Koude temperaturen, zelfs vriezen s'nachts en dit eind maart, we hebben het ooit anders geweten. Gelukkig had Dunk!festival slaapplaatsen voorzien zodat de mensen niet in de vrieskou moeten overnachten. Uiteraard was iedereen vrij daar op in te gaan of niet. Sommige sliepen toch in een tent, en wisten ons te vertellen dat het in de slaapzak nog meevalt, enkel was hun tent bevroren toen ze wakker werden. Plezant is anders zouden we zeggen, maar goed. Op deze paaszaterdag was het vooral uitzien naar enkele beloftevolle bands die o.a. hun nieuwste cd kwamen voorstellen zoals Ilydaen en Lost In Kiev. Van beide albums vind u ook op snoozecontrol.be een recensie. Ook de headliner Drums are For Parades is een ware publiekstrekker met een zeer sterke live reputatie.
We begonnen de dag met een streepje Franse post-rock. Ikebana trachtte ons met zwevende klanken en een typische sound voor het genre in vervoering te brengen. Ze slaagden daar wel in, ook al lag alles een beetje op dezelfde lijn op een bepaald moment. Een mooie afwisseling was de korte & vocale inbreng. Op zich zo een optreden dat geen gensters slaat, maar je ook een tevreden glimlach op het gezicht doet toveren. Vandaar dat we ook redelijk overtuigd zijn van de band hun kunnen, maar er iets aan toevoegen, dat iets meer om ons te overdonderen was er ook niet bij.
De Australiërs van Tangled Thoughtsof Leaving hebben in hun eigen land een zekere live reputatie, op zich reden genoeg om hen ook hier een kans te geven. We kregen in eerste instantie wederom een typisch post-rock optreden, met de gekende opbouw naar een climax. Echter zat het grote verschil in de aankleding van hun geluid. Vooral het, om het zo te noemen, gevecht tussen keyboard en drums die elkaar telkens opnieuw probeerden te overstemmen was een streling voor oog en oren. Op de momenten dat de sound op een hoogtepunt werd gedreven kwam dit nog het meest naar boven. Beenharde drumpartijen en een wild om zich heel slaande keyboardspeler die zijn keyboard gebruikte als percussie gaven ons het bewijs waarom ze in Australië zo op handen worden gedragen. De wedstrijd eindigde trouwens op een gelijkspel.
Een rustpunt kregen we met [ B O L T ] die gezeten op een stoel ons een zo goed als akoestische set brachten met vooral diepe drones en zo een heel intieme sfeer wisten te creëren. Zodanig zelfs dat het publiek zich prompt ging neerzetten op de vloer. De beste manier om deze prachtige en rustige muziek tot je door te laten dringen is inderdaad neerzitten en genieten met volle teugen. Een welgekomen afwisseling tussen gitaar en drumgeweld dat we soms over ons heen kregen. De magie zat hem in het feit dat je een speld kon horen vallen, de gitaren klonken hemels zacht en teder als sneeuwvlokjes die naar beneden dwarrelen.
Ook bij Kwoon kregen we een warm gevoel vanbinnen. In grote mate door de zwoele en hartverwarmende vocale aankleding. Met een streepje naar post-rock gerichte gitaren die zorgden voor dat extra gevoel van geborgenheid was het een tweede moment van je verstand op nul zetten en je hart tot kalmte brengen. Maar ondanks de mooi instrumentale arrangementen was dit vooral dus de verdienste van de het stembereik van Sandy. Zonder afbreuk te doen aan het inbrengen van de rest van de band uiteraard. Wederom een genietbaar moment om onze ziel tot volstrekte rust te brengen was ons deel.
Om op hetzelfde elan door te gaan, ook bij Ilydaen draait het om het diep raken van je ziel, lees ons verslag van hun recente album Digression maar eens op na. Hoewel er ook invloeden zijn van post-metal neigt de band meer naar een zekere intensiteit. Het nieuwe album werd trouwens heel origineel voorgesteld midden in het publiek, dus niet op het podium. Dit zorgde ervoor dat band en fans nog sterker met elkaar werden verbonden. Het was een waar genot om te zien hoe de hevige headbangende band en fans mooi in elkaar vloeiden. Alleen al omdat ze hun set op een heel originele manier brachten mogen we spreken van toch wederom een hoogtepunt op een achteraf bekeken heel geslaagde dag.
