Fen is een post-black metal band uit Engeland, genoemd naar de gelijknamige Fen-regio, waar ze uit afkomstig zijn. De Fen-regio kenmerkt zich door zijn drassige gebieden en desolate, dichtbegroeide landschappen. Dit is ook meteen het beeld dat Fen met zijn muziek oproept. De uitgestrekte landschappen van de Fen-regio. Terwijl ze in hun vorige albums The Malediction Fields uit 2009 en Epoch uit 2011, nog vaak de black-metal toer opgingen, trekken ze nu volop de kaart van de creativiteit en integreren ze post-rock, ambient, folk en doom elementen in hun muziek. Dit maakt het album zowel voor de rustige folkie, als voor de psychedelische, post-rock en doom fanaten aantrekkelijk blijft. Dat is nu net ook het mooie aan dit album.
Toch overtreft Fen zichzelf met deze plaat, die in veel opzichten qua niveau hogere toppen scheert dan de vorige. Fen schaamt zich niet om al zijn invloeden te combineren en hier een vanzelfsprekend geheel van af te leveren. Elementen van atmosferische muziek, post-rock, black metal, heavy metal, folk, ambient, je vindt het allemaal terug. Fen maakt er iets geheel nieuws van. Een unicum.
Dustwalker, Fen’s derde plaat bij Aural Music/code666, een obscure reis door de duisternis, waarbij we geconfronteerd met gevoelens van schuld, boete, woede, eenzaamheid en spijt, belaagd door vreemde wezens en gedrochten, ons een weg doorheen proberen te banen. In het eerste nummer Consequence zijn er nog veel black metal elementen te merken. Fen valt letterlijk met de deur in huis. De intro van Hands of Dust doet me denken aan Mogwai en hier hoor je duidelijk de post-rock invloeden. Van een rustige intro gaat men naar een wervelend tussenstuk waarin het klinkt alsof men de confrontatie met de eigen psyche aangaat. Vechtend met zichzelf, een emotionele kreet.
Het rustigere Spectre en Reflections doet je bijna vergeten dat dit een band is met veel aggressievere nummers. Sprankelende melodieën gecombineerd met zangstukken en akoestische gedeeltes zorgen voor een sfeer van zoete melancholie. Geloof het of niet, maar deze nummers doen we zowaar denken aan de folk van Fleet Foxes. Niet iets wat je meteen van deze jongens zou verwachten, maar ze komen er wel verbazend goed mee weg. Wolf Sun zet de plaat dan weer gestadig voort en hier zal je vooral heavy metal invloeden in herkennen.
In The Black Sound voel je hoe de sfeer atmosferisch naar een hoogtepunt wordt gestuwd om dan in Walking The Crowpath tot uitbarsting te komen. In dit laatste en langste nummer en tevens één van de stevigere nummers (alsook The Black Sound) sluit Fen de plaat af. Al komen er ook atmosferische stukken afgewisseld met psychedelische passages en geschreeuw, afgewisseld met zuiver gezang in voor. Hier komen duidelijk weer de black-metal invloeden van deze band naar boven. Ook is er op het album (althans in de limited edition versie) een Epilogue, die met op een instrumentale, atmosferische manier het album afsluit. Ik ben echter niet zeker of dit ook op de gewone versie te vinden is.
Waar ze in het verleden al de vergelijking met andere bands als het legendarische Aggaloch doorstonden, waar hun muziek ook in het verlengde van ligt, zijn ze nu ook op tour in Europa met deze laatstgenoemde. Voor de Belgen onder ons, Fen komt op 22 april samen met Agalloch naar Jeugdcentrum Kadans in Aalter. Be there! Conclusie: puik album, prima geproduced. Misschien wordt dit wel een klassieker in het black-metal genre. Zeker een aanrader dus!
