Volgens recente berichten in de krant was dit de koudste Pasen sinds 1964. De temperaturen blijven inderdaad ondermaats. Echter is er Dunk!festival om uw hart te verwarmen. Op deze derde dag van het festival was dit eigenlijk ook de rode draad doorheen de optredens. Muziek die je raakt en dat gloeiende gevoel geeft van vreugde. Hoewel alles wat op diezelfde 'post-rock ' lijn lag, daar waar er zaterdag iets meer variatie te beleven viel, had elk van de artiest of band toch een unieke inbreng die het die ook deze laatste dag van Dunk!festival de moeite waard maakte om mee te maken.
De twee eerste bands aan ons laten voorbij gaan, de vermoeidheid begon zijn parten te spelen, zoals bij velen die daar aanwezig waren denken we. We begonnen met een heel duistere, letterlijk en figuurlijk, set van Heirs die gehuld waren in een donkere mist, met rode spots die op hen schenen zag je met moeite een paar schaduwen staan op het podium. Voor de aanwezige fotografen een rampscenario. Prompt stond de gehele zaal in een mistig waas. Muzikaal worden ze omschreven als post-metal, maar die stelling klopt niet volledig. De 'metal' was er wel aanwezig, maar we situeren het eerder in Doom en andere donkere grauwe metal toestanden. Het duistere sfeertje kon ons persoonlijk wel bekoren, maar we vrezen dat niet iedereen hier voor te vinden was. De sfeer was in alle geval dreigend en dat gevoel werd alleen maar sterker door de effecten, of door wat je niet zag, op en voor het podium.
De Braziliaanse Labirinto bracht ons iets heel anders. Een combinatie tussen ambient en post-rock zou je het kunnen noemen. Vooral de nagenoeg instrumentaal perfect in elkaar zittende aankleding sprong in het oog. Dit werd alleen maar versterkt door het vertonen van prachtige beelden op de achtergrond. Het concert was vooral heel sfeervol en je zag en hoorde te maken te hebben met artiesten die goed wisten hoe hun instrument te bespelen. We kregen vooral een hartverwarmende set, met een puur instrumentaal genot, toch iets meer naar de pure Ambient neigende.
My Empty Phantom ofwel Jesse Beaman, is een virtuoos die op zijn eentje zowel drums, gitaar als keyboards bespeelt. Hij heeft volledig in eigen een EP uitgebracht en staat ook op zijn eentje op het podium. Deze sympathieke jongeman kon ons enkele jaren geleden op Dunk!festival al overtuigen. Deze keer stond hij geprogrammeerd upstairs wat zijn set alleen maar ten goede kwam door de, zoals we al lieten uitschijnen, iets intiemere sfeer daar. Het feit dat hij nagenoeg hetzelfde deed als paar jaar geleden en nagenoeg dus niets is veranderd aan zijn setlist, kon de sfeer niet bederven. Het is en blijft knap hoe hij de ene keer deftig zit te drummen en dan over gaat naar zijn keyboard mooi in elkaar samenvloeiend, om te eindigen met een leuk streepje gitaar. Het feit dat hij dit allemaal doet op zijn eentje verdiend onze waardering.
Het is opvallend hoezeer bands op deze dag hun toch heel intense muziek combineren met daarbij horende beelden. Iets wat we ten zeerste kunnen waarderen. Ook My Education maakt gebruik van deze beide aspecten. Ze brengen een nagenoeg typische post-rock set, maar nooit te overdonderend hard. De bedoeling is vooral rust te brengen in ons hart, daarin slagen ze wel. Een heel warme sfeer wordt gecreëerd met vooral een opvallende inbreng van percussie. Op zich niet echt verrassend maar altijd mooi om te zien en horen. Overtuigend in de zin van 'leuk concertje' om het zo uit te drukken.
The Shaking Sensations zorgden reeds in het verleden op Dunk!festival voor een magisch mooi moment. Ze mochten nu aantreden upstairs om dit nog eens over te doen. Met heel diep gaande drones wisten ze inderdaad wederom de diepste roersels van onze ziel in vervoering te brengen. Puur instrumentaal genot liet ons met een gloeiend gevoel van geluk achter. Een bevestiging van wat we al wisten, The Shaking Sensations weten perfect hoe , met eenvoudige aankleding, een publiek te bespelen en verweesd achter te laten. Een aangrijpend mooi rustpunt met beperkte middelen, zonder teveel show, prachtig gewoon.
Ook pg.lost is zowat een publiekslieveling op het festival. Ook zei brengen een soort post-rock dat je niet onberoerd laat. Ze losten de hoge verwachtingen ondanks dat alles wat dezelfde kant opging, meer dan in. Een typische aankleding zoals we in het genre gewoon zijn, maar wat belangrijk is het klinkt vooral hartverwarmend mooi. pg.lost is dan ook zo een van die groepen die weten wat het volk wil. Ook zei brachten de gehele zaal in opperste vervoering zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Meer moet dat niet zijn toch?
En dan over naar iets speciaal, om het zo uit te drukken. Balmorhea brengt vooral een sfeervolle combinatie tussen vocalen, gitaar maar vooral strijkers en viool. Deze laatste speelt een heel belangrijke rol in de aankleding van de set. Het zorgde voor een intiem sfeertje, waarin dus vooral die vioolpartijen de meest gevoelige snaar raakten. Maar ook de toch wel eerder experimentele kant van de zaak viel nog het meest op. Het moeten niet altijd gitaren of drums zijn die de hoofdrol spelen, ook al zijn die instrumenten uiteraard uiterst belangrijk om het plaatje compleet te maken. De strijkers zijn hier toch wel de rode draad doorheen de nagenoeg instrumentaal gebrachte setlist. Een streling voor hart en ziel wederom, zo hadden we er toch al een paar gehad op deze koude winterdag.
Ook Dorena spreekt alle emoties in je aan, dat bewezen ze op hun recente album, maar nu ook op het podium. Een extra pluim mag toch gaan naar de vocale inbreng. Hoewel Dorena zich vooral instrumentaal profileert, hadden de inbreng van die stemgeluiden een niet te onderschatten meerwaarde. Het geheel zorgde wederom voor een verzengde mooi en intens moment genieten. Zoals we eerder aangaven, zowat de rode draad doorheen deze volledige derde festivaldag eigenlijk. Ook Dorena slaagde in die opzet, en bewezen dat ze ook on stage ditzelfde gevoel kunnen overbrengen als ze al deden op plaat.
De meningen over het laatste album van I LIKE TRAINS The Shallows liggen wat uiteen. Wij waren echter wel overtuigd zoals u hier kan lezen. We denken dat ook over het concert naderhand die meningen uiteen zullen liggen. Echter stellen we vast dat de vocale inbreng een meerwaarde is aan de band , David Martin beschikt dan ook over een warme en diepgaande stem. Het verschil met andere groepen die dit soort muziek brengen, ze hebben in het voorprogramma gespeeld van Editors , is de typische post-rock aankleding. Net door het inbrengen van die stem echter klinken ze net iets meer anders dan de globale post-rock bands, en dat is naar onze mening nu net hun grote sterkte. Ook op het podium bleek dat maar weer eens. Een extra pluspunt is de interactie naar het publiek toe, ze waren telkens supervriendelijk , en de laconieke reactie op de technische problemen die ze met een kwinkslag oplosten. Het zorgt ervoor dat ze een gedroomde afsluiter waren van deze derde festivaldag die vooral draaide rond hartverwarmende pracht.
