Dunk!festival is aan zijn 9ste editie toe, op deze koude vrijdagavond zakten toch redelijk al wat mensen af naar Bevergemse Vijvers in Zottegem, de wellicht grootste verandering was het podium 'upstairs'. Dit was gevestigd in de feestzaal op de bovenverdiepingen van het zwembad. Daarnaast was er ook nog voldoende plaats voorzien om iets te consumeren of te eten. Ook de merch. was daar gevestigd. Op zich een heel goed idee om dat er ook ruimte was om de mensen eens te laten relaxen en neer te zitten. Want het zijn lange dagen vertoeven daar op Dunk!festival. Op deze eerste avond begonnen de concerten om 18u maar ze waren ook pas na 01u s'nachts gedaan.
We begaven ons dus eerst donwstairs, m.a.w. de gekende locatie met ook ingang en informatie. What the Blood Revealed brengt een combinatie tussen typische post-rock met post-metal elementen. Het optreden kwam wat traag op gang maar naar het einde toe zat er wat meer drive in het concert. Vooral de uitbundige gitaar/drumpartijen als climax waren een meerwaarde. Hoewel de laatste twee songs wel lieten aanvoelen welke richting ze echt proberen uit te gaan hadden we dat toch eerder wensen waar te nemen.
Eerder deze maand bracht Celestial Wolves hun debuutalbum Wood for Wood uit, ze kregen ook bij ons een goede recensie hiervan. We waren dus ook benieuwd hoe ze dit live zouden brengen. Op het iets intiemere upstairs podium kwam hun muziek alvast veel intenser over. Puur muzikaal zat het ook allemaal goed ineen, en er was ook wat interactie naar het publiek toe. Echter voelde je, en daar kunnen de jongens uiteraard ook niet veel aan doen, het gebrek aan podiumervaring waardoor het soms een beetje stroef overkwam. Echter denken we dat Celestial Wolves het, op basis van hun muzikaal talent dat ze hier tentoon spreiden, het nog ver zullen brengen. Geef ze nog een tijd voor herbronning, en het komt allemaal wel goed.
Over intensiteit gesproken. De Duitse band Kokomo bewees in het verleden al over een pak energie te beschikken zowel op plaat maar vooral in hun shows. Puur instrumentaal genot kregen we over ons heen. De ene kant zalvend mooi, dan weer harde en meedogenloze uithalen, zonder opkijken. Ze namen het publiek vanaf de eerste noot in een stevige houdgreep, en bleven die strot tot het einde stevig dichtknijpen. Verzengde gitaarriffs en door merg en been gaande drumpartijen, meer had Kokomo niet nodig om ons murw te slaan. Zowaar een van de hoogtepunten van deze eerste avond mochten we beleven.
Of het publiek te vinden was voor de toch eerder noiserock aanvoelende sound van Stephen O'Malley beter gekend als lid van Sunn 0)))? We vrezen van niet. De overdonderende scherpe gitaarpartijen moeten je wat liggen. Het klinkt als een langgerekte solo die diep op je in hamert. Het grootste deel van het publiek droop dan ook na een tijdje af. In het donker gehuld zag je hem bijna niet staan op het podium, en het snerpende geluid klonk oorverdovend hard, de liefhebbers van het genre zullen dit wel kunnen smaken. Maar veel van de aanwezigen keken er wat verbouwereerd naar. Een dieptepunt zouden we het ook niet noemen, alleen is het publiek dat naar Dunk!festival er blijkbaar, op wat uitzonderingen, niet zo happig op.
Een aangename verrassing kregen we met The Pirate Ship Quintet. Zij doen het met melodische en sfeervolle muziekjes . Met vooral een enerzijds meeslepende aankleding en anderzijds eerder strak en gepolijst. Dat zorgde voor soms intiem mooie momenten en dan weer overdonderende. Maar nooit werd de grens teveel overschreden. Het enige jammer is dat alles wat dezelfde kant opging. Tempowisseling genoeg, maar na een paar nummers wisten we al waar we ons konden aan verwachten. Dit neemt echter niet weg dat we genoten hebben van deze toch wel magisch mooie trip.
De headliner van deze avond The BlackHeart Rebellion kregen met Har Nevo niet enkel in HUMO of de Morgen goede recensies, ook wij waren onder de indruk. Lees het hier. Diezelfde sfeer als op plaat creëren, zou dat ook lukken op het podium? En ja hoor, vanaf de eerste aangrijpende noten kregen we het ene kippenvelmoment na het andere te verwerken. Hoewel de robuuste instrumentale aanpak niet mag onderschat worden was het toch de vocale aankleding die ons live het meest kon bekoren. Op de momenten dat de stem er aan te pas kwam voelden we een rilling door ons heen gaan die ons verweesd achter liet. Sfeervolle warmte kwam over ons heen, de perfecte remedie om ons terug de donkere koude nacht in te sturen om huiswaarts te keren. The Black Heart Rebellion hebben hun naam niet gestolen, ze raken vooral je hart, op een donkere en magisch mooie manier. Wij zijn er van overtuigd dat er een mooie toekomst voor hen is weggelegd.
