De intro toont dan ook al meteen aan wat voor een gestoorde muziek we ons mogen verwachten. Track 1 wordt stevig ingeleid en afgewerkt met een smakelijk contrabas geluid van Grischa in combinatie met het echte gitaarwerk dewelke mij toch wel enig Motörhead gehalte lijkt te hebben.
Het album in grote lijnen besproken: De groep heeft ervoor gekozen om de eerste helft van het album vol te proppen met heftige rocksongs waar we de kenmerkende elementen van de mannen van Wales steevast in herkennen. De voice die mij doet denken aan een uitgeschreeuwde zanger en de gitaren die niet aan de stevige slagen kunnen ontwijken zorgen ervoor dat mijn fantasie op hol slaat.
De 2de helft van het album is meer gericht naar de softere rock en softere punk. Het ideale moment om Sparky zijn stem opnieuw in de schijnwerpers te plaatsen dus. Terecht vind ik persoonlijk want het album zou een afknapper geweest zijn mocht er een halve gare punk voice in verwerkt zitten.
Terwijl de vorige albums meer punk gericht waren is dit album meer rock/punk/metal gericht waardoor ook andere fanaten van deze legendes kunnen genieten. Ditmaal geen excuus meer om ze niet te aanhoren.
Conclusie: Ik had er mijn bedenkingen bij of Demented Are Go hun vorige album konden overtreffen maar deze zijn nu volledig van de baan gewerkt. De groep heeft ervoor gekozen een groter doelpubliek te willen bereiken en volgens mij zal hun dit ook lukken. Het is af en toe nog even wennen aan hen nieuwe opzet maar ik ben er rotsvast van overtuigd dat het zal aanslaan als een bom!
