De oorsprokelijk als gothic metal band door het leven gaande Paradise Lost maakte eind jaren 90 een scherpe bocht naar zogenaamde Melancholische Elektronica. Dit resulteerde in albums als 'One Second' , 'Hoste en 'Believe in Nothing'. Maar gaandeweg moesten zij vaststellen dat ze hun publiek aan het verliezen waren, althans in zekere zin.
Met 'Symbol of Life' en 'Paradise Lost' keerden ze echter terug naar hun roots, en gelukkig maar.
Bij 'Tragic Idol' krijgen we de sound te horen waar Paradise Lost echt bekend is mee geworden. De diep gaande stem van Nick Holmes mooi gecombineerd met tot het bot snijdende gitaar rifs van greg Mackintosh is altijd het handelsmerk geweest van Paradise Lost.
Het minpunt van dit album is dat alles zo een beetje op dezelfde lijn ligt, geen songs die er echt uitspringen of je met een 'wauw' gevoel achter laten, alles zit in een mooi metal keurslijf gegoten. Maar dit kan men ook positief bekijken. Met 'Tragic Idol' laat Paradise Lost weer een glimp zien van de band waar we ooit zo verliefd zijn op geworden en die weet waar hun kracht ligt en daar dan ook gebruik van maakt.
Om maar te zeggen hoe je van een zogenaamd minpunt een pluspunt kan maken. Alleen is er de vraag, had er niet meer ingezeten? Voor ons hoeft dat niet echt en voor de globale fan is dit zeker een solide album geworden dat hen zal smaken. Voor wie zich wil laten verrassen door iets nieuws of iets anders dan anders vrees ik echter niet. Ik schaar me achter het eerste, want in het verleden is dat ''vernieuwen'' Paradise Lost niet zo echt goed bekomen. Mooi album voor de fans van het eerste uur, een aanrader.
Tracklisting:
