De Britse Architects zijn er met hun vijfde volledige album “Daybreaker”. Naar gewoonte hebben we te maken met melodische metalcore met de nadruk op -core. Ze bezitten ook een kleine electronica/post-hardcore-invloed en dat maakt hen niet ultra-sterotiep metalcore: eerlijk gezegd zijn ze het interessantst wanneer ze geen poging maken tot metal. Doch lijkt het precies alsof ze stereotiep zijn in hun eigen stijl. De nummers zijn zo gelijkaardig dat ze na verloop van tijd tamelijk voorspelbaar worden.
De emo-vocals doen het geheel ook wat zagerig overkomen. Het klinkt net alsof ze er meer passie proberen uit te halen of er werkelijk in zit. Het kan dus gezegd worden dat in plaats van deze zielloze chordschema’s en loopjes, een paar hooks, op gelijk welk instrument, zeker welkom waren geweest. Hoewel het soms klinkt alsof ze potentieel hebben (e.g. “Alpha Omega” en “Devil’s Island”), is het een tamelijk middelmatige plaat. Helaas is er een dunne lijn tussen experimenteren en niet weten wat je wil.
