Bij de zonovergoten Citadel van Main Square Festival in Frankrijk bracht Snoozecontrol wat tijd door met Sam McTrusty, zanger en gitarist van het Schotse rocktalent Twin Atlantic.
De groep is een aardig eindje van huis om reeks festivals in Europa te spelen – hoe kijkt Sam aan tegen het spelen van zoveel shows buiten het Verenigd Koninkrijk?
‘Ik vind het top. We zijn er dol op. Het is gedeeltelijk de reden waarom we in een band wilden spelen, om de wereld rond te kunnen reizen en nieuwe dingen te kunnen ervaren, nieuwe mensen te ontmoeten van andere culturen en dergelijke. De festivals zijn, het is moeilijk uit te leggen.. ze zijn anders. Het lijkt alsof ze in Europa iets meer georganiseerd zijn. Dat is wel een verschil. Maar in de UK is Twin Atlantic bekender, dus wellicht dat het daarom anders aandoet. Misschien is dat juist wel waarom ik het hier zo naar mijn zin heb; het is ontspannen.’
De band is altijd uitgekomen voor hun Schotse afkomst; Sam’s accent is een karakteriserend aspect van hun songs. Is dit een bewuste keuze van de groep geweest?
‘Nee, dat is niet bewust gegaan, totaal niet. Het is simpelweg waar ik vandaan kom. Toen we begonnen met de band was het idee dat het allemaal eerlijk zou zijn, dat we rock zouden spelen met een essentie erachter die echt was. Het zou tegen dit alles ingaan als we het probeerden te doen in een nep-Amerikaans of Brits accent! Dus nee, het is geen bewuste keuze; het is gewoon wie we zijn.’
Is er een specifieke groep die Twin Atlantic probeert te bereiken met hun muziek?
‘We proberen iedereen te bereiken! We willen eenieder bereiken die zich op welke manier dan ook verbonden voelt met onze muziek. Het hoeft niet zozeer de boodschap te zijn; het kan het gevoel zijn dat de muziek je geeft, of de akkoorden, of hoe het je even helpt te ontsnappen aan de werkelijkheid. We brengen het naar buiten, laten ‘t zijn wat het is. We willen nooit het gevoel hebben iemand onze muziek op te dringen.. We willen het gewoon naar buiten brengen.’
Twin Atlantic kreeg wereldwijd erkenning na het uitbrengen van en extensief touren met hun tweede album ‘Free’ uit 2011. Vorig jaar augustus kwam hun meest recente werk, ‘Great Divide’, uit. Zijn ze van plan net zo lang on the road te zijn voor ‘Great Divide’ als voor ‘Free’?
‘Nee, op zeker niet! De reden dat we dit toen zo hebben gedaan was dat we nog geen van deze plaatsen hadden bezocht. Bovendien was het album gaan rollen en moesten we terug [lacht]. We bleven in deze cirkel hangen, uiteindelijk voor bijna 3,5 jaar. En eerlijk gezegd wilden we niet dat het zou eindigen, omdat we het fantastisch naar ons zin hadden. We hadden iets van, “laten we dit blijven doen tot iedereen ons zat is!”
Maar op dit moment zijn we al aan een nieuw album aan het schrijven en we zullen het dit jaar nog gaan opnemen. We willen begin volgend jaar dit nieuwe album uitbrengen, op zeker.’
Pakken ze het schrijven op opnemen van dit album anders aan dan de voorgaande keren?
‘Een beetje, denk ik.. In het verleden legden we de focus op de nummers en bleven deze allen individuele liedjes; en we realiseren ons nu dat het ook zo klinkt. Het klinkt alsof ieder nummer op elk van onze voorgaande albums had gepast. Dus nu proberen we te focussen op het creëren van een solide, soort van, toon, een concept. Niet zozeer een concept met betrekking tot de betekenis van de nummers, maar een concept in hoe het klinkt, van begin tot eind. Zoals we vanaf begin af aan zouden hebben moeten doen [lacht]. We dachten dat dat was wat we deden, maar nee. Het blijkt dat we nog steeds aan het leren zijn hoe het moet.’
Dus ze luisteren wel naar hun eigen werk, en nemen de tijd om te evalueren?
‘Ja, zeker wel. Dat is eigenlijk alles wat we hebben. Het is hetgeen we uitgebracht hebben, en uiteindelijk is dat het enige waar we op terug kunnen vallen: onze muziek. En dus is het goed om soms kritisch te zijn op onszelf.’
Toen hun carrière net gestart was kon Twin Atlantic gezien worden als support voor menig grote naam als Smashing Pumpkins, Blink-182 en The Gaslight Anthem. Maar nu ze zelf een grotere band aan het worden zijn, gebruiken ze deze nieuwverworven macht om onbekende bands met hen mee te nemen op tour?
‘Dat proberen we wel te doen. We hebben vrienden in Schotland, we proberen met zoveel mogelijk Schotse bands te reizen. We namen The Xcerts mee op onze laatste UK en Europese tour – dat was de eerste keer dat we echt een band uit konden kiezen om met ons mee te nemen door Europa, dus het begin is er zeker. We zijn niet oppermachtig – nog niet. We hebben nog een lange weg te gaan.’
