Het blijft een voorrecht om mijn objectieve subjectieve mening zomaar op het internet kwijt te kunnen over verschillende releases en live ervaringen. Mijn dank gaat dan ook uit naar Snoozecontrol om me deze kansen aan te bieden. Het grootste voordeel is dat je véél meer muziek op een diepere manier leert kennen. Om ook maar een beetje een onderlegde mening te vormen moet je immers met veel meer aandacht naar al die muziek luisteren, al was het maar om het nodige respect te tonen voor al de harde arbeid die in zo'n albums steekt. Dit jaar hebben we helaas op een professionele manier afscheid moeten nemen van één van onze beste krachten, Erik Van Damme, die zijn activiteiten op andere media door zet. Het is hem gegund, en ik wens hem bij deze alle succes toe in de toekomst. De oproep die onlangs werd gelanceerd om extra talenten te vinden werd gelukkig goed gehoord. Ik wens al de noobs eveneens veel succes toe. En nu, tijd voor lijstjes!
Het was een prima muzikaal jaar waarbij het vanzelfsprekend niet simpel is om de tien beste te selecteren. Er zal ongelooflijk veel goede muziek zijn die ik nog niet eens heb kunnen beluisteren. Het gaat gelukkig vlotter dan vroeger mits een abonnement bij Spotify. Dat vulde het aardige aanbod aan promo's mooi aan. Er zijn heel wat platen verschenen die hier ook wel thuis horen, maar een mens moet nu eenmaal kiezen. Door andere lijstjes op verschillende sites met elkaar te vergelijken zijn er nog wat albums bijgekomen die ik in 2019 zeker verder ga checken. Ik zet ze bij de "overige toppers".
Lzzy Hale en haar broer Arejay hebben gans hun leven niets anders gedaan dan samen muziek maken, wat resulteerde in de band Halestorm. Een band die van optreden een fulltime baan heeft kunnen maken. Ze trekken gewoon continu de wereld rond en komen prima rond zo. Met enkele hitjes in de rock wereld op hun naam kunnen ze dit ook blijven volhouden. En Lzzy is natuurlijk een frontvrouw waarmee je uit kan pakken. Helaas heeft ze een beetje een visuele metamorfose ondergaan die er niet zo bij past, maar laat ons maar veronderstellen dat het tijdelijk is. De nieuwste plaat Vicious heeft me aangenaam verrast. Blijkbaar hadden ze al een volledige plaat klaar maar door algemene ontevredenheid werden al deze songs vakkundig in de vuilbak geworpen. Er zat niet genoeg leven in. Goed dat ze dat hebben gedaan, want op Vicious hoor je een nieuwe frisheid. De songs zijn luchtig en komisch maar ook serieus en stevig. Een mooie mix die de plaat meer dynamiek geeft dan voorheen. Echte meesterwerken verwacht ik er nooit van, maar met zo’n platen kunnen we allemaal weer eventjes verder.
Veel mensen die hen dit jaar live aan het werk zagen spraken van een ware teleurstelling. Niet geheel onbegrijpelijk. Deze band draait al eventjes mee en hoe ze er tegenwoordig bij lopen is ronduit lachwekkend te noemen. Je hebt gewoontjes, je hebt speciaal, je hebt exentriek, je hebt over-the-top en dan heb je Dimmu. Gasten, zoek een look en blijf er dan bij. Een band die na meer dan 20 jaar nog een identiteit loopt te zoeken is niet bepaald aantrekkelijk. Maar kijk, ik had het al 15 jaar opgegeven om hun nieuwe platen te blijven beluisteren. Tot Eonian, wat ik wél een zeer sterk album vind. Het is het soort metal dat me wel kan bekoren de laatste twee jaren. Wat minimalistischer, minder gecompliceerd. Met gevoel maar zonder drama. Een ritmisch meesterwerkje.
Deze Belgen hadden me middels hun EP “Hardship” al gecharmeerd, en op de eerste échte full cd trekken ze die lijn gewoon door. Zeer degelijke volwassen songs die voornamelijk voor de moderne rockfans zijn bedoeld. Met twee zangers die elk hun typische stijl hanteren (neen, geen metalcore-toestanden!) worden de prima gecomponeerde songs probleemloos verwend. Het klinkt allemaal wat minder heftig maar er zit nog genoeg peper in hun gat om lekker te keer te gaan bij momenten. Ik voorspelde opengaande deuren maar helaas heb ik daar nog niet veel van gemerkt. Komaan Vlaanderen, give it up already. We willen niet altijd naar West Vlaanderen pendelen!
Ik schrok toch wel even toen ik de cover van deze plaat plots zag passeren online. Mijn beste Japanse vrienden zijn natuurlijk zeer moeilijk in te schatten, en het is wijs ze ook nooit te onderschatten. Als je wat dichter kijkt zie je de waanzin die uit dat beeld voort komt. De lachende dame geeft reeds dode bloemen een scheut water terwijl er op de achtergrond duidelijk heel wat onheils in de lucht hangt. De schaduw, de collage, creepy shit. Muzikaal is Sigh minus enkele misstapjes vrijwel altijd interessant op voorhand. Je kan je altijd verwachten aan zeer sterke doordachte doch ongewone composities die zich na enkele luisterbeurten voorgoed in je brein nestelen. Op “Heir To Despair” tappen ze echter uit een duidelijker vaatje. Het is minder chaotisch en meer recht-door-zee. Een verrassende maar welkome verandering. Daardoor scoren ze wel een minder hoge plaats in de jaarlijstjes, maar ik zie het als een leuke rustpauze in hun artistieke trektocht.
Funeral Mist is geen band die ik al jaren volg. De naam was me uiteraard bekend en sommige songs van vorige albums heb ik ook al wel kunnen appreciëren. Dit jaar heb ik de moeite genomen om hun laatste release eens meer in detail te beluisteren. Zanger Mortuus heb ik leren appreciëren bij Marduk maar die hun laatste worp Viktoria kon me matig boeien. Dan is dit een veel betere keuze. Hij kan hier veel meer zijn eigen ding doen. De muziek is een mix van Black en Thrash en atmosferische pracht. Deze plaat gaat nog lang mee gaan in mijn afspeellijstjes!
Een late vondst van een band die me qua naam al vaker was opgevallen op verschillende affiches. Blijkbaar hebben ze toch al her en der een mooi voorprogramma mogen zijn voor niet de minste bands. Ze zijn wat onder mijn radar heen gevlogen omdat ze vooral worden omschreven als Sludge. Sludge, Shoegaze en dergelijke moderne termen gaan mijn muzikaal verstand wat voorbij, in die zin dat ik er geen eigenschappen van ken en bands dus niet snel zal herkennen onder die ladingen. Ik apprecieerde meteen de chaos die van deze release uit gaat, of uit lijkt te gaan. De muziek vliegt alle kanten uit en het is het meest creatieve werk dat ik in 2018 heb gehoord. Extreem doch catchy en lichtjes verslavend. Het zou de band tekort doen om ze in een duidelijk hokje te steken. Het beste is om zelf eventjes te luisteren.
Weinig bands die zichzelf zo serieus nemen als Behemoth, en weinig bands wiens release zo hard werd geanticipeerd als dit exemplaar. De meningen waren dan ook zoals altijd verdeeld. Sommigen vonden dat ze het wat te comfortabel hebben aangepakt en dus weinig vernieuwend zijn binnen hun eigen genre. Maar ik ben van oordeel dat deze plaat niets meer is dan een zeer logisch vervolg op The Satanist. Op dezelde manier als de voorganger komt de plaat voor mij pas los vanaf nummer 4. De trage, duistere tunes begeleid door het beste vocale werk tot nu toe kleeft werkelijk aan je ribben tijdens het beluisteren. Muziek geschreven om ook live te brengen. De show die er rond wordt verkocht in clips én live komt ook net niet over als té zodat de geloofwaardigheid niet wordt aangetast. Hier kunnen ze nog wel even mee verder.
Respect, een woord dat ik vereenzelvig met de carrière en volharding van deze Finnen. Een carrière van meer dan 30 jaar en toch nog zo fris en hongerig klinken. Op veel lijstjes ga je deze plaat op nummer één zien terecht komen. Sinds de band een nieuwe frontman heeft aangenomen brengen ze non stop pure kwaliteit op de markt. Voor mij begon dat met “Silent Waters”. Ze hebben vanaf toen zichzelf opnieuw uitgevonden, zonder het DNA van Amorphis te verliezen. Je zou haast denken dat het onmogelijk is dat ze nog een beter album uitbrengen, maar het kan zomaar gebeuren!
