Laat het gezegd zijn: ze brengen een bijzonder sappig en bevredigend allegaartje van verscheidene regionale stijlen. Overeenkomend met bands als Slayer, Megadeth, Kreator, Overkill, etc. En als we naar de nieuwere bands kijken ook wel een beetje Revocation. Terwijl gitarist-vocalist Guillermo Izquierdo schuimlippend zijn gal spuwt en drummer Victor Valera zijn stel afranselt, nemen ze hun publiek serieus. In tegenstelling tot wat het bijzonder dorstlessend feestnummertje “Fresh Pleasure” zou doen vermoeden, zien ze metalheads niet louter als kwijlende, stuiterende idioten.
Er is weliswaar niet veel evolutie ten opzichte van hun vorige albums. Ze zijn misschien wat technischer geworden. Voor de rest is dit gewoon een verderzetting van de stijl die ze zichzelf aangemeten hebben. Een cynicus zou kunnen zeggen dat elke (thrash) metal riff zo al een beetje uitgevonden geweest is, maar de vingervlugge variatie, het pompende tempo, de interessante structuur en de medogenloze, doch vakkundige uitvoering zorgen er voor dat we thrash als deze met een ‘h’ gaan schrijven. Een leuze van toepasing: “if it’s not broken, don’t fix it”.
