Ian Clement is de zanger en frontman van de stonerrockband Wallace Vanborn uit Gent. Zij stelden in 2012 hun tweede album voor ‘Lions, Liars, Guns and God’ . Hij heeft ook een klein soloproject als singersongwriter. Wij stelden hem enkele vragen.
Even om er in te komen, ben je blij dat je mag spelen vanavond?
Ja toch effe wakker worden eerst, maar ik ben altijd blij wanneer ik ergens mag spelen vanavond.
Wat vind je van het voorprogramma (Raketkanon)?
Grappig dat je dat vraagt, want ze zijn eigenlijk toevallig mijn favoriete groep. De beste groep van de wereld, omdat ze zo jong en fris zijn en ze hebben iets. Iets wat niemand anders heeft. En ze zijn ook sexy (lacht).
Een aantal maanden geleden stond je nog in het voorprogramma van Trixie Whitley. Je hebt toen ook een nummer met haar opgenomen samen met Daniel Lanois, kan dat?
Ja zeker. Dat zit wel zeer ver in de archieven, ook in die van mijn hersenen, maar dat was eerder iets wat gewoon spontaan gebeurde. Wij waren aan de westkust, we traden op in Hollywood. Zij was daar ook en nam ons mee naar de studio. Het was meer bij wijze van experiment om de studio daar eens te verkennen. Het was eerder van ‘We zijn hier nu toch, wat gaan we doen?’.
Nu de producer van je nieuwe plaat is David Bottrill, waarom heb je hem gekozen? En dan niet voor bijvoorbeeld Daniel Lanois?
Ja dat zijn wel twee echt verschillende werelden. Als ik het goed begrijp heeft David wel nog onder Lanois gewerkt hoor, daar heeft hij zijn strepen verdiend. Maar Lanois is echt wel eerder een sfeermeester met ruimtelijke geluiden en diepe klanken. David Botrill is veel meer in de presence, de attack, aanval,... Veel agressiever eigenlijk en voor Wallace Vanborn was die agressieve sound welgekomen.
Humo zegt dat jullie op het nieuwe album volwassener zijn geworden. Ben jij dat zelf ook?
Ik denk dat het er vooral sowieso op aan komt om altijd naar nieuwe lucht te zoeken (lacht). Eeuh ja ‘volwassener’ is iets wat je, zonder dat je daar zelf iets over te zeggen hebt, wordt denk ik, ook muzikaal. Voor de rest gaat het er bij mij vooral om om instinct te volgen en zien waar ik zin in heb op de moment zelf.
Wat is het vreemdste dat jou al is overkomen op een optreden?
Dat is moeilijk te zeggen, maar ik denk toch dat het vreemdste in Duitsland was. Daar riep iemand naar mij ‘I want to eat your sweaty shit’ en dat vond ik toch nogal bevreemdend. Vooral omdat het er nogal een androgyn personage was. Ik wist niet goed of het een man of een vrouw was, maar het was goed bedoeld dus geen probleem.
Jullie hebben ook Golden Eye van de bekende James Bondfilm gecoverd, waarom?
Om de Tina Turner in mij los te laten. Omdat er een popsletje in mij zit dat er uit moet komen en soms breekt dat dan los (lacht). Neen ik vind het een ongelooflijk goede song, omdat er zo een diepte in zit. Het is wel geschreven door Bono en TheEdge die nu niet direct mijn favoriete componisten zijn, maar toch. Gezongen door haar (TinaTurner) en gearrangeerd hoe het klinkt op plaat, vind ik het fantastisch. Daarom dacht ik, daar wil ik wel eens proberen om ‘ons leven’ in te steken en te zien wat dat geeft.
Jullie zotste nummer staat toch op jullie eerste plaat, ‘Cowboy Panda’s Revenge’ wat is het verhaal daarachter?
Geen, er is gewoon geen verhaal. Het beest moest gewoon een naam hebben en ik vond het zo een heftig lied dat ik het wel leuk vond om er gewoon iets onnozel op te kleven. Het moet niet altijd serieus zijn. We zijn wel aan het filosoferen over een eventuele EP. Een soort van ‘Cowboy Panda takes a holliday’ met allemaal Cowboy Panda nummers op. Gewoon instrumentaal, een EP’tje dat blaast!
Welke zalen of festivals zou je nog graag doen?
Zo veel mogelijk natuurlijk. Maar er staat vooral heel veel mooie dingen klaar voor het buitenland, waar ik nog niet direct iets over mag zeggen, sorry. Sowieso terug Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk zoveel mogelijk.
Sziget (festival in Hongarije) hebben jullie ook gedaan vorig jaar, hoe was dat?
Heel goed, heel maf, echt een andere wereld. Ook in vergelijking met hoe een festival is, plaatsgebonden, in Belgie zo het Belgisch publiek. Hoe die mensen daar zijn... Zij zijn van overal, maar toch zijn er een soort van hippie communes. Iedereen komt overeen met iedereen en eigenlijk kan daar niks misgaan. Die indruk kreeg ik toch. Het is daar wel bevrijdend allemaal.
Wat wil je nog doen/ bereiken voor je dood gaat?
Goh wat wil ik nog doen, hopelijk nog lang leven en vooral veel platen maken. Het hoeft echt niet moeilijk of speciaal te zijn, als dat lukt, ben ik al blij.
Voor een review van hun laatste album, klik dan op onderstaande link.
http://www.youtube.com/watch?v=XuAkcPW4bOc