De plaat waar ik het meest naar uitkeek in 2018 was Debt Of Aeons van de band uit Brighton. Op hun debuut Conduit hebben ze half de wereld weten te verbazen met hun fantastische progressieve doom waarbij de zanger centraal leek te staan. Deze man wist precies op welk moment hij welke tonen moest gebruiken om de song af te maken. Op Debt Of Aeons gaan ze hier mooi op door, met songs die voor mij persoonlijk nog beter zijn. Haal de overbodige instrumentale tracks weg en het was op nummer 1 beland. Een nog altijd onderschatte band die hopelijk ooit de oversteek kan maken naar ons landje.
Dat ze hoog gingen eindigen daar was ik van overtuigd nadat ik de plaat op de eerste dag dat ik ze in mijn bezit had maar liefst 5 keer had beluisterd. Maar op nummer één? Nog voor koning Geit? Sterk, want het is niet eens mijn favoriete stijl. Maar als ik eerlijk moet zijn met mezelf moet ik mijn conclusies trekken; deze plaat heeft me het meest gecharmeerd van allemaal. De fun die deze plaat uitstraalt staat vaak in schril contrast met de inhoud van de teksten. Op het eerste gezicht krijg je hier simpele poppy rock voorgeschoteld maar er is meer aan de hand. Het is catchy en het blijft als hondenkwijl aan je kleding plakken terwijl het je een mooie inhoud kan bieden. Heb ik echt geen idee wat ik wil beluisteren tijdens het pendelen? Dan is dit altijd een oplossing. Ik word er altijd weer eventjes happy van desondanks de boodschap die de plaat in veel nummers brengt. Het is een goede vriend die je opraapt als je voorover stuikt en met je smoel in een plas vol problemen terecht komt. Een vriend die je zegt dat je niet zo’n mietje moet zijn en moet doorgaan, je tegen je kop kletst en met een forse stamp tegen je achterwerk wandelen stuurt. Je kikkert er van op!
Eneferens - The Bleakness Of Our Constant
Een magistraal voorbeeld van hoe één persoon een geweldige plaat kan maken. Tot nu toe nog maar de kans gekregen om deze plaat twee keer integraal te beluisteren maar ik ben er zeker van dat die in mijn top 3 zou eindigen. Luister zelf maar :
Riot V - Armor Of Light
Traditionele heavy metal en power metal zijn meestal geen ingrediënten die zorgen dat ik helemaal verkocht raak. Niet dat ik de stijl te simpel vind of omdat ik meer verwacht van metal, maar omdat het me heel vaak niet meteen kan boeien. Riot V deed dat wel, en heeft me deels de oude liefde doen herleven voor dit genre.
Het was de 666ste keer dat Maiden op Graspop stond maar deze keer blaasden ze me werkelijk van men sokken. Wat een energie, wat een setlist, wat een geweldige sfeer en wat een schitterend geluid gedurende de ganse set. Het kon zelfs mijn eerste ervaring met hen in 1996 overtreffen en dat was echt niet simpel. Meestal kijk ik naar hen vanop een afstandje en spendeerd ik men laatste bonnetjes van de dag aan de stand met koffie, maar nu kon ik niet anders dan blijven staan en genieten.
Maar enkele dagen voor Metal Méan van start ging wist ik wie Pillorian was: en of ik er dan naar uit keek! Het gaat hier om de band die John Haughm van het teloor gegane Agalloch heeft opgericht. Ze hebben één plaat uit en sommige songs doen de legende weer eventjes opleven. Het is zeker geen kopie van, want Pillorian heeft bestaansrecht op zichzelf. Het was een vrij logische set, waarbij het publiek helaas niet werd getrakteerd op interactie met de band. Het kon me echter weinig deren. Het geluid stond super en de band speelde een erg strakke set. Mijn dag kon hierna niet meer stuk!
Helaas had ik de concerten in Tilburg gemist, waarbij toen al duidelijk was dat dit niet éénmalig zou zijn zoals aangekondigd. En kijk, ze stonden plots op Graspop om de Marquee af te sluiten. Wie de bandleider Arjen Lucassen een beetje kent weet dat hij nergens zal optreden als het niet 100% naar zijn zin zou zijn. Dus het was een absolute zekerheid dat dit een knaller van een optreden zou worden. Zo geschiedde. Ik verwacht elke Graspop een kippenvelmoment en daar zorgde Ayreon voor met een zeer sterk optreden waar het gevoel van af leek te druipen. Schitterend scala aan zangers, omringd door super muzikanten en een publiek dat bij elke song door het dolle heen was. Er was vreemd genoeg ook erg veel ruimte om alles goed te zien. Meteen men tickets geboekt voor hun volgende concertreeks in Tilburg volgend jaar!
