Manifiesta 2014

Previews:Festivals
 Florian Cassier    22 september 2014

Manifiesta is het feest van de solidariteit dat al reeds voor de vijfde keer doorgaat in Bredene. Op de affiche staan minder en meer bekende namen. Veel belangrijker voor het festival is de sfeer die er gecreëerd wordt en een kans te bieden aan nieuwe bands. Met veel plezier vertrok ik naar dit festival om mijn mening te geven over de optredens die er gingen plaatsvinden. Dit is mijn verslag van de bands die ik gezien heb.


Vrijdag

Bulls On Parade

Manifiesta opende direct met een gekende coverband van Rage Against The machine. Bulls On Parade. Zij schuimden alreeds alle podia af in België en onze buurlanden. Vanaf de eerste noot begrijp je waarom ze ooit verkozen zijn tot beste coverband. Wanneer je je ogen toe doet, waan je je op een concert van Rage zelf. Echter wanneer je ze weer opent zie je een heel pak minder volk en zanger die helemaal niet op Zack de la Rocha lijkt. Echter de stemmen zijn als twee druppels water. De manier waarop de zanger zijn stem door alle klassiekers van RatM loodste was ongelooflijk. Je zou bijna gaan denken dat het playback was, maar dat was het niet. Bulls On Parade speelde alle klassiekers die ik waarschijnlijk niet hoef op te noemen. Ze hadden geen probleem om het publiek mee te krijgen en te laten dansen. Alleen was de opkomst nogal pover. Met de kwaliteit die zij brachten vierdienden ze een groter publiek. Een geslaagde opener dus, zij die er niet waren hadden ongelijk.

Pastis

Pastis is een zeven koppige –normaal zelfs 9 koppige- band uit het Leuvense. Ze speelden muziek waar niet direct een genre op valt te plakken. Al ligt het het dichtst bij ska, vooral dan door het accordeon. Het was hun eerste ervaring met zo een groot publiek en ze hebben hun vuurdoop met glans doorstaan. Je zag aan hun gezichten hoeveel ze van zichzelf gaven, maar ook hoeveel plezier ze er in hadden. Met hun dansbare ska zetten ze de zaal op stelten. De groep die rond Leuven al een bepaalde bekendheid heeft, had geen probleem om ook het publiek in Bredene te bespelen. Ze hadden er zin in en voor de gelegenheid was er dan ook vooraan gratis pastis te verkrijgen.

Groovalicious

Groovalicious is een project van Dj Mukambo en Dj Bruselo. Normaal gezien draaien zij elke maand in La Tentation in Brussel hun eigen feestje, maar voor de gelegenheid wouden ze wel eens afzakken naar Manifiesta. En of ze de juiste grooves meebrachten. Dj Mukambo en Bruselo speelden een mix van reaggae, ska, salsa, als het maar dansbaar was op een andere manier dan in de gebruikelijke discotheek. Het is moeilijk op papier neer te schrijven wat die wereldmziek, of hoe ze het zelf noemen ‘Global Grooves’, met jou doet. Ik kan je enkel verzekeren dat wanneer je zelf eens naar zo’n feestje gaat, je zal ondervinden hoe moeilijk het is om te blijven stilstaan. De grooves die zei ons lieten ontdekken, zette iedereen aan tot dansen, van de hekkens tot achter de toog! Het enige wat mij misschien een beetje stoorde was de eentonigheid van de muziek op sommige momenten. Een iets snellere afwisseling en variatie zou de grooves volgens mij alleen nog maar meer ten goede gekomen zijn.

 

Zaterdag

Rauw en Onbesproken

Mijn muzikale zaterdag begon al direct op de middag. De Gentse rapgroep Rauw en Onbesproken stond op het jongerenplein. Er was een bescheiden publiek, dat daarom niet minder opging in de sterke teksten van hen. Op muzikaal vlak vielen ze naar mijn mening wel wat tegen. Wanneer hun teksten goed zaten, waar ze echt wel capabel voor zijn, kwam er een bepaalde kracht uit hen voort. Wanneer ze echter enkele ludiekere liedjes speelden, verloren zij die kracht en vervielen ze in een de typische Vlaamse rap zoals er dertien in een dozijn zijn. Daarom bleef ik met een soort dubbel gevoel zitten en hebben ze een soort van twee gezichten voor mij.

