TesseracT - One

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Jan Claus    19 februari 2011

Terwijl sommige bands als Necrophagist en Obscura de luisteraar onderwerpen aan virtuoze melodieën proberen bands als Meshuggah, en bij deze TesseracT, de luisteraar eerder te onderwerpen aan virtuoze ritmes. De experimentele, ritmische death van Meshuggah waardoor ze geïnspireerd werden is een als maar meer opkomende trend en werd door fans ervan met de passende onomatopee 'djent' gedoopt.


 Naar getrouwe gewoonte hebben we te maken met een gitaar die het botsende, weinig melodische ritme dreunt met daarboven een gitaar die zweverige, trage, eerder consonante melodieën laat zinderen. Van deze tweede gitaar en de zang valt het ook op dat er veel geopteerd wordt voor zuivere instrumentatie. Naast de gitaar voegt de zang ook toe aan de melodie. Daarnaast maakt Dan Tompkins ook gebruik van meer hardcore-gerichte screams. Verder mag Amos Williams ook een hart onder de riem gestoken worden omwille van het niet volledig laten wegcijferen van zijn ratelende bas.

In feite is "One" een samenvoegsel van de EP uit 2010 "Concealing Fate" en andere nummers. De nummers volgen doorgaans een door atmosferische effecten ondersteund zacht stuk/hard stuk-patroon die de ondertoon biedt voor de passionele zang. Hoewel deze plaat heel goed gepolijst is lijkt het op momenten dat er niet genoeg individuele accenten aan de nummers zijn toegevoegd. Dit zal er waarschijnlijk voor zorgen dat sommige luisteraars zullen zuchten en bepaalde meer zuiver djent-gerichte passages als weinig memorabel of weinig inventief zullen ervaren. De djent is dan ook van een redelijk standaard kaliber, eerder traag gespeeld of althans weinig getremoleerd en klinkt dusdanig wat gereserveerd op momenten. Iets wat in feite van heel de plaat, op de zang na dan, gezegd kan worden. Op sommige momenten lijkt het dat ze volledig losbarsten, maar in vele gevallen kan het eigenlijk nog net ietsje meer. Het strikte polyritme dat aangehouden wordt hindert hen misschien in het nemen van een meer affectieve aanpak.

Deze plaat is eerder voor fans van het genre. Aan leken wordt aangeraden terug te gaan naar de roots. Anders kan het ook een leuke afwisseling zijn wanneer men gewoon eens zin heeft zich de longen uit het lijf te schreeuwen.