Alles draaide deze dag doorgaans rond snijdende gitaren en prachtige vocalen. Maar bij sommige bands ligt de overheersende factor bij die andere instrumenten. Dit was het geval bij Toundra. Een instrumentale trip door typische post-rock landschappen kregen we over ons heen. Bezwaarlijk zouden we, om kritisch te zijn, kunnen zeggen dat alles op een zelfde lijn lag. Maar net door de intensiteit waarop de songs werden gebracht en dat , zoals we al aangaven, verzengend sterke drumwerk, mogen we toch spreken van een geslaagde doortocht van Toundra op Dunk!festival.
Een combinatie van Hardcore, post-rock en metal zo wordt Fire Walk With Us omschreven. En inderdaad, het eerste wat opviel was de overdonderende en door merg en been gaande gitaar en drumpartijen. Met een strakke en hard over je heen razende set smakten ze je zonder opkijken telkens tegen die muur van geluid. Dat er weinig of geen interactie was naar het publiek toe stoorde totaal niet, het zou zelfs de drive uit de set hebben gehaald. Als een sneltrein raasde Walk With Us over ons heen, we bleven tevreden en verweesd achter badend in het zweet.
Lost In Kiev zouden we kunnen omschrijven als post-rock met een experimenteel kantje. Ook zij stelden hun album Motions aan ons voor. En inderdaad, rond emoties draait het wel bij deze band. Melodieuze pracht kregen we over ons heen, en hoewel alles ook wat in diezelfde lijn lag, stoorde dit net als op Cd in het geheel niet. Een beetje variatie werd gebracht door een paar keer een vocale inbreng tussendoor. Dit zorgde zelfs voor een meerwaarde aan het geheel. Lost In Kiev bewezen ook live dat ze veel meer zijn dan een zoveelste post-rock groepje in een lange rij. Wie nog niet overtuigd is, lees onze recensie van het album er nog eens op na.
De verwachtingen voor het optreden van Arms and Sleepers waren hoog gespannen. Tijdens hun vorige passage op Dunk!festival slaagden ze er in vriend en vijand te overtuigen, vooral door gebruik van elektronica. Ook nu was het dus vooral die keyboards en synthesizer geluiden die zorgden voor een potje elektronische post-rock, om het zo te noemen. De fans van deze inbreng zullen hier wellicht van hebben genoten. Een meerwaarde waren de visuele effecten. Door beelden op de achtergrond te tonen zorgden Arms and Sleepers er voor dat het concert niet verviel naar een monotoon geluid. Net door het combineren van beide aspecten en dus zowel oor en oog te proberen strelen mogen we wederom spreken van een geslaagd optreden wederom. Maar we vrezen dat niet iedereen hiervoor te vinden zou zijn. Voor de liefhebbers echter is deze Arms and Sleepers een aanrader.
Moeten we Drums are for Parades eigenlijk nog voorstellen? We moeten wel zeggen dat ze niet altijd de waardering krijgen die ze verdienen, maar Drums are for Parades hebben een live reputatie om 'U' tegen te zeggen. Ook deze keer zorgden ze voor een strak in het pak zittende set die je niet onberoerd laat. Neem daarbij de uitstraling die ze hebben op het podium, en het opjutten van het publiek, en we spreken van een typische live band. De inbreng van blaasinstrumenten zorgde in eerste instantie voor een rustpunt, maar vooral kregen we hierdoor de nodige variatie en tempowisselingen. Niet dat die anders ook niet aanwezig waren, maar het zorgde voor dat iets extra om het optreden naar een hoger niveau te tillen. Drums ar for Parades moeten het niet hebben van ingewikkelde gepolijste songs of experimentele uitstappen, nee ze profileren zich als doodeenvoudige en pure rock'n'roll, en dat siert hen. Ook nu waren ze de kers op de taart van een voor de rest geslaagde tweede dag Dunk!festival
.
