festival zo zou zijn tot we Airbourne bezig zagen. Deze Australiërs worden nogal eens vergeleken met hun landgenoten AC/DC. Vanaf de eerste noten bleek die vergelijking ook te kloppen. Dezelfde aankleding en het typische geluid dat teruggrijpt naar de bron waar alles begon. Niet alleen de muziek was geweldig, de manier waarop ze werd gebracht mocht er ook zijn. Het was vooral de zanger die ons met zijn zotte capriole tot verstomming sloeg. Zo klom hij met zijn gitaar boven op de boxen. Vandaar speelde hij verder of sloeg hij van tijd tot tijd met een drankblikje op zijn hoofd dat hij prompt tussen het publiek wierp. De combinatie van de over het podium rondhuppelende zanger, snelle gitaren en strakke drumlijnen deden ons inderdaad denken dat het hier AC/DC zelf was die de weide in vuur en vlam zette. Naar mijn mening was dit zowat de meest aangename verrassing van Fortarock XL. Schitterende performance en een geweldig komische podiumact, dit hadden we nodig om ons pas echt wakker te schudden.
We hadden het reeds over schitteren in eenvoud. Persoonlijk heb ik altijd gevonden dat Mastodon daar meesters in zijn. Op gelijk welk podium of festival ze spelen, ze brengen telkens een heel overtuigende act door gewoon zichzelf te zijn en daar verder niet teveel show rond te verkopen. Ook nu weer slaagden ze er in de tent in vuur en vlam te zetten met een set die vrij simpel in elkaar stak. Hiermee bewezen ze nog maar eens dat ze verdienen om door te breken bij het grote publiek.
Ook van Motörhead kan dit gezegd worden. In al die jaren hebben ze ons pure rock en roll vanuit het hart gebracht! Deze mannen hebben geen grote show nodig om hun publiek te overtuigen. Alleen al de uitstraling van Lemmy Kilmister is voldoende om je verstomd te laten staan. Uiteraard begint er wat sleet op te komen, de jaren beginnen hun tol te eisen. Desondanks slaagt de groep er als een van de weinigen van hun generatie nog steeds in, concerten neer te zetten die niet overkomen als gedateerd of tot een flauw afkooksel van ‘hoe het vroeger was’. Rekening houdend met hun dienstjaren en uitspattingen van Lemmy in het verleden kan ik de fans geruststellen, Motörhead staat er nog steeds als een huis. De gedoodverfde clichés en grappen die de bandleden onder elkaar maken nemen we er maar bij. Een dikke pluim ook voor Mikkey Dee die hier een drumsolo neerzette waar elke zichzelf respecterende drummer een punt kan aan zuigen. Nee, Motörhead is niet meer zo vurig en ongenadig als vroeger maar nog steeds springlevend en dat bewezen ze weer eens hier op Fortarock XL !
Een verscheurende keuze diende gemaakt te worden tussen een potje Thrash Metal met Kreator of Melodic Death Metal/Vikingmetal met Amon Amarth. Onze keuze viel bij de tweede. Of dit een goede keuze was? Nu, persoonlijk heb ik Amon Amarth nog live gezien toen ze pas echt begonnen en ik heb ze zien evolueren in hun stijl, de aankleding en de manier van brengen van hun songs. Zonder overdrijven was dit voor mij het hoogtepunt van Fortarock XL. Zij mogen als voorbeeld dienen voor veel bands in dit genre. De typische sfeer die ze weten te creëren ,mede door het combineren van folk elementen met een dreigende ondertoon en de prachtige interacties naar het publiek toe, zorgden ervoor dat het dak eraf vloog! Van helemaal vooraan tot geheel achter de tent stonden mensen heftig te headbangen en mee te dansen en daarin slaagden nog niet veel bands. Om maar te zeggen, Amon Amarth bewees hier dat ze terecht mogen gezien worden als een van de betere acts in hun genre. Het is dan ook enorm uitkijken naar hun nieuwste album ‘Deceiver of the Gods’ dat in juni zou verschijnen. Topconcert van een top band!
Ook Volbeat, de co-headliner van het festival, hebben we zien evolueren. Zo zouden ze volgens menig media een heel grote band kunnen worden. In het verleden bewezen ze inderdaad heel wat in hun mars te hebben. Ook nu kregen we een heel strak in het pak zittend concert te verwerken. De grote sterkhouder is zanger Michael Poulsen. Deze beschikt over het talent een publiek te entertainen. In het verleden heb ik ze echter iets beter meegemaakt. Mede doordat het geluid niet altijd goed zat, zakte het optreden vaak naar de middenmoot. Gelukkig waren er genoeg opstekers om er voor te zorgen dat het geheel niet te zeer naar de negatieve kant opging. Ze kregen het publiek gewillig mee zodat we al bij al nog kunnen spreken van een geslaagde doortocht van Volbeat op Fortarock XL. Zelfs ‘iets minder optreden’ is dus nog de moeite waard om mee te maken!
Na al dat geweld was Opeth een rustmoment Niet alleen muzikaal, ook vocaal zorgde dit voor een waar kippenvelmomenten en een van de meest intense concerten op Fortarock XL. We kunnen dan ook terecht spreken van een hartverwarmende ervaring die ons heel diep raakte en ons nog lang zal bijblijven. Uiteraard zou hun muziek beter overkomen in intiemere sferen maar toch slaagde Opeth erin zelfs tot ver binnen de tent een sfeer te creëren die je koude rillingen bezorgde. Zonder twijfel een mooi en magisch moment dat we hier beleefden.
Het contrast met de beenharde en de door merg en been gaande set van Hatebreed op het andere podium was groot. Van zeemzoet gingen we plots over naar muziek die als een pletwals over je heen gaat. Als geen andere bewijst Hatebreed waarom ze in het hardcore genre gezien worden als een van de grootste op aarde. Zonder moeite slaagden ze hier in een feestje te bouwen en het publiek aan te zetten tot moshpits en andere uitbarstingen. In al die jaren heb ik nog nooit een saai concert gezien van Hatebreed, nu ook niet, integendeel!
En plots was het daar: het optreden waarvoor blijkbaar de meeste gekomen waren: Rammstein. Aangezien we ze al een paar keer live gezien hadden, wisten we waar we ons aan konden verwachten: een combinatie van een theatrale show met Industrial klanken en vooral vuur, veel vuur, heel veel vuur. Ook nu kwamen die aspecten ruimschoots aan bod. Van het afsteken van vuurwerk tot een vlammenwerper die de keyboardspeler in brand wilt steken, het was er allemaal. De nodige perversiteit was ook dubbel en dik aanwezig: bijvoorbeeld het verkrachten van een slaaf, wederom die arme keyboardspeler die diende als slachtoffer. Toch had ik persoonlijk de indruk dat het er vroeger iets heftiger aan toe ging. Er was deze keer meer plaats voor de instrumentale omlijstingen met zelfs een paar mooie ingetogen momenten, die prompt werden afgebroken door een snijdende gitaar of ander geluid.. En toch waren er genoeg elementen aanwezig van zowel het visueel als het muzikaal gebeuren, die perfect werden gecombineerd. Wat theatrale shows betreft mag Rammstein nog steeds gezien mag worden als een top act. Dit maakte Rammstein dan ook de gedroomde afsluiter van een meer dan geslaagde Fortarock XL.
