Het eerste wat opvalt wanneer je het album beluistert is natuurlijk de stem van de zanger Spencer Sotelo. Hij wordt vaak bekritiseerd omwille van zijn zachte en poppy stem die niet echt thuishoort binnen een progressive metalband. Ook op dit album zou deze kritiek wel kunnen geuit worden. Maar dit kan natuurlijk ook positief gezien worden. Zijn stem maakt vaak de chorus van de liedjes erg catchy zoals bijvoorbeeld in Facepalm Mute en Mile zero.

Maar soms komt hij ook wel lekker grauw uit de hoek met stevige screams en gutturals zoals in Ragnarok en Masamune. Zijn stem mag misschien op het eerste zicht wel niet de ideale combinatie lijken met prog metal maar als je ervoor openstaat kan het soms verassend mooie resultaten creeeren. (En is dat niet net waar dit genre voor staat?)

Muzikaal gezien zit Periphery nog als vanouds even strak in het pak en ook dit album bevat enkele van de meest catchy en stevige riffs binnen de nieuwe golf van bands binnen het genre. Ook de guest gitaar solo’s van Dream Theater’s John Petrucci, The Faceless’ Wes Hauch en Guthrie Govan bezorgen het muzikale gedeelte net dat tikkeltje extra en bewijzen ook dat de groep altijd bereid is net dat tikkeltje verder te gaan op zoek naar vernieuwing. Ook de (soms bizarre) elektronische interludes zijn gebleven en zijn soms erg verassend.

Kortom, om dit album is Periphery in positieve richting geevolueerd; de heavy stukken zijn heavyer en de catchy refreinen zijn catchier! En is dit niet the way to go?  Vermoedelijk zullen we in de toekomst nog meer van deze band te horen krijgen als ze op deze manier blijven zichzelf opnieuw uitvinden en verbeteren!

Tracklist:

1. "Muramasa"

2. "Have a Blast"

3. "Facepalm Mute"

4. "Ji"

5. "Scarlet"

6. "Luck as a Constant"

7. "Ragnarok"

8. "The Gods Must Be Crazy!"

9. "Make Total Destroy"

10. "Erised"

11. "Epoch"

12. "Froggin' Bullfish"

13. "Mile Zero" (Wes Hauch guest solo)

14. "Masamune"