Nick Cave and the Bad Seeds hun laatste album Dig, Lazarus, Dig!!! dateert reeds van 2008 en bracht ons een heel ruige en rauwe kant van Nick Cave and the Bad Seeds, iets wat we ook terugvonden in het zij project van Nick Cave en Warren Ellis , Grinderman. Met deze laatste band brachten ze enige succesvolle albums uit met vooral harde rock songs, wat resulteerde in een al even succesvolle tour die hen o.a. naar de AB in Brussel bracht. Tijd voor een nieuw werkje met The Bad Seeds. Push The Sky Away is ondertussen het 15ste album van Nick Cave and the Bad Seeds.
Wat nog het meest opvalt aan deze nieuwe plaat is dat de songs terug de rustige en eerder voortkabbelende weg op gaan. Naast zijn hard uithalen, is dit een van zijn sterkste kanten. Meeslepend en gepolijste liederen die een heel gevoelige snaar raken, zonder al te melig over te komen zijn al vele jaren het handelsmerk van Nick Cave. We houden van beide kanten van Cave, maar als hij met een haast klagerige en diepgaande manier een verhaal verteld blijf je geboeid luisteren. Een paar voorbeelden hiervan zijn het kippenvelmomenten bezorgende lied Jubilee Street of Higgs Bloson Blues dat de nekharen naar omhoog doet komen. Geen wilde uithalen, of door merg en been gaande gitaargeweld dus deze keer.
De sound van The Boatman's call , toch een van de meest succesvolle en beklijvende albums van Nick Cave and the Bad Seeds , menen we ook in deze Push the sky Away te herkennen, al wordt niet echt terug gegrepen naar vroegere platen, maar krijgen we gewoon een combinatie van verschillende aspecten van de band, althans de diepzinnige en hartverwarmende. Uiteraard blijven Cave zijn gekende obsessies ook hier wel overeind, maar ze worden in een heel ingetogen sfeer gebracht die perfect hierbij past naar onze mening. De crooner in Nick Cave kan volledig zijn gang gaan.
Daar waar vele artiesten en bands van vroeger in herhaling vallen of vaak nog een flauw afkooksel van zichzelf zijn geworden blijft Nick Cave and the Bad Seeds er in slagen zelfs iets vernieuwend te doen met hun gekende sound. Luister maar eens naar de titelsong Push the sky away waar in tegenstelling tot de andere songs de instrumentale aanpak meer in de verf wordt gezet, een heel intieme aankleding die je in vervoering brengt.
Conclusie: Een ding in zeker de breekbare kant van Nick Cave komt bij Push The Sky Away terug boven drijven en dat is eerlijk gezegd niet alleen de verdienste van Nick Cave zelf, maar ook van altijd aanwezige Warren Ellis en de come back van Barry Adamson wat een extra meerwaarde is aan deze plaat en de groep.
Ze stellen dit nieuwe album voor op 18 november in Lotto Arena, Antwerpen. Naast dit pareltje van een album, is ook dit een sterke aanrader.
Tracklist:
1. We No Who U R
2. Wide Lovely Eyes
3. Water's Edge
4. Jubilee Street
5. Mermaids
6. We Real Cool
7. Finishing Jubilee Street
8. Higgs Boson Blues
9. Push the Sky Away
