2018 verliep voor mij persoonlijk toch iets anders dan de voorbij jaren op verschillende vlakken. En dat had ook zijn gevolgen voor mijn hobby: muziek. Meer dan ooit moesten er keuzes gemaakt worden in de bezochte concerten/festivals en zelfs in het aantal nieuwe releases die werden beluisterd. Anders gezegd: Meer focus op kwaliteit en minder op kwantiteit!
Op het gebied van concerten blijven Dunk! Festival en Alcatraz Metal Fest vaste waarden op de agenda, maar voor het concert van het jaar heeft de intimiteit van een zaal het toch gehaald: Empyrium in De Casino te Sint-Niklaas.
Qua albums was het iets moeilijker kiezen, maar uiteindelijk wil ik hieronder drie releases naar voren brengen die me ofwel helemaal van de sokken hebben geblazen of mijn verwachtingen op onnavolgbare wijze hebben overtroffen.
Het jaar 2018 kon niet met hogere verwachtingen beginnen: Enkele van mijn persoonlijke favorieten zouden al snel, met wisselend succes, hun nieuwe albums op de markt gooien: Heidevolk, Summoning, Sinistro en Arkona zijn maar enkele namen die hun reputatie alle eer aangedaan hebben.
Toch liet de eerste onverwachte mokerslag wat langer op zich wachten: Zeal and Ardor. “Stranger Fruit” blijft me tot op de dag van vandaag verbazen. Andere eervolle vermeldingen zijn er voor Amorphis, God Is An Astronaut, Mogwai en In Vain. Maar voor een top-3 zijn volgende albums geselecteerd:
3. Cult of Scarecrow – Cult of Scarecrow EP
Op de derde plaats heb ik gekozen voor een EP van een gloednieuw project uit het eigen Belgenland. De overweldigende mix van doom en heavy metal liet me vanaf de eerste tonen sprakeloos. Omdat nieuwe woorden me tekort schieten verwijs ik nog even naar de review: http://snoozecontrol.be/reviews/8172/ .
2. Spurv – Myra
De tweede plaats wordt ingenomen door de Noorse post-rock van Spurv. Ik leerde deze band zo’n twee jaar geleden per toeval kennen via hun EP’s. De indruk die ze daarop lieten was voldoende reden om deze opkomende lieden extra in de gaten te houden op Dunk! Festival 2017. Eén van de bandleden verklapte toen dat de eerste langspeler in de maak was, met in 2018 het eindresultaat “Myra”. Net zoals vele bands uit het genre neemt Spurv de tijd om een verhaal te vertellen en een specifieke sfeer te creëren, maar het volwassen karakter van het totaalconcept maakt van dit album een uniek stukje muziek.
1. Anna Von Hausswolff – Dead Magic
Toegegeven... Als er 1 zangeres is die de laatste jaren mijn muzieksmaak heeft bepaald, dan is het de Zweedse singer-songwriter/organiste Anna Von Hausswolff wel. Het album “The Miraculous” was een echte openbaring en staat hier nog bijna wekelijks op. Het opende de poort naar de boeiende wereld van donkere singer-songwriters met een voorliefde voor de elektrische gitaar en keyboard. Het mag niet verwonderen dat ik met argusogen uitkeek naar “Dead Magic”. De gekende combinatie van duistere folk, post-rock, orgelpartijen en emotionele vocalen van het zuiverste water werden aangevuld met een ongezien spookachtige sfeer en avant-garde stemacrobatie. De duistere magie van dit schijfje legt pas stelselmatig zijn wil op en laat zich na tientallen luisterbeurten nog steeds niet volledig doorgronden. Toch is mijn huidige spirituele band met dit album voldoende om het nu al op nummer 1 te zetten.
Helaas heb ik dit jaar het aantal concerten/festivals moeten beperken, maar minder kwaliteit betekend niet dat de kwaliteit moest inboeten. Moonsorrow (Het Entrepot Brugge), Primordial en Alcest (Alcatraz Metal Festival) en Russian Circles (Dunk! Festival)… het zijn maar enkele hoogtepunten die in mijn hersenpan gebeiteld zitten. Toch was er ééntje extra speciaal: Empyrium!
Het is al geen sinecure om de Duitsers van Empyrium op een podium te krijgen, laat staan dat er voor hun setlist enkel gepuurd wordt uit de vroege metalperiode van de band met albums als "Songs of Moors & Misty Fields" en "Wintersunset". Dit moest wel zoveel meer worden dan een concert.
Vanaf de eerste noten van Mourners voelde het alsof de temperatuur in De Casino spontaan enkele graden zakte. De zaal veranderde in een herfstige bosomgeving bij valavond waarbij de maan je enige lichtbron was. Fraconian Woods in Winter's Silence en The Ensemble of Silence waren maar enkele van de talloze hoogtepunten uit deze romantisch-melancholische hoogmis. Het wederzijdse respect tussen de band en het publiek van (meestal iets oudere) kenners werd bevestigd door de gelukzalige blik op alle gezichten. Gejoel of andere gekheid waren niet uitgenodigd. Vaak met gesloten ogen werd de lofzang aan de melancholie aanhoord, gevoeld en beleefd tot het besef van tijd vervaagde. De avond kon niet beter worden afgesloten dat met een nummer waarvan de titel alleen al de hele avond samenvatte: Ode To Melancholy.
