Het gebeurt niet vaak dat een organisatie al tijdens het festival zelf de bijna volledige line-up van de editie van het jaar erna bekendmaakt. W-Fest is een prettige uitzondering op die regel en is ook in een aantal andere opzichten behoorlijk uniek. Vorig jaar trok dit Belgische ‘80s/new wave/EBM/synthpop-festival ruim dertigduizend fans tijdens een in alle opzichten geslaagde derde editie. Voor de volgende editie, van donderdag 15 augustus tot en met zondag 18 augustus 2019 in Waregem (B), is de festivalorganisator erin in geslaagd om een minstens even sterke affiche te programmeren. In de komende dagen presenteren we u graag onze W-Fest tips. Vandaag tippen we de gothic-rockers van Merciful Nuns, de new-wave van Echo and the Bunnymen, de veelzijdige The Stranglers en het funky Allez Allez.
Geheel wars van trends blijft Artaud Seth in zijn rol als meesterbrein achter de Merciful Nuns zijn gekozen muzikale pad volgen. Merciful Nuns leveren briljant geproduceerde gothic rock, gekenmerkt door een mengeling van epische en massieve wanden van gitaargeluid, heilige koorliederen, ratelende drumcomputer en Artauds grafstem die in elke vezel van je lichaam doordringt. Merciful Nuns zijn veel meer dan alleen de enige legitieme opvolger van de legendarische voormalige band Garden Of Delight. De Nuns hebben al een cultstatus bereikt en moeten worden beschouwd als een speerpunt voor intelligent luisterplezier!
Echo & the Bunnymen is een Britse new-waveformatie die in 1978 in Liverpool werd opgericht. De originele bezetting bestaat uit Ian McCulloch, Will Sergeant en Les Pattinson, aangevuld met een drummachine. In 1980 vervoegde Pete de Freitas de band als drummer. Toen de band in 1980 zijn debuutalbum Crocodiles uitbracht, was de drummachine al vervangen door drummer Pete de Freitas. Hun tweede album Heaven Up Here haalde de top tien in het Verenigd Koninkrijk en werd in de new-wave-scene een hit, net als Porcupine uit 1983 (met single “The Cutter”) en Ocean Rain uit 1984. Met singles als "The Killing Moon" (later gebruikt in de soundtrack voor de film Donnie Darko) "Silver" en "Bring on the Dancing Horses" hield de band contact met zijn publiek, ook toen ze eind jaren 80 een korte pauze inlasten. Sergeant, Pattinson en McCulloch kwamen in 1997 weer bij elkaar en brachten de albums Evergreen (1997), What Are You Going To Do With Your Life (1999), Flowers (2001), Siberia (2005) en The Fountain (2009) uit. Elk album werd middels met een tournee gepromoot. De "oude" fans van de band waardeerden de terugkeer naar het originele geluid, en de band kreeg er een nieuwe generatie luisteraars en fans bij.
The Stranglers zijn een band die weinig introductie nodig heeft. Wie is er immers niet bekend met hits als “No More Heroes”, “Golden Brown”, “Always the Sun”, “Peaches”, "Strange Little Girl" en “ Skin Deep”. Met hun albums 'Rattus Norvegicus' en 'No More Heroes' vestigden The Stranglers hun naam in 1977. Ze scoorden ongeveer 23 top 40 singles en 17 top 40 albums in het VK tijdens hun veertigjarige carrière. Vanwege hun korte, directe songs werd de band vaak gezien als een van de grondleggers van de Britse punkrockscene, maar in feite volgde de band zelden een muzikaal genre en verweven moeiteloos new wave met artrock en gothic met sophistipop.
Hoewel Allez Allez (wat "goed, goed" betekent of, met een andere intonatie "Go! Go!") Zeer succesvol was, duurde het - helaas - maar een paar jaar. Alleen van 1982 tot 1983 eigenlijk.
Het handelsmerk van Allez Allez waren zeer dansbare en aanstekelijke ritmes, Afrikaanse invloeden en zang van hoge kwaliteit. Samen vormde dit een krachtig en funky mengsel. Hun motto was "wikkel je benen om je hoofd". De groep stond onder leiding van de Amerikaanse zangeres Sarah Osbourne. In de slipstream van de succesvolle debuutsingle "She's stirring up" wekte het mini-album "African Queen" veel belangstelling en wordt een gouden plaat. verdiende ze zelfs een plaats op het beroemde festival Torhout-Werchter dat jaar. lied "African Queen (pour la grâce)" van hetzelfde album is een eerbetoon aan Grace Jones.
In november van dat jaar namen ze een volledig album op in de Garden-studio van John Foxx in een productie van Heaven17-brein Martin Ware. Dit keer is het een meer verfijnd funk-album met wat soul-invloeden. De weg voor een internationale doorbraak leek open, maar toen verliet zanger Sarah Osbourne de groep en trouwde met de zanger van Heaven 17, Glenn Gregory (ze scheidden drie jaar later).
35 jaar zijn verstreken, maar deze mooie groep noten heeft zijn communicatieve energie behouden en besloot om om zijn twee albums opnieuw te spelen, met Marie Delsaux aan de zang. Marka, Kris, Roland Bindi en nieuwkomer-zanger-gitarist Paul Curtiz zullen de rest van de stemmen delen. Roby Bindels zingt nog steeds niet, hij klopt op zijn drums ...
