Hercules Propaganda is een Duitse band die naar hun omschrijving ‘Gigantenrock’ maakt. Wij noemen het eerder een mix tussen oldschool Hardrock en Punkrock gestapeld op een wankele constructie. De leden van de groep zelf bestaan uit 3 mannen die zich kleden volgens het jaren 50 gegeven en 1 vrouw al dan niet met een lang gewaad.
Het album opent zeer speels. Een lekker intro’tje brengt ons tijdelijk weer in de jaren sixtie terug. Gevolgd door een kakafonie van instrumenten loopt dit nummer gedurende een viertal minuten instrumentaal door. Ik zou het durven plaatsen bij een detective serie uit de jaren stilletjes waar alle beelden subtiel versneld werden. Track 2 licht dan alweer een tipje extra van de sluier op. Een opbouwend gitaargeweldje vervoert ons langzaam maar zeker naar het vocale gedeelte van dit album. Eerst moeten we wel nog een western gallopje veroveren maar dat maakt het alleen maar spannender. Eventjes doet de groep mij denken aan Alice Cooper maar dan zonder het horror gehalte. Een waardige vergelijking?
Track 3 opent sterk, loopt sterk en loopt door in dezelfde lijn als track 2. Lekker speels, lekker hard (rock) en lekker opzwepend. De stem die soms een duik naar beneden neemt om vervolgens weer opgetrokken te worden naar hogere sferen laat ons niet in beroering. God I need you! Ik ben er rotsvast van overtuigd dat deze heren wel zouden thuispassen in een smerig kroegcafé.Track 4 is eerder een luister/dansliedje. De gitaren die even lijken dicht te slaan als we over diva’s bezig zijn en de drum die heerlijk overheersend een klaarkomend gevoel uitspeelt. Geweldig! Het lied heet dan ook niet voor niets ‘Electric Diva’. Luister maar eens even en ontdek hoe heerlijk loos je kan gaan.
Het album bevat in het totaal 7 tracks. Allemaal verschillend allemaal uniek maar allemaal ook zo gelijk. Zeer tegenstrijdig denk je nu maar het genre blijft gelijk alleen worden de instrumenten telkens anders ingezet. De ene keer neemt de drum de bovenhand en de andere keer de gitaar. Soms speelt het vocale een belangrijke rol en een andere keer horen we zelfs geen stem.
Mocht je me vragen met welke groep ik deze band het best kan vergelijken dan kan ik je geen antwoord bieden. Ze passen zowel bij Alice Cooper, Kiss, Lizzy Boards, The Sweet enzovoort op voorwaarde dat je er bij elke band het speciale kantje afhaalt natuurlijk.
Conclusie: een zeer aangenaam album met voldoende variatie. Voor fans van gigantenrock een echte aanrader. Voor fans van Alice Cooper en Kiss zonder hoekje af helemaal geen aanrader! If you get me.
