Djent van een hoogstaand kaliber is wat de heren van Vildhjarta met hun debuut “Måsstaden” bieden. In tegenstelling tot de stamvaders Meshuggah, die doorgaans een minder bombastische speelstijl hanteren, zijn ze melodieus complexer en bijzonder atonaal.
De vetheid van de riffs zorgen er voor dat ze niet meer dan een matige pas ontwikkelen. De minimalistische, cleane interludes doen denken aan een blank filmscherm waar ze hun monsterlijke beelden op projecteren. Een dissonante chimaera: verwacht je aan hooggespannen gespletenheid die zich muzikaal vertaalt in melodieën die sprongen maken van meer dan een octaaf en afgestoten ritmes die zonder waarschuwing terug slepend worden. Vocals spelen hier ook een rol in: de twee vocalisten, Daniel Äden en Vilhelm Bladin wisselen af tussen gees medium-geschreeuw en een death-gerichte grunt.
Het is net alsof dit brullende beest zichzelf probeert te verorberen terwijl de sadistische toeschoewer niet anders kan dan maniakaal lachen bij dit anti-wonder. Weliswaar zullen mensen die rillen bij de gedachte van dergelijke gruwel dat ook effectief doen. Degenen met een niet al te stram esthetisch gevoel en een liefde voor rariteit zullen juichen. Toegegeven: een muggenzifter zou kunnen zeggen dat de hier en daar, louter cleane stukken naar het einde toe soms hol klinken en een verzwakkende grip hebben op de aandacht. Daarin kan tegen gebracht worden dat hiervoor gecompenseerd wordt met het overaanwezige en hondsdolle van de rest. Een tweede punt is dat ze op het eerste gezicht misschien heel sterk naar Meshuggah neigen, maar de minder repetitieve riffs zorgen ervoor dat hun waar vers blijft in zijn verdorvenheid. Adem het in!
http://www.youtube.com/watch?v=KnaClnVnj_c