The Dancing Morons

De tweede band op het jongerenplein die dag waren The Dancing Morons. Vroeger een punkband, nu veel gevarieerder sinds de toevoeging van een saxofoon en twee blazers. Toen hun show begon was het publiek nog even bescheiden als bij Rauw en Onbesproken, maar naarmate hun set vorderde stopte voorbijgangers en groeide hun publiek aan. Ze brachten een goede variatie van punk en ska. Zo wisselde echte harde punksongs zich af met dansbare ska zonder dat de overgang op enige moment stoorde. Ieder bandlid wist wanneer hij moest uitblinken. De blazers toonden dan ook evenveel plezier op het podium wanneer tijdens enkele punksongs uit hun werk ontzegd werden. Een band die veel energie bracht en voor mij zeker een bepaalde toekomst heeft. Wat hun vooral sierde was de moeite die ze deden om het publiek te betrekken en te laten bewegen en wanneer dat niet optimaal lukte sprongen ze er maar zelf tussen. Als afsluiter was de man in het gorillapak in de moshpit wel een geslaagde zet.

Zebda

Zebda was voor mij een redelijk onbekende band. Het enige wat ik van hen kende was ‘Tomber La Chemise’ was zelfs niet in hun set terug te vinden. Ze speelden net na het centraal moment voor een bomvolle tent op de mainstage. Live brachten ze hun nummers heel anders dan op hun albums. Ze slagen er in met hun muziek eigenlijk harde rockmuziek te brengen, maar op één of andere manier, die mij nog onbekend blijft, klinken ze helemaal niet zo. De tent stond de hele set lang op stelten. Bij elke band op Manifiesta was de sfeer beter dan op een gemiddeld festival, maar Zebda scheerde nog hogere toppen. De planken ondergrond daverde elkaar op nieuw en werd zelfs bijna een soort trampoline door al het gespring. Ze kregen echt van de eerste tot de laatste persoon mee in de tent en volgens mij tot ver erbuiten. Live dus zeker een band om te checken met hun aanstekelijke nummers met toch dat hardere kantje.

Daan

Daan kwam als hoofdact na Zebda op de mainstage aantreden en de vraag was maar of hij het evengoed ging doen als Zebda. Daan had het voordeel dat hij een set kon aanbrengen vol met klassiekers. Hij speelde iets langer dan een uur en al zijn klassiekers kwamen aan bod van het nieuweren La Crise tot Swedish Designer Drugs. Jammer genoeg bleef er een soort muur tussen hem en het publiek, echte interactie was niet aanwezig. Zijn ongespeelde rock n roll gehalte en schuurpapieren stem tussen de songs door maakte dat wel weer wat goed. Wat mij echter het meeste stoorde was dat Daan zelf zijn tekst aflas en elke keer nogal opvallend zijn papier omdraaide. Kende hij zijn tekst van zijn eigen nummers niet? Ik weet het niet, maar het stoorde alleszins.  

Rey Cabrera

Rey Cabrera is jullie allen misschien onbekend, maar wanneer ik zeg dat hij beste vrienden is met de heren van de Cubaanse band Buena Vista Social Club, kunnen jullie zich waarschijnlijk een bepaalde soort muziek voorstellen. De hete salsa grooves die Rey, al zittend met zijn gitaar, bracht samen met zijn bandje, enkele op typische Cubaanse instrumenten,  was heel aanstekelijk. Het publiek haalde zijn beste salsa moves boven voor een lekker uurtje dansen. Ik moet zeggen mijn eigen salsaoefeningen uit Cuba kwamen meer dan van pas.

HK & Ministere des Affaires Populaires

HK is een enorm bekende band in Frankrijk dankzij hun nummer ‘On lache rien’ dat ook het lied werd tegen de pensioenhervorming in Franrijk. Op Manifiesta brachten ze Ministere des Affaire Populaires mee, de groep waarmee het eigenlijk allemaal begon. Ze speelden als laatste voor de afterparty van Buscemi in de zaal en ook daar weer droeg het publiek hen een enorm warm hard toe en vice versa. Ze speelden hun balkanbeïnvloedde muziek vol overgave. Vooral de accordeonist stond op scherp naar mijn mening.  Wanneer ze dan als laatste nummer natuurlijk ‘On lache rien’ speelde, was het hek helemaal van de dam en bestormde enkele mensen het publiek, waar ze met plezier werden ontvangen. Zo sloot een geweldige editie van Manifiesta zich af voor mij.

 

Om manifiesta samen te vatten voor mij. Een geweldig warme omgeving, waar ik elke keer opnieuw verschoot van de ongekende spontaniteit van het publiek. Een plaats waar progressieve jonge bands zich kunnen ontplooien, afgewisseld door grote namen van niche genres. Een plaats waar echt alles dansbaar is.

Snoozecontrol focust zich volledig op de muziek en distantieert zich van alle andere ingenomen standpunten.